Κυριακή 7 Μαρτίου 2021

Προσέξατε ποτέ την νύχτα;
Το φεγγάρι;
Μπορεί την κάθε στιγμή να ξεπεταχτεί απο μέσα σου η έμπνευση,
ή οι τέσσερις τοίχοι,
φωνάζοντας: -Πετιέμαι!!
Στήνουν εκεί καρτέρι μέχρι να μείνουν όσα τα χείλη απέτυχαν να πούν.
Περιμένω να τελειώσουν οι στιγμές…



Χάραξα ένα δικό μου σπίτι στα αστέρια/ έπειτα έκλεισα την πόρτα.









VENNIS MAK



Δευτέρα 10 Αυγούστου 2020

ΑΣΤΡΟΠΕΛΕΚΙ και λοιπές σαχλαμάρες.

Κριός (21 Μαρτίου-19 Απριλίου)


  Εθισμένος στον ενθουσιασμό

Μέσα στο κόρδωμα και στη χάρη ο Κριός μας, τρέχει σε άδειο γήπεδο και φυσικά βγαίνει πρώτος.
Αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι το γαμήσι. Ο μόνος τρόπος επιβεβαίωσης αυτών των ακούραστων κυνηγών είναι να τους κάτσεις. Συμβουλευτικά στο λέω, μην τους κάτσεις!
Στο πρώτο σας ραντεβού με Κριό, μην πάτε για να υπάρξει και δεύτερο. Στο δεύτερο πάρτε μαζί σας, μιά στολή κατάλληλη για γρήγορο στριπτίζ, το Κάμα Σούτρα εικονογραφημμένο και καθόλου φίλες, θα τους την πέσει.
Αν ξεγελαστείτε απο τον σέξυ Κριό και οργιάσετε όλη νύχτα τ' ανάσκελα,
την επόμενη ημέρα εσύ θα ψάχνεις που πήγε και αυτός θα τρέχει στην δίπλα αλάνα παύλα ξέκωλλο, μέχρι να βρεθεί κάποιος ή κάποια που θα' χει κάνει το φτύσιμο, επάγγελμα.
Αν είσαι εσύ αυτή -ος ξέρει απο ροχάλες, θα τους χαρείς, μόνο φυσικά για λίγο.
Εως γνωστόν ο γαμήκουλας Κριός, δεν είναι και για χόρταση.
Αυτούς τους ακούραστους και αισθηματίες θεούς επί γης, πρέπει να τους δένεις μονάχα με χειροπέδες και ξάπλα, έπειτα θέλουν τα κλειδιά για τα επόμενα θύματα, κατά την άποψή τους φυσικά.
Στη συνέχεια η τρεχάλα του για πρόχειρο, γρήγορο και ελεύθερο σεξ, θα ξαναρχίσει μέχρι που κάποια στιγμή με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει κανείς δίπλα τους. Εγκατάλειψε κάθε προσπάθειά σου να τους ελέγξεις και κάτσε σε μιά καρέκλα και περίμενέ τους.
Χωρίς ρούχα.




 Tαύρος (20 Απριλίου-20 Μαΐου)

Αυτάρεσκη Μπουλντόζα

Δε χωράνε δύο Ταύροι μαζί σ' ένα μέρος. Περιμένουν ένα στραβοκοίταγμα, κρατώντας τα σύνεργα της δουλειάς τους, μαχαιροκουταλοπήρουνα, ή το πορτοφόλι, που τους κάνουν να νιώθουν δύναμη και εξουσία. Δε θα αργήσει να γίνει η συμπλοκή μεταξύ σας, αν τους πείς πως πάχυναν ή πως έχουν τσιτώσει τα νεύρα τους τελευταία. Όχι αγάπη μου! Κέρασέ τους μία πίτσα, τρείς μακαρονάδες και δύο πάστες και όλα θα αλλάξουν ως διά μαγείας. Αν τους ζητήσεις δανεικά θα σε πάρουν με τις πέτρες. Όλος ο χρόνος, χειμώνα -καλοκαίρι, για αυτούς, τους μονόχνωτους, μονοκόματους μπουνταλάδες, θα κινηθεί ανάμεσα σε καναπέ, κρεβάτι και ψυγείο. Αν θες έρωτες μαζί τους, περίμενε τον Μάη, που ζευγαρώνουν τα γαιδούρια και αυτοί, διότι τον θεωρούν μήνα του σεξ, της δίαιτας και της διασκέδασης.  Ζήσε Μαη μου. Στο πρώτο σας ραντεβού έχε μαζί σου πρόχειρα, όλα τα τηλέφωνα ντελίβερυ της πόλη σας και δύο διαιτολόγων. Θυμήσου να του πείς του/της πόσο άλλαξε για πάντα τη ζωή σου μόλις τον πρωτοείδες και πως ο γάμος, το φαί και οι οικονομικές διακοπές σε συγγενείς στην Τσαγκαράδα με τσάμπα κοψίδια, είναι ότι καλύτερο!

Φυσικά όλη η ερωτική τους διάθεση για εσάς, θα τους τους κρατήσει ως τις αρχές Ιούνη, οπότε κατά εκεί, άρχισε να ψάχνεις για καβάτζες.




 Δίδυμοι (21 Μαΐου-21 Ιουνίου)

 Μάστερ στις ασήμαντες λεπτομέρειες

Σκέφτονται συνέχεια το γαμήσι, αλλά δεν το παραδέχονται.Τους πιάνει ένα πράμα ότι πρέπει να στήσουν καριέρες, να αρέσουν σε όλους και να γίνουν πετυχημένοι. Δεν καταφέρνουν τίποτα απο τα τρία.
Στο τέλος αλλάζουν άποψη, ρούχα, καριέρα, γκόμενο, ζωή, μυαλά, ιδέες, αλλάζουν τέλος πάντων ότι μπορούν και λένε: Δε γαμιέται. Εξάλλου δεν άντεχαν την πίεση. Θέλουν να είναι κι ελεύθεροι, να ζήσουν τη ζωή τους. Το επόμενο πρωί των αλλαγών αρχίζουν να σκέφτονται αν έκαναν καλά που άλλαξαν. Και ξανά αλλάζουν.
Είναι δίγαμοι, ή θέλουν να' ναι και λειτουργούν στο σέξ σαν κινητήρια δύναμη μιας ομάδας.
Αν σε εσένα που έμπλεξες με Δίδυμο σου αρέσει, η περιπέτεια (γνωρίζοντας κάθε μέρα στο πρόσωπό τους έναν άλλο) οι εκπλήξεις (δεν θα θυμούνται πότε, που και γιατί είπατε να βρεθείτε)
τα παραμύθια (το ψέμα πάει σύννεφο, αλλά με ωραίο τέλος, ότι βολεύει δλδ)
Είναι παρεξηγημένοι απο όλους, δε λένε ψέματα και το θέμα της διπροσωπίας που τους κατηγορούν, είναι μόνο φήμες. Σε όλα αυτά θα τους απαντάτε μονολεκτικά: Nαί.

Μείνετε μαζί τους αφού πρώτα πάρετε απόφαση για την κατάντια σας και βάλτε καλά στο μυαλό σας ότι: Που στο διάβολο θα βρείτε άλλο ταίρι εκτός απο αυτούς, έτσι σκατά που τα έχετε καταφέρει ως τώρα.



 Καρκίνος (22 Ιουνίου-22 Ιουλίου)

 Της προσκόλλησης- Σκέτο

 Άμα έχουν βρει χορηγό, έχουν κάνει και οικογένεια, είναι ήσυχα τα Καρκινάκια μας και βολεμένα, και πιστεύουν ότι έπιασαν το νόημα της ζωής. Τρέχουν απο παιδότοπο σε παιδότοπο και συζητούν για τον κήπο, την μαγειρική, ή για κουρτίνες και χαλιά. Βγαίνουν με το σύζυγο και τη σύζυγο φορώντας τα καλά τους και πάνε σε γάμους και πανηγύρια.Φεσώνουν τις κάρτες και το μπακάλη και μετά κλαίνε γιατί δεν τους βοηθάει η μαμά τους, ο θείος Μήτσος και ο περιπτεράς, να ξοφλήσουν. Τι ωραία που περνάνε. Άμα δεν έχουν βρει χορηγό, καταλήγουν να παντρεύονται τον πρώτο μαλάκα- μαλάκω, που θα βρεθεί στο δρόμο τους και αμολάνε και απο τρία κουτσούβελα. Στο πρώτο ραντεβού με έναν Καρκίνο για να φτάσεις γρηγορότερα στο άνωθεν ευτυχές αποτέλεσμα, έχε μαζί σου, οι γυναίκες ένα πλεκτό για τον άντρα Καρκίνο, ή ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο, τα δε αγόρια για τις Καρκινίτσες μας, μία βέρα, ένα τσεκ επιταγών, την μάνα σας και τρία κουπόνια απο τον Σκλαβενίτη.
Η νίκη είναι προδιεγραμμένη.
Όμοιος στον ομοίω και η κοπριά στα λάχανα.

Καλά στέφανα.



 Λέων (23 Ιουλίου-22 Αυγούστου)

  Καυχησιάρης Επί σκηνής

Τα Λιονταράκια μας στα διαλλείματα απο χολλυγουντιανές ταινίες, γκλαμουριές και όνειρα για όσα τους αξίζει όπως λένε να ζήσουν, βγαίνουν απο την νιρβάνα της ουτοπίας και ανάμεσα σε φαντασμαγορικές εξόδους, μπαρότσαρκες και παπαρίσματα, μπορεί και να σας προσέξουν.
Θα εξαρτηθεί απο το τι φοράτε, πόσο κάνει, με τι το συνοδεύσατε. Και αν το αυτοκίνητό σας το πήρατε ντούκου ή με δόσεις. Φροντίστε να υπάρχουν γύρω σας δημοσιογράφοι και αν δεν το' χετε προβλέψει, καλέστε γρήγορα μιά ξαδέρφη που μένει εκεί γύρω, μαζί με μιά μηχανή με δυνατό φλας.
Ποζάρετε αμέριμνη και ο Λέων θα σας ερωτευτεί την ίδια στιγμή.
Αν τον γυρίσεις ανάποδα απο την τσέπη του δεν θα πέσει τίποτα, παρά μόνο η μύτη του.
Ή το καλάμι του, αν δεν το' χει δεμένο.
Στο σεξ βάλτε πολλούς καθρέφτες τριγύρω, του αρέσει να κοιτάζεται, δεν έχει σημασία αν σηκωθείτε την ώρα των στάσεων και πάτε στην κουζίνα για να φάτε, δεν θα το προσέξει.
Ο Λέων παρόλα αυτά στους εξωτερικούς χώρους σας θέλει στο προσκήνιο.
Στο πρώτο σας ραντεβού να έχετε μαζί σας, τρείς χρυσές VISA,  το εκκαθαριστικό σημείωμα της εφορείας και το απολυτήριο σας, έστω απο ΤΕΙ.

Α! Και έναν θρόνο! Να κολοκάτσουν. Καλογυαλισμένο.



 Παρθένος (23 Αυγούστου-22 Σεπτέμβριος)

 Φύλακας της ηθικής του κώλου

 Κλαψουρίζει. Πολύ. Η ζωή φυσικά όμως, στάθηκε άδικη μαζί του.
Του λείπουν τα λεφτά, τα εντομοκτόνα κατέστρεψαν τον πλανήτη, δεν τρώει τα γεμιστά, πότε δεν τον αγάπησε κανείς αληθινά, τα παπούτσια του τον χτυπάνε, ο γείτονας κάνει θόρυβο, η θεία του έμπλεξε με πιπίνι, στη νηπιαγωγείο είχε χαμηλούς βαθμούς και γενικά όλα του φαίνονται ζόρικα και αφόρητα.
Δεν έχω κάτι να σας συμβουλέψω για τους αγαπητούς φίλους Παρθένους στο ερωτικό πεδίο, διότι είναι άκαυλοι πρώτον και δεύτερον, όταν έχουν σχέση τους λείπει η ελευθερία και όταν είναι μόνοι, τους λείπει η σχέση.
Αγαπάνε την μαμά τους, τη γιαγιά τους, το σόι τους, τη  φιλανθρωπία που κάνουν όλοι οι γύρω, εκτός απο αυτούς, καθότι σπάγγοι, τα βραστά λαχανικά και την αντιβίωση.
Οπλιστείτε αν τους πετύχετε, μία στις χίλιες στις καλές τους- και γίνει επιτέλους το πρώτο ραντεβού, με χαρτομάντηλα, μία χλωρίνη, δύο ντεπόν, μια αντισυπτική λοσιόν για τα χέρια,
θερμόμετρο, μία σφουγγαρίστα και κανένα χαπάκι για την κατάθλιψη.
Κάντε εξετάσεις και γενικό τσεκ απ πριν τους συναντήσετε και κρατήστε τις απαντήσεις ανά χείρας, καλού κακού.
Μόλις καθήσετε δίπλα τους, βρίστε τους. Μη ρωτάτε γιατί, απλά βρίστε!
Αν έρθουν. Που δεν θα' ρθουν τελικά, οπότε τσάμπα τα έγραψα.



 Ζυγός (23 Σεπτεμβρίου-23 Οκτωβρίου)

 Τραμπάλα -Τραμπαλίζομαι

Είσαι ΠΑΡΩΝ και ΦΑΙΝΕΣΑΙ, το μότο του Ζυγού μας.
Κλασικός παπάρας ή παπάρω.
Στολίζεται σαν λατέρνα, διαβάζει μόνο για να μαθαίνει παπαγαλία, θυσιάζεται για τον πλησίον του,
οργανώνει συνεννοήσεις και διαβουλεύσεις με τα άλλα ζώδια για δίκαιο και πολιτισμένο περιβάλλον και μετά απο τόσο κόπο και ιδρώτα, θα αρχίσει να τρέχει σε βιτρίνες για την νέα κολεξιόν.
Αν τον θες, μπορεί και να σε θέλει, αλλά μπορεί και όχι.
Μπορεί να βγείτε, μπορεί και όχι.
Μπορεί να' ναι καλά μπορεί και όχι.
Ότι όμως μπορεί να βοηθήσει το Ζυγό μας να ανέβει επαγγελματικά και κοινωνικά, θα τον κάνει να πεί, ναι!
Όταν φτάσει λοιπόν η ποθητή μέρα, αν φτάσει, θα σε ακούσει στο πρώτο σας ραντεβού ήρεμα και προσυλωμένα και χωρίς να σε διακόψει, να του λές, πόσο δίκαιος, πόσο έξυπνος, πόσο όμορφος είναι και την επόμενη μέρα θα σε πουλήσει για να πάει με κάποιον, φραγκάτο και αμαξάτο.
Εκτός αν είσαι εσύ φραγκάτος και αμαξάτος, οπότε καλή συνεργασία, ουπς σόρυ, εννούσα, καλή ερωτική πορεία με τόκο και ομόλογα διαρκείας.
 Αμ τί.


 Ψ (24 Οκτωβρίου-21 Νοεμβρίου)

 Ανακριτής -παύλα- Δολοφόνος

Η ψυχολογία του Σκορπιού μας, μοιάζει με τις καρφίτσες δίπλα σε μπαλόνια.
Προσοχή στα φροιδικά του συμπλέγματα, στις μόνιμες αυτοκτονικές του τάσεις και στο πορτοφόλι του. Όλα γράφουν επάνω τους: Μην πλησιάζετε!
Αν τελικά δεν με ακούσετε και πλησιάσετε, δώστε του στο πρώτο σας ραντεβού τους κωδικούς στο mail σας, στο facebook, στο Viper, τα πλήρη στοιχεία όλων, μα όλων των πρώην σας και φυσικά να τονίσετε πως δεν σας ενοχλεί καθόλου μα καθόλου, η ζήλια, η τσιγγουνιά, η μαλακία στον εγκέφαλο και η πολυλογία.
Υπομονή!
Θα μιλάει για ώρες, θα σας βάλει να κοιτάτε τοίχο και θα σας πεί πως όλοι γύρω του καταστρώνουν σχέδιο για την εξόντωσή του. Μετά θα το βουλώσει και θα κοιτάζει τον κώλο σας.
Είπαμε, υπομονή!
Εξάλλου, καλά γαμήσια κάνει, δε θα σου φάει την προίκα, αλλά θα την επενδύσει και άνα πάσα στιγμή βρε αδερφέ θα ξέρεις πως νοιάζεται, που είσαι, με ποιούς είσαι, τι φοράς, τι ώρα θα' ρθεις και προπάντων αν σε κέρασαν ή αν πλήρωσες εσύ!
Ο Σκορπιός είναι εντελώς κατάλληλος να σε αποκαταστήσει, αν ονειρευόσουν πάντα, τον μοναχισμό, το ξύλο χωρίς λόγο, τις υστερίες και τα κλουβιά που θα σε χώσει για να μη σε βλέπει μάτι ανθρώπου.
Το μάτι μου!


Τοξότης (22 Νοεμβρίου-21 Δεκεμβρίου)

 Πρηξαρχίδης- Θαλασσοπόρος

Απο την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.
Τα ταξιδιάρικα μας Τοξοτάκια, θα σκεφτούν πολύ, πάρα πολύ, μα πάρα πολύ,
αν θα σας δώσουν την πολύτιμη ευκαιρία να τα γνωρίσετε, ενώ παράλληλα θα γαμάνε ότι έχει τρύπα.
Και ότι δεν έχει. Η μαλακία τους ξεκινάει από την ενηλικίωση. Τους έχουν κουράσει απο νωρίς, οι βαθυστόχαστες σκέψεις, η μελέτη του σύμπαντος και η αναζήτηση μουνιού ή πούτσου.
Είναι ευαίσθητοι και πάνε ή έρχονται απο το πουθενά. Εκεί κάπου ίσως και να συναντηθείτε.
Πιστεύουν ότι  έχουν πιάσει το νόημα της ζωής και θα φροντίσουν με σεμινάρια, χωρίς να τα ζητήσετε, να σας το μάθουν και σε εσάς. Θέλουν και σύντροφο, θέλουν και παιδί, θέλουν και πήδημα, όλα μαζί. Θα πέσουν με τα μούτρα σε ότι τους κάτσει πρώτο. Και δεύτερο. Ανάμεσα σε αυτά θα ταξιδεύουν. Με ψαρόβαρκα ή με τον νού. Σημασία έχει το ταξίδι.
Είτε είναι μπάκουροι είτε είναι παντρεμένοι, ψάχνονται. Κρυφά βέβαια, καθότι είναι και κάποιου επιπέδου. Του πούτσου το επίπεδο. Διαλέγουν σύντροφο με κριτήρια την επικοινωνία σε πνευματική ένταση και την αμείωτη καύλα που έχουν ο ένας για τον άλλον. Τάχα μου.
Συμπέρασμα, στο πρώτο σας ραντεβού, έστω και αν το κανονίσετε σήμερα και βγείτε του χρόνου τέτοια μέρα,να έχετε μαζί σας το βιβλιάριο καταθέσεων.
Αρκεί.









 Αιγόκερως (22 Δεκεμβρίου-19 Ιανουαρίου)

 Μακιαβέλι 

Έχασαν τόσα χρόνια στήνοντας καριέρες, αποθηκεύντας τις οικονομίες τους, μαντρώνοντας τα οικόπεδά τους και κανονίζοντας το συνταξιοδοτικό τους, αποφεύγοντας τις στενές επαφές με ανθρώπους, οι Αιγόκεροι, που κατά τα σαράντα χρόνια και τα σαράντα κύμματα, θα αποφασίσουν πως η ζωή χρειάζεται συνεταίρο -παύλα σύντροφο και θα αμοληθούν στην αναζήτησή του.
Φυσικά αν είστε μέλος γραφείου συνοικεσείων έχετε μεγάλες και λαμπρές ελπίδες να σας επιλέξει και οι λοιπές δικές μου πληροφορίες για αυτούς να πάνε στον κάλαθο των αχρήστων.
Αν όμως συμβεί αλλιώς και συναντήσετε τυχαία έναν Αιγόκερο, σε  σκακιστικό όμιλο, ζαχαροπλαστείο, εκδήλωση φιλοσοφίας των απανταχού Μασσόνων, ή στο σύλλογο Κολοπετινιτσιωτών της περιοχής σας, ή στο μοναστήρι που επισκέπτεται η μαμά τους, ένα να θυμάστε: Προγραμματισμός!
Έχετε μαζί σας στο πρώτο ραντεβού, βιάγκρα και βιταμίνες, πιείτε επίσης πολλούς καφέδες, για την αποφυγή υπνηλίας δίπλα του. Μιλήστε του για την σημασία της αποταμίευσης και θα γίνετε η αδερφή ψυχή του.
Τα Αιγοκεράκια μας είναι πειθαρχημένα και ευγενικά. Έχουν μιά ψεύτικη χαριτωμενιά και μιά ξενερωσιά που μπορεί να φτάσει στην αγαμησία. Δεν πειράζει! Αν βαρέθηκες τα μεγάλα πάθη τα πλάσματα αυτά μπορούν να σε κάνουν να ζήσεις το ακριβώς αντίθετο.
Κατά προτίμηση θα ταιριάξουν με άτομα με υψηλή πίεση -υψηλό ζάχαρο και λοιπές αναταράξεις,
καθότι ένας ξενέρωτος Αιγόκερως την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα.
Σαν καθαρτικό.
Εις υγείαν και άσπρο πάτο!



 Υδροχόος (20 Ιανουαρίου-18 Φεβρουαρίου)

Φαφλατάς- Μπουρδολόγος

Μπλά, μπλά και μπλά.
Πέφτουλας και διπολικός.
Μιλάει μόνο για να για να πουλήσει εξυπνηλίκι. Είναι το βίτσιο του.
Και το πετυχαίνει. Δεν θέλει ανταγωνισμό και αν σου αρέσει να μιλάς, μην το προσπαθήσεις καθόλου. Πρώτον δεν θα σ' ακούσει και δεύτερον δεν θα προλάβεις.
Ο Υδροχός μας ζει σε κενό αέρος, έρχεται σε επαφή μόνο με όσους του είναι χρήσιμοι και με όσους τον αντέχουν. Είναι γραμμένος σε ανθρωπιστικές, φιλοζωικές, ακτιβιστικές, φιλανθρωπικές οργανώσεις, αλλά δεν πατάει το ποδαράκι του σε καμία, διότι κατά βάθος είναι μια κουράδα που κρατάει αποστάσεις ασφαλείας και κοιτάζει μόνο την πάρτη του.
Τριγυρνάει σε κολόμπαρα, κάνοντας εφέ με τα λεφτά του, χωρίς να τα χαλάει, με τις γνώσεις που πήρε νωρίτερα το απόγευμα στο κομμωτήριο, ξεφυλλίζοντας το Ciao, με την βεβαιότητα της γνώσης ενός φιλοσόφου και με την πληροφορία προς όλους για το τελευταίο gala, σε πολυτελή ξενοδοχείο όπου επισκέφτηκε το προηγούμενο βράδυ.

Αν σου εμπνεύσει ένας Υδροχόος τον έρωτα, πάρε μαζί σου στο πρώτο σας ραντεβού δραμαμίνες.
Μην με ρωτάς γιατί, θα το διαπιστώσεις στο πρώτο τέταρτο.

Και να θυμάσαι, όπου υπάρχουν πολλές μύγες μαζεμένες, υπάρχουν και σκατά.




 Ιχθύες (19 Φεβρουαρίου-20 Μαρτίου)

 Εκτός πραγματικότητας -παύλα Αλκοολικός


'Ενα Ιχθύ να τον πλησιάσεις μονάχα αν είσαι, ευγενική -ος , ευαίσθητη -ος, λεπτεπίλεπτη-ος, μοναχική ψυχή που ψάχνει να πει τον πόνο της και να ανταλλάξει τις πονεμένες σκέψεις του μοναχισμού της με άλλες μοναχικές ψυχές. Η καρδιά της μικρής μας τσιπούρας, παύλα Ιχθύ, σπαράζει. Πίνει για να ξεχάσει, μετά ξαναπίνει γιατί δεν θυμάται γιατί ήπιε.
Δουλεύει που και που και δουλεύει τους άλλους μόνιμα.
Ο κόσμος φυσικά δεν τον καταλαβαίνει και έτσι αυτός έφτιαξε έναν δικό του. Με μπούρδες, ψέματα και μυθοπλασίες. Κρατάει βέβαια κάποια παράθυρα μισάνοιχτα, γιατί τα τρίο και τα δεκατρίο στα ερωτικά του νταραβέρια τον εξιτάρουν. Πιστεύει στον Αρκτούρο και στη διάσωση της αρκούδας μα στο δάσος δεν έχει πουτάνες, καζίνο και ξύδια, έτσι δεν πάει.
Κατά τα άλλα το ψαράκι μας, κάνει όνειρα όταν είναι μόνος/η και ψάχνεται.
Μετά κουνάει την ουρά του για να πραγματοποιηθούν. Απο σπόντα κάποιες φορές έχουν ερωτική ζωή και αν σου προκύψει αυτό το πλάσμα, πιές! Πιές πολύ! Χαπακώσου και μετά κάτσε σταυροπόδι για να ακούσεις πως σκέφτηκε να κλείσει την τρύπα του όζον, ότι ο ρομαντισμός χάθηκε, ότι τα λουλουδάκια στον αγρό τον κάνουν και δακρύζει και ότι το κοκκινιστό θέλει κίμινο.
Ότι να 'ναι.
Πείτε του πως νίωθετε το ίδιο ξετρελαμένη-ος για αυτόν-ην και παράλληλα καμακώστε το μανάρι στο μπάρ. Αυτός θα κοιτάει τη σερβιτόρα και δεν θα το προσέξει.

Αν καταφέρετε συννενοηθείτε, έστω και με την νοηματική μαζί του, για επόμενο ραντεβού, να μας ενημερώσετε.
Θα το χαρούμε.


Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

ΤΕΛΙΚΟ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ

 ΠΟΙΗΜΑ

Όταν δε γράφονται ποιήματα καίμε τα όνειρα και κλειδώνουμε τις καρδιές στα συρτάρια.
Τότε γύρω από εμάς κόσμος μικραίνει.
Όταν το στόμα ανοίγει μονάχα στο χάσμα της πείνας κι εσύ γίνεσαι ολόκληρος μια κοιλιά που τιγκάρει, δεν κοιτάζεις πια τον ουρανό και τ' αστέρια, τις απελπισίες μας τότε, τις εξαργυρώνουν άλλοι.
Αδειάζουν οι ματιές και γεμίζουν οι τσέπες στη μέθη του κέρδους.
Πουλάει η μάνα το βυζί και το γάλα ποτίζει το χώμα.
Ορκίζεται ο πατέρας στην πίστη και το πρωί μετράει τους τόκους της.
Το σπίτι οργίζεται, έπειτα πέφτει.
Όταν δε γράφονται ποιήματα, αρχίζει ο κάτω θεός πόλεμο στο στήθος μας και νικάει, νικάει.
Λερώνονται οι δρόμοι και τα πρόσωπα.
Ξερνάνε οι βρύσες δάκρυα.
Γεμίζει η αυλή μαχαίρια.
Όταν δε γράφονται ποιήματα, κάνουμε έρωτα σα σκουλήκια με λόγια δολοφόνους.
Όταν δε γράφονται ποιήματα, χτίζουν την ζωή μας οι έδρες που δεν μας χώρεσαν, οι παπάδες που δεν μας συγχώρησαν, οι πολιτικοί που δεν μας ρώτησαν...
Ορίζουν το βήμα μας με φόβους και εμείς σαν κακογαμημένες νοικοκυρές, χαμηλώνουμε, χαμηλώνουμε...
Όταν δε γράφονται ποιήματα, τριγυρίζει η φωνή μας στα σκυλάδικα, ο καημός μοιάζει με μπούτια λαδωμένα και οι πόθοι μας τραβούν μαλακία μπροστά σε οθόνες.
Όταν δε γράφονται ποιήματα τα αρσενικά σκάβουν λαγούμια και οι γκόμενες σκαρφαλώνουν σε ελπίδες δωδεκάποντα τακούνια, τρεκλίζοντας. Όταν δε γράφονται ποιήματα οι νταβατζήδες ξεπουλούν πόρνες λείες στο παζάρι, οι ακαδημαϊκοί ακονίζουν τους θρόνους με τα δόντια τους και η τηλεόραση προβάλει όση βρωμιά μπορέσαμε να πληρώσουμε.
 
Κι όλο ρωτώ τον καθρέφτη μου γιατί πια δε γράφονται ποιήματα...
Κι απαντούν με χειρονομίες και μελάνι τα μάτια.
Κρατώντας την τέλεια απώλεια σε λευκά χαρτιά με συλλαβές και νότες.
Κι αυτοί που είπαν για τα ποιήματα που δε γράφτηκαν, σήμερα λάμπουν!
Και πως θα ανατραπούν τα καθεστώτα γράφουν! Και πως εγώ κι εσύ κι ο άλλος δεν θα ντρέπεται!
Τον τρόπο γράφουν, να  κλείσουμε τα σκέλια μας και να ανοίξουμε τα χέρια διάπλατα.
Μέχρι να πέσουν οι τοίχοι όλοι και να υψωθούν γαμώτο μου, ξανά οι άνθρωποι...

 ΤΑΔΕ ΕΦΗ - VENNIS MAK



 Ο Γουόλτ Γουίτμαν είπε:
"Οι στίχοι μου είναι τσαπιές βαρβάρου, όμως εγώ δεν ήρθα εδώ για να κεντήσω".


Καλύτερη και ευστοχότερη έκφραση θαρρώ, δε θα μπορούσα να επιλέξω για τον ποιητή 
που γίνεται αυτό το αφιέρωμα σήμερα. Βέβαια, τα εξέχοντα πνευματικά τέκνα της λογοτεχνίας και της κριτικής δεν άργησαν να τον επικρίνουν ως βωμολόχο, χυδαίο και σεξιστή. Όλοι αυτοί, όμως, δεν πρόκειται να μας απασχολήσουν εδώ.


Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι κανείς δεν έχει βομβαρδίσει τις πόλεις τους και κανείς δεν έχει πει στις μανάδες τους να σκάσουν.




ΠΟΙΗΜΑ

Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...
- Ο Τσάρς Μπουκόφσκι παραμένει ένας από τους πιο αγαπημένους μου ξένους συγγραφείς και ποιητές. Σημάδεψε την εφηβεία μου. Μέσα από τους στίχους των ποιημάτων του, με οδήγησε σε μέρη άγνωστα και δύσβατα. Μου δίδαξε την παράνοια αυτού του κόσμου, την οποία κι έζησα εμπράκτως καθώς μεγάλωνα. Στην εφηβεία μου είχα κολλήσει μ’ ένα του ποίημα. Είχα απομονώσει έναν στίχο, ο οποίος μ’ έκανε πάντοτε να γελάω. Πήγαινε κάπως έτσι: χύνεις σαν φάλαινα που ξεφυσάει απ’ την καμπούρα της νερό. Τι ποιητική απεικόνιση της εκσπερμάτωσης, ε; Ο Χάνκ όπως του άρεσε να τον αποκαλούν, είναι η τρανή απόδειξη της ποίησης, πως μπορεί κάποιος να γράφει και ο αναγνώστης να βιώνει το : είναι κάποιος εκεί έξω που με καταλαβαίνει.

- Σας παρουσιάζω τον πορνόγερο, σάτυρο, πότη, γυναικά και μαζί και τον σπουδαιότερο ποιητής της Αμερικής, όπως τον είχε χαραχτηρίσει ο Σάρτρ.

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ: ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΩΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ


 ΠΟΙΗΜΑ

Ένα ποίημα είναι μια πόλη γεμάτη δρόμους και υπόνομους γεμάτη αγίους, ήρωες, ζητιάνους, παλαβούς, γεμάτη κοινοτοπίες και ποτά, γεμάτη βροχή αστραπές και περιόδους ξηρασίας,ένα ποίημα είναι μια πόλη εμπόλεμη. ένα ποίημα είναι μια πόλη που ρωτάει γιατί το ρολόι, ένα ποίημα είναι μια πόλη παραδομένη στη φωτιά. ένα ποίημα είναι μια πόλη κατεχόμενη, τα κουρεία της γεμάτα με κυνικούς μπεκρήδες. ένα ποίημα είναι μια πόλη όπου ο Θεός διατρέχει τους δρόμους με άλογο, γυμνός, σαν τη Λαίδη Γκοντίβα, εκεί που σκύλοι γαβγίζουν μες στη νύχτα, κυνηγώντας τη σημαία, ένα ποίημα είναι μια πόλη ποιητών, σχεδόν όλοι όμοιοι μεταξύ τους, και ζηλιάρηδες, και πικρόχολοι... ένα ποίημα είναι τώρα αυτή η πόλη, 50 μίλια πιο πέρα από το πουθενά, στις 9.09 το πρωί, η γεύση του ποτού και του τσιγάρου, δίχως αστυνόμους, δίχως εραστές στους δρόμους, αυτό το ποίημα, αυτή η πόλη, τις πόρτες της κλείνει, οχυρωμένη, σχεδόν αδειανή, πένθιμη δίχως δάκρυα, γερνώντας δίχως λύπηση, τα άγρια βουνά, ο ωκεανός σαν φλόγα μαβιά, ένα φεγγάρι που τη δόξα του στερείται, μια αμυδρή μουσική από τσακισμένα παράθυρα... ένα ποίημα είναι μια πόλη, ένα ποίημα είναι ένα έθνος, ένα ποίημα είναι ο κόσμος... και τώρα τούτο βάζω κάτω από το μικροσκόπιο ο παλαβός εκδότης να το αξιολογήσει, και η νύχτα είναι αλλού και γριές κατάκοπες στέκονται στη σειρά, στις εκβολές οι σκύλοι σε παράταξη, οι σάλπιγγες αναγγέλουν κρεμάλες, καθώς ασήμαντοι άνθρωποι κομπάζουν για πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν.




 Ειλικρινά, / πάντα πίστευα πως τα γραπτά μου / είχαν σκοπό να σώσουν εμένα από την τρέλα / άλλα φαίνεται να βοήθησα / και μερικούς ακόμα.

ΠΟΙΗΜΑ 

Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ' το μυαλό
προσβάλλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία -
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.


ΠΟΙΗΜΑ

Οι δεινόσαυροι, εμείς

Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σʼ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη
γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό

ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένοςνα περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.


"Ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα σακί γεμάτο σκατά που σκίστηκε"

Ζωή

είναι να φαγωθείς από ένα γουρούνι
με βρωμερά χνώτα
την ώρα που τα λεμόνια λικνίζονται στον άνεμο
κίτρινα και δικά μας.


Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920, στο Άντερναχ της Γερμανίας. Ο πατέρας του υπηρετούσε τότε σε βάσεις του Αμερικάνικου στρατού και η μητέρα του ήταν Γερμανίδα. Το ζευγάρι παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε οριστικά το 1923, στο Λος Άντζελες. Ο πατέρας του μικρού Τσαρλς τον έδερνε από πολύ μικρή ηλικία χρησιμοποιώντας το δερμάτινο λουρί με το οποίο ακόνιζε το ξυράφι του. Μεγαλώνοντας, ο Τσαρλς συνήθισε τον πόνο, έπαψε να κλαίει και μετέτρεψε όλη του την οδύνη σε μίσος και απέχθεια προς τον πατέρα του - και ευρύτερα, ενάντια σε οτιδήποτε συμβόλιζε την εξουσία. Στα δεκάξι του, αποφάσισε να βάλει ένα τέλος σ’ αυτή την βάναυση συμπεριφορά: χτύπησε τον πατέρα του στο πρόσωπο με μία γροθιά και τον έριξε σχεδόν αναίσθητο στο πάτωμα. Έκτοτε ο πατέρας του δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά μαζί του. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό High Times:
«Όταν σε δέρνουν τόσο πολύ βάναυσα και για τόσο μεγάλο διάστημα, αποκτάς την τάση να λες τα πράγματα με το όνομά τους – μ' άλλα λόγια, η κατάσταση αυτή εξαφανίζει κάθε προσχηματική διάθεση από μέσα σου. Αν επιζήσει κάτι μέσα σου, συνήθως αυτό θα είναι κάτι αυθεντικό. Οποιοσδήποτε δέχεται τόση βία και τιμωρία στην παιδική του ηλικία, μπορεί να γίνει δυνατός, σωστός άνθρωπος, ή να γίνει βιαστής, φονιάς, να καταλήξει σε κάποιο τρελάδικο, ή να χαθεί μέσα στους αμέτρητους δρόμους της ζωής. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως ο πατέρας μου αποδείχτηκε σπουδαίος λογοτεχνικός δάσκαλος: με δίδαξε το νόημα του πόνου, του πόνου δίχως αιτία».

 ΠΟΙΗΜΑ

«Ο πατέρας μου έλεγε πάντα:
"νωρίς στο κρεβάτι
και νωρίς στο πόδι,
ο άντρας γίνεται υγιής,
πλούσιος και σοφός".
Τα φώτα στο σπίτι μας
έσβηναν στις οχτώ
σηκωνόμασταν χαράματα
απ’ τη μυρωδιά του
καφέ, του τηγανητού μπέικον
και των χτυπητών αυγών.
Σʼ όλη του τη ζωή,
ο πατέρας μου έμεινε πιστός
στο πρόγραμμα αυτό.
Πέθανε νέος, απένταρος,
κι όχι ιδιαίτερα
σοφός, νομίζω.
Μετά απ’ αυτή τη διαπίστωση,
απέρριψα τις συμβουλές του
κι έτσι αργά έπεφτα στο κρεβάτι
κι αργά ξυπνούσα: το μεσημέρι.
Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέκτησα
τον κόσμο αλλ’ απέφυγα τουλάχιστον
τα πρωινά μποτιλιαρίσματα,
γλίτωσα από κάμποσες παγίδες
γνώρισα παράξενους,
υπέροχους ανθρώπους.
Ένας απʼ τους οποίους
ήταν ο εαυτός μου
-κάποιος που ο πατέρας μου
δε γνώρισε ποτέ».



ΠΟΙΗΜΑ  

Τα πόδια του πατέρα μου βρωμοκοπούσαν
και το χαμόγελό του ήταν σαν ένας σωρός από σκατά σκύλου.
Όποτε έβλεπα τις ζωηρές, σκληρές τρίχες απ' τα γένια του
να βρίσκονται στον νιπτήρα του μπάνιου
αηδιασμένες σκέψεις έμπαιναν στο κεφάλι μου,
ένιωθα σαν να ήμουν μέσα σε μεγάλες στοές με τρελούς για πάντα.
να είμαι το αίμα αυτού του μισητού αίματος
έκανε τα παράθυρα ανυπόφορα
και τη μουσική και τα λουλούδια και τα δέντρα
άσχημα.
αλλά ο άνθρωπος ζει: η αυτοκτονία πριν την ηλικία των 10
είναι σπάνιο φαινόμενο.
κτηνώδη ήταν οι κρίνοι
κτηνώδη το νέκταρ και το φιλί
κτηνώδη τα απομεμονωμένα κουδούνια του σχολείου.
κτηνώδη τα παιχνίδια του σόφτμπολ
κτηνώδη το ποδόσφαιρο και το βόλεϊ.
οι ουρανοί ήταν άσπροι και ψηλοί
και κοιτούσα τα πρόσωπα των παικτών
και ήταν παράξενα μασκαρεμένα.
τώρα τρώω στα καφέ
πηγαίνω σε συναυλίες
ζω με γυναίκες
χαρτοπαίζω
πίνω
περιποιούμαι τους φράχτες
αγοράζω αυτοκίνητα
έχω φίλους και
κατοικίδια.
πηγαίνω σε γάμους
κηδείες
αγώνες μποξ,
πληρώνω ένα δίκαιο μερίδιο από φόρους,
στέκομαι στην ουρά στα σούπερ μάρκετ,
καθαρίζω τα νύχια μου,
κόβω τις μακριές τρίχες απ' τα ρουθούνια μου,
κάνω ηλιοθεραπεία,
επισκευάζω τις ζημιές,
προσπαθώ να μην προσβάλλω,
γελάω,
ακούω την άποψη των εχθρών,
τηλεφωνώ σε υδραυλικούς και δικηγόρους,
ρυμουλκούμαι από βλάβες στον αυτοκινητόδρομο
καθαρίζω τα δόντια μου,
ψάχνω για ήρωες,
τυφλώνομαι όταν κοιτάζω πολύ ώρα τον ήλιο.
Τα πόδια του πατέρα μου βρωμοκοπούσαν
και το χαμόγελό του ήταν σαν ένας σωρός από σκατά σκύλου.
παντού
είναι όλα το ίδιο. 



ΠΟΙΗΜΑ

Ο πατέρας μου πίστευε στην εργασία.
Ήταν περήφανος να έχει μια δουλειά.
Καμιά φορά δεν είχε δουλειά
και τότε ντρεπόταν.
Ντρεπόταν τόσο που έφευγε απ' το σπίτι
το πρωί και γύριζε το βράδυ
ώστε οι γείτονες να μην παίρνουν 
χαμπάρι.
Εμένα, 
μου άρεσε ο διπλανός μας γείτονας:
άραζε απλά στην πίσω αυλή
σε μια καρέκλα κι έριχνε βελάκια
σε κάτι κύκλους που είχε ζωγραφίσει
πλάι στο γκαράζ.
Στο Λος Άντζελες του 1930
κατείχε μια σοφία που
ο Γκαίτε, ο Χέγκελ, ο Κίρκεγκαρντ,
ο Νίτσε, ο Φρόιντ, 
ο Γιάσπερς, ο Χάιντεγκερ και ο 
Τόινμπι θα μπορούσαν πολύ
δύσκολα να αρνηθούν.


Συνουσία σημαίνει να κλωτσάς το θάνατο στο κώλο ενώ τραγουδάς.

Η δεκαετία του ’40 υπήρξε καταλυτική για τον Μπουκόφσκι τουλάχιστον όσον αφορά τα γραπτά του και τον έρωτα. Το 1944 θα έχει την πρώτη του σεξουαλική επαφή με μια υπέρβαρη πόρνη. Δεν είχα ξαναπάει με γυναίκα μέχρι τα είκοσι τέσσερα μου.Δεν ήμουν όμορφος άντρας, δεν είχα καθόλου χρήματα, ήμουν αλήτης. Δεν είχα πάει ποτέ ούτε και σε χορό γυμνασίου. ήμουν απόβλητος. Έτσι συνάντησα αυτή την κυρία, σ’ ένα μπαρ. Φαινόταν ότι με γουστάρει. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έδειχνε ότι με γουστάρει. Ήταν τεράστια, αλλά ήταν γυναίκα. Τι διάολο. Ήμουν μεθυσμένος, ήταν μεθυσμένη, ήπιαμε την μπύρα μας και… μπήκα μέσα της. Και το πάλευα, το πάλευα, το πάλευα, το πάλευα, επειδή ήθελα να αποδείξω ότι ήμουν άντρας. Ήταν η πρώτη μου φορά. Ειλικρινά, προσπαθούσα πολύ.





ΠΟΙΗΜΑ
 






ΠΟΙΗΜΑ 

Φορούσε γαλάζια κυλότα. Της την έβγαλα
σήκωσε το φουστάνι της, και με την τηλεόραση
να τρεμοπαίζει την πήρα στα όρθια.
Καθώς παλεύαμε σ’ όλο το δωμάτιο
(γαμάω τάφο, σκέφτηκα, ανασταίνω
και νεκρούς. Υπέροχα,
Υπέροχα!
Σαν να τρως κρύες ελιές στις 3 μ.μ.
κι η πόλη να φλέγεται ολόκληρη)
έχυσα.


ΠΟΙΗΜΑ 

Μα τι σόι σκατά ήμουν επιτέλους; Τι βρώμικα παιχνίδια έπαιζα; Ποιό ήταν το κίνητρό μου; Προσπαθούσα, μήπως, να ανταποδώσω κάποιο κακό που μου έκαναν; Μπορούσα να λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι ήταν απλά και μόνο θέμα έρευνας, ανάλυσης του γυναικείου ψυχισμού; Άφηνα να μου συμβαίνουν διάφορα πράγματα χωρίς να σκέφτομαι. Δε λογάριαζα κανέναν πέρα από τη δική μου εγωιστική, φτηνή διασκέδαση.
Σαν να ήμουν κακομαθημένο σκολιαρόπαιδο. Ήμουν χειρότερος κι από πουτάνα, γιατί η πουτάνα το μόνο που μπορούσε να σου πάρει ήταν τα λεφτά σου. Εγώ τσαλαβουτούσα στις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων , σαν να ήταν τα παιχνιδάκια μου, τα ηλεκτρικά μου τρενάκια. Πώς μπορούσα να λέω ότι είμαι άντρας; Πώς μπορούσα να γράφω ποιήματα; Από τι υλικό ήμουν φτιαγμένος; Ένιωθα σαν ένας μικρός Σαντ χωρίς όμως τη δική του ιδιοφυϊα. Ένας δολοφόνος ήταν πιο έντιμος και ντόμπρος από μένα.
Ή ένας βιαστής. Εγώ, δεν ήθελα να παίζουν οι άλλοι με την ψυχή μου, να μου την κατουρούν, να την κοροϊδεύουν. Όπως και να ‘χε το πράγμα μία τουλάχιστον διαπίστωση είχα κάνει: δεν ήμουν εντάξει. Δεν ήμουν καλός. Και το χειρότερο ήταν πως περνούσα ακριβώς για το αντίθετο. Μπορούσα να επεμβαίνω στις ζωές των ανθρώπων γιατί μ’ εμπιστεύονταν. Έκανα τις βρωμιές μου με τον πιο ύπουλο τρόπο. Έγραφα την Ερωτική ιστορία μιας Ύαινας.


 ΠΟΙΗΜΑ 

Σκεφτείτε τα κρεβάτια
που δουλεύτηκαν αμέτρητες φορές
στο γαμήσι,
στο θάνατο.

Σ’ αυτόν τον τόπο
κάμποσοι γαμούμε πιο πολύ
παρά πεθαίνουμε
μα οι περισσότεροι πεθαίνουμε
πιο καλά
απ ‘ ό,τι γαμούμε.
Πεθαίνουμε αργά- αργά, τρώγοντας παγωτό σε πάρκα
ή
σε ίγκλου
παράνοιας
ή σε ψάθες
ή πάνω σε ξέμπαρκες αγάπες
ή
ή
:κρεβάτια, κρεβάτια, κρεβάτια.
:τουαλέτες, τουαλέτες, τουαλέτες.

Το ανθρώπινο αποχετευτικό σύστημα
του κόσμου η μεγαλύτερη ανακάλυψη.

Και μ’ ανακάλυψες
και σ΄ ανακάλυψα
κι είναι γι’ αυτό που δεν μπορούμε
να τα βρούμε πια
σ’ ετούτο το κρεβάτι.

‘Ησουν η μεγαλύτερη ανακάλυψη
του κόσμου,
ώσπου μου τράβηξες
το καζανάκι.
Τώρα είναι η σειρά σου
να περιμένεις το τράβηγμα.
Κάποιος θα σου το κάνει,
Σκύλα.
Κι αν δε βρεθεί κανένας,
θα το τραβήξεις μοναχή σου:
μέσα στα πράσινα,
μέσα στα κίτρινα,
μες στ’ άσπρα,
στα μωβιά σου
αντίο.






ΠΟΙΗΜΑ


Οι γυναίκες δεν ξέρουν ν' αγαπούν,
μου είπε.
Μόνο εσείς ξέρετε ν'αγαπάτε.
Οι γυναίκες απλώς θέλουν
κάποιον για να τον ξεζουμίσουν.
Το ξέρω γιατί είμαι γυναίκα.
Χάχαχα, γέλασα.
Μη σε πειράζει που χώρισες
με τη Σούζαν,
θα βρει κάποιον άλλον να ξεζουμίσει αυτή.

Κουβεντιάσαμε λίγο ακόμη
κι ύστερα χαιρετηθήκαμε
κατέβασα το ακουστικό πήγα στη χέστρα και
άρχισα να βγάζω τις μπίρες,
σκεπτόμενος, κυρίως, πως πάει καλά που ζω ακόμη
κι έχω την ικανότητα ν' αποβάλλω
καθετί το περιττό.
Και ποιήματα.
Στο μεταξύ,
μπορώ να τα βγάλω πέρα
με την προδοσία,
τη μοναξιά,
τις παρονυχίδες,
τα χτυπήματα
και τα οικονομικά ρεπορτάζ
στις εφημερίδες.

Μ' αυτά και μ' αυτά,
σηκώθηκα
σκουπίστηκα
τράβηξα το καζανάκι
και σκέφτηκα:
Αλήθεια:
ξέρω ν' αγαπώ.
Ανέβασα τα βρακιά μου και πέρασα στο άλλο δωμάτιο.




Οφείλουμε να φέρουμε / το δικό μας φως / στο σκοτάδι. / κανείς δεν πρόκειται / να το κάνει αυτό για μας.


Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ο Τσάρς Μπουκόφσκι επιστρέφει στο Λος Άντζελες. Εκεί θα γνωρίσει τη γυναίκα που θα γίνει η πρώτη του σύντροφος, την Jane Cooney Baker. Ήμουν 24-25 χρόνων. Εκείνη ήταν γύρω στα 35 κι έτσι απλά, με αποδέχτηκε. Δεν μπορούσα να το καταλάβω, αλλά ήταν μια πραγματικά εμφανίσιμη γυναίκα, με ωραίο σώμα και σωστή αίσθηση, λίγο τρελή.
Τον Απρίλιο του 1952 πιάνει δουλειά σαν διανομέας στο Ταχυδρομείο (U.S. Postal Service). Δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένος με τη δουλειά μου. Στην πραγματικότητα τη σιχαινόμουν. Ήταν ένα πραγματικά απαίσιο μέρος για μένα. Δυόμισι χρόνια κόλασης, καθαρής κόλασης… Η σχέση του με τους προϊσταμένους θα είναι εχθρική. Θα δηλώσει παραίτηση και θα φύγει, για να αρχίσει ένας νέος κύκλος ασωτίας. Σε κάποια αδημοσίευτη επιστολή του προς τον Καρλ Βάισνερ, με ημερομηνία «κάποια μέρα του Νοεμ. 1969», ο Μπουκόφσκι εξηγεί «έχω μία ή δύο επιλογές - να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ, ή να ζήσω σαν ποιητής και να πεθάνω της πείνας.
Αποφάσισα το δεύτερο».

Πολλά από τα πρώτα του ερωτικά ποιήματα τα είχε γράψει για εκείνη, όπως και αρκετά από τα μεταγενέστερα. Σ’ αύτη την κάμαρα, / οι ώρες της αγάπης / σκιάζουν ακόμη. / Όταν έφυγες / πήρες σχεδόν / τα πάντα. / Τα βράδια γονατίζω / μπροστά σε τίγρεις / που δε θα μ’ αφήσουν να ζήσω. Ο θάνατος της πρώτης αυτής ρομαντικής του αγάπης, το 1962, θα του αφήσει ανεπούλωτα τραύματα.



 Στον Τσαρλς και την αγάπη του. 



  ΠΟΙΗΜΑ

 Και γαμώ τα ζευγάρια.

Ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια από τ' αναψυκτικά) Μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή, μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας, και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της και τα σέξι φορέματά της, κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μουέτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα στολισμένη με τρύπες απ' τα τσιγάρα: ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ, αστράφταμε μες στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο, σαν να μη μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε μας έπνιγε μες στον λαιμό κι εμείς πεθαίναμε στα γέλια.Λέγανε αργότερα πως ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια, να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα τα παλιά τραγούδια και ποτέ να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε να σπάνε τα γυαλικά τρέλα οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία (ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες) να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα σπρωγμένα μπροστά στην πόρτα. μόλις ξυπνάγαμε έλεγα πάντοτε: προηγούνται οι κυρίες κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά κι ύστερα θα ήταν η σειρά μου και ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν' αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα, ν' αναρωτιόμαστε ποια καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα, να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι, ηλίθιοι, απελπισμένοι, να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας βέβαιοι ότι τελικά δεν έχουμε ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας. Μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά. Συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε σκατά! Κι εγώ θα έλεγα ναι!Κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να συνεχίσουμε, κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.
Η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της...


ΠΟΙΗΜΑ 
Barfly

η Τζέην, που είναι πεθαμένη εδώ και 31 χρόνια,
δεν θα μπορούσε ποτέ
να φανταστεί ότι θα έγραφα ένα σενάριο για τις μέρες
που πίναμε μαζί
και
ότι θα γινότανε ταινία
και
ότι μια όμορφη ηθοποιός θα έπαιζε τον δικό της
ρόλο. μπορώ ν΄ ακούσω την Τζέην τώρα: ?Μια όμορφη ηθοποιός; μα,
για όνομα του Θεού!?
Τζέην, έτσι είναι οι σώου μπίζνες, γι' αυτό πήγαινε,
αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς, γιατί
όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε
δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμία ακριβώς σαν
εσένα
κι ούτε κι εγώ
θα μπορέσω.




Το 1955 θα τον βρει μισοπεθαμένο, από διάτρηση στομάχου, στο γενικό νοσοκομείο του Λος Άντζελες. 
Έπαιζα με το θάνατο για κάμποσο καιρό. Δε λέω ότι ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι, αλλά γνωριζόμασταν αρκετά. Εκείνο το βράδυ πλησίασε περισσότερο.Έπαιρνα τον πόνο σαν κακή τύχη. Δεν του έδινα σημασία. Τον πότιζα ουίσκυ και κοίταγα τη δουλειά μου. Το αίμα που βγαίνει απ’ τα σπλάχνα σου δεν έχει εκείνο το κόκκινο ζωηρό χρώμα που έχει το αίμα από ένα κόψιμο στο χέρι ας πούμε. Είναι σκοτεινό μπλάβο, σχεδόν μαύρο, και βρωμάει. Βρωμάει χειρότερα κι απ’ τα σκατά. Τελικά τα κατάφερε και τη σκαπούλαρε. Σε μια συνέντευξη που έδωσε, χρόνια αργότερα, στην τηλεόραση, λέει σχετικά με το περιστατικό: καθώς έφευγα από το νοσοκομείο, ο γιατρός μου είπε: “Αν πιεις μια ακόμη μπύρα, είσαι νεκρός”. Όπως βλέπεις (σηκώνει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και πίνει) Ο γιατρός μού είπε ψέματα τελικά






ΠΟΙΗΜΑ



Κλαμπ Κόλαση.

Το επόμενο μπουκάλι ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία. στο διάολο και το φαγητό, στο διάολο και το νοίκι το επόμενο μπουκάλι ήταν η λύση για όλα κι αν μπορούσες να έχεις δύο ή τρία ή τέσσερα μπουκάλια καβάτζα τότε η ζωή ήταν στ' αλήθεια ωραία. κατάντησε να μας γίνει συνήθεια, τρόπος ζωής. πού θα μπορούσαμε να βρούμε άραγε το επόμενο μπουκάλι; μας έκανε επινοητικούς, πονηρούς, τολμηρούς. κάποτε κάναμε ακόμα και βλακείες και πιάναμε δουλειά για 3 ή 4 μέρες ή και για καμιά βδομάδα ακόμη. το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε ένα γύρο και να συζητάμε για βιβλία και λογοτεχνία και να βάζουμε στα ποτήρια μας κι άλλο κρασί. ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο νόημα για μας. είχαμε, βέβαια, και τις περιπέτειές μας: τρελές φιλενάδες, καβγάδες, τις απελπισμένες σπιτονοικοκυρές, την αστυνομία. προκόψαμε με το ποτό και με την τρέλα και με τη συζήτηση. όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν κάρτα εμείς συχνά δεν ξέραμε καν ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν. είχαμε αυτή τη μικρή συμμορία, όλοι νέοι, και διαρκώς άλλαζε έτσι που κάποια μέλη απλώς εξαφανίζονταν, άλλοι επιστρατεύονταν, μερικοί σκοτώθηκαν στον πόλεμο μα συνεχώς νέοι οπαδοί κατέφθαναν. Ήταν το Κλαμπ από την Κόλαση κι εγώ ήμουν ο Πρόεδρος τού Συμβουλίου.
.


  ΠΟΙΗΜΑ

 Κάθομαι εδώ
μέσα στη μαύρη νύχτα
καθώς καταφθάνει ένα ακόμα ποίημα
και λέει: περίμενε, στάσου,
δες με να κόβω βόλτες όλο καμάρι
πάνω στη σελίδα γράμμα γράμμα
σαν τις γάτες σου
πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου.
δες με, να ‘μαι πάλι
στο δρόμο για το Μέξικο και Ιάβα
ή μέσα στο στομάχι σου.
περίμενε λίγο ακόμα
γι’ αυτό υπάρχουν κάτι τέτοιες νύχτες
για μένα
για να σε ελέγχω
να σε κρατάω αιχμάλωτο
εκεί μπροστά
εκεί στην οθόνη που αστραποβολά.
Θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ
γιατί εγώ σε γράφω
όχι εσύ εμένα.
πάντα έτσι ήταν.
πάντα έτσι θα ‘ναι.
είμαι το τελευταίο ποίημα της νύχτας
κι ύστερα
όταν θα κοιμάσαι στο διπλανό δωμάτιο
μες το σκοτάδι
θα με ξεχάσεις
θα ξεχάσεις τα πάντα.
εσύ με το ηλίθιο στόμα σου ανοιχτό
θα ροχαλίζεις
θα κοιμάσαι βαριά
κι εγώ θα είμαι εκεί
θα περιμένω, αθάνατο
κι όταν πεθάνεις
και κοκκινίσει ο μαύρος ουρανός
για χάρη σου
-μια τελευταία φορά-
τα ηλίθια κόκαλά σου
δεν θα ‘ναι πια
παρά μονάχα σκόνη
ενώ εγώ θα συνεχίσω να ζω.




Γαμούσα καλύτερα σαν αλήτης παρά σα μεροκαματιάρης.

 
Καθώς επιστρέφει και πάλι στη ζωή, πέφτει με μανία στα πλήκτρα της γραφομηχανής του. Μέσα από εκεί ξεβράζονται νέες ιστορίες και νέα ποιήματα, τα οποία στέλνει σε διάφορα περιοδικά. Τον Ιούνιο του 1955, κι ενώ έχουν περάσει ελάχιστοι μήνες από την παραίτησή του από το ταχυδρομείο, συνειδητοποιεί ότι η τέχνη του από μόνη της δεν του είναι αρκετή. Χρειάζεται επειγόντως κάποιο εισόδημα για να επιβιώσει. Με τον φόβο για το άγνωστο αύριο, αρχίζει τις προσπάθειες επαναπρόσληψης στην παλιά του δουλειά. Το ταχυδρομείο. Εκείνη την περίοδο θ’ ανακαλύψει τον ιππόδρομο, με τον οποίο και θα παθιαστεί. Καλή μέρα στον ιππόδρομο, λίγο έλειψε να κερδίσω σε όλες τις κούρσες.  Οι άνθρωποι δείχνουν σκυθρωποί εκεί πέρα, τελειωμένοι. Κι εγώ είμαι εκεί μαζί τους. Μα που αλλού θα μπορούσα να πάω; Παίζω στα άλογα τόσο καιρό / που έχω δει ολόκληρη στρατιά τζόκεϊ / να έρχονται και να φεύγουν / το ίδιο και γυναίκες / και προέδρους / αλλά για κάποιον περίεργο λόγο / οι τζόκεϊ ήταν εκείνοι που σηματοδοτούσαν κάθε φορά μια εποχή. Το 1957 παντρεύεται τη μικρόσωμη ποιήτρια από το Τέξας, Barbara Frye, για να χωρίσουν δύο χρόνια μετά (εκείνη θα πεθάνει λίγο αργότερα, στην Ινδία, κάτω από μυστήριες συνθήκες). Την ίδια στιγμή, πολλά από τα ποιήματά του αρχίζουν να δημοσιεύονται. Έναν χρόνο μετά, το 1958, επαναπροσλαμβάνεται στο ταχυδρομείο όπου και θα παραμείνει για δώδεκα χρόνια. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούνε να γίνουν ταξιτζήδες, νταβάδες ή έμποροι ναρκωτικών, και υπάρχουν κι άλλοι που δεν μπορούν να γίνουν ταχυδρομικοί υπάλληλοι. Και δεν έχουν κι άδικο. Η παλιά φρίκη ξανάρχεται. Και είναι αμείλικτη αυτή τη φορά. Υποφέρει, τρελαίνετα, αλλά συνεχίζει. Όλη η δουλειά ήταν ηλίθια, τις νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Φτάνει στο σημείο να κατασκευάσει μικρές θυρίδες από χαρτόνι και κάθε είδους υλικό, ώστε να μπορεί να εκπαιδεύεται και στο σπίτι του, εφόσον κάθε μήνα ανακάλυπταν και κάποιο καινούργιο τρόπο ταξινόμησης των επιστολών, που έπρεπε να τον μάθεις απ’ έξω. Σταδιακά,  άρχισε να κερδίζει φήμη, να γράφει συστηματικά και να εκδίδει τα βιβλία του με περισσότερη ευκολία. Σε αντίθεση με τους περισσότερους λογοτέχνες της εποχής του, ο Μπουκόφσκι δεν ενδιαφέρθηκε να εξερευνήσει και να εκμεταλλευτεί την δυτική παράδοση της γραφής. Κάποιες από τις πολλές αρετές του Μπουκόφσκι ήταν, η διάκριση της μουσικότητας της απλής, καθημερινής γλώσσας, η ικανότητά του να προσδίδει νόημα και σπουδαιότητα στις πιο απελπιστικές, και φρικτές στιγμές της ίδιας του της ζωής, ή της ζωής άλλων ανθρώπων, χωρίς μάλιστα να καταφεύγει σε συναισθηματισμούς ή να χάνει σε ύφος. Η απίστευτη ευκολία του να αντιπαραθέτει λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής με αφηρημένες έννοιες, είτε για να δημιουργήσει ένα πεδίο δράσης, είτε για να δώσει ζωή σε κάποιο ασήμαντο φαινομενικά σκηνικό. Επίσης μία σπάνια συγγραφική αποστασιοποίηση από τα θέματα του, διατηρώντας ψύχραιμη και οικονομική γλώσσα - στοιχεία που του επέτρεψαν να αναδεικνύει σοφία και χιούμορ ακόμη και στις πιο ασήμαντες υποθέσεις.
Η αμεσότητα και η ευστοχία του άφησαν εποχή. Ο Μπουκόφσκι ήταν από τους λίγους ποιητές ανά τον κόσμο, που κατάφεραν να «μιλήσουν» και όχι να «δείξουν». Ο Μπουκόφσκι εμφανίστηκε στα γράμματα, ως ένας ποιητής απογοητευμένος με το status quo της γραφής - τα πρότυπα και τις συμβάσεις. Ολότελα μόνος στο νεότερο λογοτεχνικό στερέωμα συγκλόνισε το λογοτεχνικό κατεστημένο (και όχι μόνο), με το «μη-λογοτεχνικό» του ύφος, μα και με την δίψα του να δημιουργήσει κάτι νέο, την διάσταση του «make it new», όπως θα έλεγε και ο Έζρα Πάουντ. Κατάφερε να εντάξει την, φαινομενικά αδέξια, καθημερινή ή και ελλιπή γλώσσα, στο σώμα της ποίησης. Επίτευγμα αποτελεί σαφώς, η δυνατότητα που δόθηκε στον απλό, μέσο αναγνώστη, να ευφρανθεί με την παραδειγματικά περιεκτική ποίηση. Μα και στον πιο ενήμερο και ικανό αναγνώστη να διαφύγει από το αντισηπτικό περιεχόμενο και την ηθικολογία.
 Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Μπουκόφσκι  θ’ αρχίσει να κυκλοφορεί την ποίησή του σε φυλλάδια και ολιγοσέλιδα βιβλία. Μέσα σε οχτώ χρόνια κυκλοφόρησαν δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές του (κάποιες από αυτές ήταν ιδιωτικές εκδόσεις, ενώ κάποιες άλλες τυπώθηκαν από μικρούς εκδοτικούς οίκους της εποχής): Flower, Fist and Bestial Wail (1960), Poems and Drawings (1962), Longshot Pomes for Broke Players (1962), Run with the Hunted (1962), It Catches My Heart in Its Hands (Loujon Press, 1963), Crucifix in a Deathhand (Loujon Press, 1965), Cold Dog in the Courtyard (1965), Confessions of a Man Insane Enough to Live with Beasts (Mimeo Press, 1965), The Genius of the Crowd (1966), All the Assholes in the World and Mine (Open Scull Press, 1966), 2 by Bukowski (Black Sparrow Press, 1967), The Curtains Are Waving (1967), At Terror Street and Agony Way (1968), Poems Written Before Jumping Out of an 8 Story Window (Poetry X/Change, 1968). Το 1962 θα ξεκινήσει και τις ζωντανές αναγνώσεις των ποιημάτων και των διηγημάτων του στον ραδιοφωνικό σταθμό KPFK του Λος Άντζελες, μια συναρπαστική συνήθεια που θα τον κρατήσει σε μεγάλη συχνότητα έως και τη δεκαετία του ’70. Η τελευταία του διεθνής παράσταση θα είναι τον Οκτώβριο του 1979 στο Βανκούβερ. Η τελευταία του ζωντανή ανάγνωση θα δοθεί στο Sweetwater club, στην παραλία του Redondo. Και οι δύο αυτές παραστάσεις θα κινηματογραφηθούν και θα κυκλοφορήσουν αργότερα στα αντίστοιχα DVD: There's Gonna Be a God Damn Riot in Here και The Last Straw. Στις περισσότερες από τις παραστάσεις-αναγνώσεις θα είναι πιωμένος. Άλλοτε θα γίνεται επιθετικός με το κοινό, ενώ άλλες φορές θα κάνει αστεία. Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1964 θα γεννηθεί η κόρη του Marina, καρπός της σύντομης σχέσης του με τη σύντροφό του Frances Smith (θα ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη για λίγο διάστημα κι έπειτα θα χωρίσουν). Ο Μπουκόφσκι ως συγγραφέας με πληθώρα αυτοβιογραφικών στοιχείων, δε θα μπορούσε βέβαια να μην την αναφέρει στις ιστορίες του. Κοίταξα μέσα από το τζάμι. Η νοσοκόμα μου έδειξε το παιδί μου.  Καημενούλι μου, σκέφτηκα, μικρό μου καταδικασμένο πλασματάκι. Τότε βέβαια δεν ήξερα ότι κάποια μέρα αυτό το πλασματάκι θα γινόταν μια όμορφη κοπέλα πού θα μου έμοιαζε, χαχαχα. Να τη λοιπόν η Μαρίνα Λουΐζα Τσινάσκι. Στην κούνια της, δίπλα στο παράθυρο. Να κοιτάζει τα φύλλα των δέντρων απ’ έξω και τα φωτεινά σχήματα πού στροβιλίζονταν στο ταβάνι. Η σχέση του Μπουκόφσκι με την κόρη του θα είναι πολύ καλή και θα διατηρηθεί έτσι μέχρι και τον θάνατό του. 


Σχεδόν όλοι γεννιόμαστε μεγαλοφυΐες και πεθαίνουμε ηλίθιοι.


Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι βρέθηκε αντιμέτωπος στη ζωή του με αμέτρητες προκλήσεις και κινδύνους: διαταραγμένους γονείς, βία, σοβαρό εξάνθημα στο πρόσωπο, νταήδες του δρόμου, αλκοολισμό, επικίνδυνο έλκος, κακοποιούς, παράνοια, παρανοϊκές συντρόφους, ηπατίτιδα, καρκίνο του δέρματος, ζωή στα πιο ξεπεσμένα ξενοδοχεία, αρουραίους, απόπειρες αυτοκτονίας, αστυνομικούς, ύπνο στα πάρκα, παράσιτα, αφόρητη πείνα, τρεμώδες παραλήρημα, και πολλά άλλα. Οι θεοί όμως τον βοήθησαν να επιβιώσει και να γίνει ο δημιουργός που όλοι γνωρίζουμε σήμερα.Το έργο του Τσαρλς Μπουκόφσκι περιείχε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει ο ίδιος στο περιθώριο, μάζεψε εμπειρίες και γνώρισε ανθρώπους που αργότερα μπόρεσε να τους αποτυπώσει πειστικά στο χαρτί. Οι χαρακτήρες του έβριζαν, έπιναν, σκοτώνονταν. Ήταν απελπισμένοι και καταστρέφονταν, χωρίς να τους δοθεί μια ευκαρία να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο Μπουκόφσκι μίλησε για την ψυχή αυτών των ανθρώπων και παρουσίασε την προσωπικότητά τους, επικρίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία που τους απαρνήθηκε.  Ίσως γι' αυτό η Αμερική να του γύρισε την πλάτη, της χαλούσε επιδεικτικά την εικόνα που είχε καλλιεργήσει για τον εαυτό της.




ΠΟΙΗΜΑ
Αγκάλιασε το σκοτάδι

ο σάλος είναι ο θεός
η τρέλα είναι ο θεός

όταν ζεις μονίμως ήρεμα
ζεις μονίμως το θάνατο.

η αγωνία μπορεί να σκοτώσει
ή
η αγωνία μπορεί να κρατήσει το βάρος της ζωής
αλλά η ηρεμία είναι πάντα τρομακτική
η ηρεμία είναι ό,τι χειρότερο
να περπατάς
να μιλάς
να χαμογελάς,
να φαίνεται ότι είσαι.

μην ξεχνάς τα πεζοδρόμια
τις πόρνες,
την προδοσία,
το σκουλήκι μέσα στο μήλο,
τα μπαρ, τις φυλακές,
τις αυτοκτονίες των εραστών.

εδώ στην Αμερική
έχουμε δολοφονήσει έναν πρόεδρο και τον αδερφό του,
ένας άλλος πρόεδρος παραιτήθηκε από τη θέση του.

οι άνθρωποι που πιστεύουν στην πολιτική
είναι σαν τους ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό¨
είναι κάτι αποτυχημένοι που έχουν έφεση
στα ασήμαντα.

δεν υπάρχει θεός
δεν υπάρχει πολιτική
δεν υπάρχει ηρεμία
δεν υπάρχει έρωτας
δεν υπάρχει έλεγχος
δεν υπάρχει σχέδιο

μείνε μακριά από το θεό
παράμεινε ενοχλημένος
γλίστρα




 ΠΟΙΗΜΑ

Τώρα, αν δίδασκες δημιουργική γραφή,
με ρώτησε, τι θα τους έλεγες;
θα τους έλεγα ζήστε έναν δυστυχισμένο έρωτα,
να'χεται αιμορροίδες, χαλασμένα δόντια
και να πίνετε φτηνό κρασί,
να αποφεύγεται την όπερα το σκάκι και το γκολφ,
να αλλάζετε την θέση του κρεβατιού σας από
τοίχο σε τοίχο, και ύστερα θα τους έλεγα ζήστε
άλλον ένα δυστυχισμένο έρωτα και να μην χρησιμοποιείτε
ποτέ στη γραφομηχανή μεταξωτή κορδέλα,
να αποφεύγετε τα οικογενειακά πικνικ
ή να φωτογραφίζεστε σε κήπους με τριαντάφυλλα`
να διαβάζετε Χέμινγουεη μονάχα μια φορά,
να προσπεράσετε τον Φόκνερ
να αγνοήσετε τον Γκόγκολ
να χαζέψετε φωτογραφίες της Γερτρούδης Στάιν
και να διαβάσετε Σέργουντ Άντερσον στο κρεβάτι
τρώγοντας μπισκότα Ριτζ,
να συνειδητοποιήσετε πως όσοι μιλούν για
σεξουαλική απελευθέρωση είναι πιο φοβισμένοι
απο 'σας.
να ακούσετε τον Ε.Πάουερ Μπιγκς να παίζει όργανο
στο ραδιόφωνο καθώς θα στρίβει τσιγάρα με καπνό
Μπουλ Ντέρχαμ στο σκοτάδι
σε μια παράξενη πόλη
χωρίς να'χετε λεφτά την επόμενη μέρα για το νοίκι
έχοντας παρατήσει φίλους,
δουλειές και συγγενείς.
ποτέ να μην θεωρήσετε τους εαυτούς σας ανώτερους
ή και δίκαιους και ποτέ
να μην προσπαθήσετε να γίνετε.
να ζήσετε άλλον έναν δυστυχισμένο έρωτα.
να χαζέψετε την μύγα πάνω στην καλοκαιρινή κουρτίνα.
να μην προσπαθήσετε ποτέ να πετύχετε.
να μην παίζετε μπιλιάρδο.
να εξοργίζεστε με το δίκιο σας όταν βρίσκετε
το ένα λάστιχο στο αυτοκινητό σας.
να παίρνετε βιταμίνες μα να μην σηκώνετε βάρη ή
να κάνετε τζόκινγκ.
ύστερα μετά απ' όλα αυτά
αντιστρέψτε την διαδικασία.
ζήστε έναν ευτυχισμένο έρωτα.
και αυτό που ίσως μάθετε
είναι πως κανείς δεν γνωρίζει τίποτα-
ούτε το Κράτος, ούτε τα ποντίκια
ούτε το λάστιχο για πότισμα
ούτε ο Πολικός Αστέρας.
και αν ποτέ με συλλάβετε
να διδάσκω δημιουργική γραφή
και μου διαβάσετε αυτό σαν απάντηση
θα σας βάλω άριστα
όντας σύμφωνος
και για το βάζο με τα τουρσιά.


Ο Χριστός ξεγλίστρησε απ'το Σταυρό και τώρα είμαστε εμείς καρφωμένοι στον γαμημένο,μαύροι και λευκοί,λευκοί και μαύροι,πέρα για πέρα.



ΠΟΙΗΜΑ
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες που το πάλεψαν γερά: τον Χέμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογέφσκυ, τον Χάμσουν. Αν νομίζεις πως αυτοί δεν τρελάθηκαν σε μικρά δωματιάκια, όπως τώρα εσύ, δίχως γυναίκα, δίχως φαΐ, δίχως ελπίδα, δεν είσαι ώριμος ακόμη. Πιες περισσότερη μπύρα, υπάρχει καιρός. Κι αν δεν υπάρχει, καλά είναι κι έτσι.


Το πρόσωπό του ήταν ένα ζωντανό γλυπτό. Γεµάτο ουλές. Όπως και η ζωή του ήταν γεµάτη ουλές. Έπαιζε σαν µανιακός στον ιππόδροµο, αλλά αν πόνταρε κάπου τα πάντα ήταν στην αγάπη, στην κατανόηση, και στην ποίηση. Οι εξεγερµένοι νέοι τής Αµερικής, αλλά κυρίως της Ευρώπης, τον αγάπησαν, τον αγκάλιασαν, τον αναγόρευσαν σε έναν από τους πιο θρυλικούς ήρωές τους. Ήταν ένας άδολος παρίας και έγραψε θαυµάσια ποιήµατα και βραχνά πεζογραφήµατα για τους άδολους παρίες. «Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την Κόλαση», έλεγε και αµέσως µετά κατέφευγε στην πρώτη πρόθυµη αγκαλιά. Του άρεσε να πίνει και να αλητεύει, αλλά του άρεσε εξίσου να συναρπάζεται από τον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ, και στους ρυθµούς των µεγάλων κλασικών, του Ντοστογιέφσκι και του Ντ. Χ. Λόρενς, του Έρνεστ «Πάπα» Χέµινγουεϊ και του Λουί Φερντινάν Σελίν, άγρια τα βράδια να χορεύει. Τον είπαν µισάνθρωπο, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα βρισκόταν µε φίλους, ότι πάντα χάριζε ένα πλατύ χαµόγελο σε όσους το αποζητούσαν, απλώς ήξερε να εκφράζει µε εκπληκτική διαύγεια τη σκοτεινή πλευρά τής ζωής, τους ανήλιαγους χώρους τής ανθρώπινης ψυχής.


 ΠΟΙΗΜΑ

 Κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. εγώ κάποιες φορές, θα ξαπλώσω πίσω από τον καναπέ για 3 ή 4 μέρες. θα με βρουν εκεί. Χερουβείμ είναι, θα πούνε, και θα ρίξουν κρασί μες στο λαρύγγι μου θα μου τρίψουν το στήθος με αιθέρια έλαια θα με ραντίσουν. τότε, μ'έναν βρυχηθμό θα σηκωθώ, πομπώδης, οργισμένος - ρίχνοντας κατάρες σ'αυτούς και στο σύμπαν την ώρα που θα τους σκορπίζω τριγύρω στο γρασίδι. θα νιώσω καλύτερα, θα καθίσω να φάω αυγά και τοστ, θα σιγοτραγουδήσω, ξάφνου θα γίνω αξιαγάπητος σαν ροζ παραφαγωμένη φάλαινα. κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. πόσο πραγματικά απαίσιες ζωές πρέπει να ζουν. 



Ο συγγραφέας οφείλει μόνο στη γραφή του. Δεν χρωστάει τίποτα στον αναγνώστη πέρα από την προσφορά της τυπωμένης σελίδας.


Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο ποιητής άρχισε ξαφνικά να ζει με μία σχετική οικονομική άνεση, και ως εκ τούτου, να ασχολείται ακόμη πιο συστηματικά με την γραφή. Στο σύνολο, εξέδωσε σχεδόν εκατό βιβλία ποίησης και πεζογραφίας, και μεταφράστηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, στα ινδικά, τα κινέζικα και τα ιαπωνικά. Τα βιβλία του έφτασαν σε πωλήσεις στις Η.Π.Α. το 1000.000 αντίτυπα. Το 1984 τρία από τα βιβλία του έγιναν best sellers στην Βραζιλία, και στην Γερμανία τα βιβλία του έχουν πουλήσει στο σύνολό τους, πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε μέσα σε ένα κλίμα τεράστιας φήμης και ευφορίας, συνεχίζοντας, ακόμη και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, να γράφει με πρόγραμμα.
Ο Χάνκ όπως ήθελε να τον αποκαλούν δεν έπαψε ποτέ να υπερασπίζεται τους συγγραφείς που προτιμούσε. Σε πολλά από τα γραπτά του (ποιήματα και διηγήματα) κάνει συχνά μικρές αναφορές. Πολλές φορές, βέβαια, γίνεται απόλυτος. Αυτό όμως δείχνει την πίστη του για κάτι που σέβεται και που θέλει να το περάσει, ως κληροδότημα, στις επόμενες γενιές. Αν ζητάτε τη γνώση, μη διαβάζετε τις αηδίες του Καρλ Μαρξ. Ανακαλύψτε, σας παρακαλώ, το πνεύμα. Ο Μαρξ δεν είναι άλλο από τα τανκς που διασχίζουν την Πράγα. Μη σας την κάνουν μ’ αυτό τον τρόπο. Πρώτα απ’ όλα, διαβάστε Σελίν. Τον μεγαλύτερο συγγραφέα εδώ και 2.000 χρόνια. Και τον ΞΕΝΟ του Καμύ. Το ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ. Τους ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. Όλα του Κάφκα. Όλα τα έργα του άγνωστου συγγραφέα Τζον Φάντε. Τα διηγήματα του Τουργκένιεφ. Μακριά από τον Φώκνερ, τον Σαίξπηρ και ιδιαίτερα τον Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω. Πολλές φορές, βέβαια, η αφοσίωσή του ως προς την ορθή κατεύθυνση του μηνύματος πού θέλει να περάσει, λοξοδρομεί λιγάκι και παίρνει τη μορφή αυτοδικίας:  Να γιατί διάβασα και κατάλαβα τον Ντοστογιέφσκι τόσο καλά. Θυμάστε τι λέει στους Αδελφούς Καραμαζώφ; “Ποιος δεν θα ’θελε να σκοτώσει τον πατέρα του;” .





Ο καθένας, χρειάζεται κάποιον. Κι αν δεν τον βρεις γύρω σου, πρέπει να τον κατασκευάσεις, να τον κάνεις όπως πρέπει να ‘ναι ένας άντρας. Αυτό δεν είναι ούτε παραμύθι ούτε απάτη. Ο άλλος τρόπος είναι παραμύθι και απάτη: Να ζεις δηλαδή μια ζωή δίχως έναν τέτοιο άνθρωπο πλάι σου.
 
Στις 18 Αυγούστου 1985, δύο μόλις μέρες μετά τα εξηκοστά πέμπτα γενέθλιά του, ο Τσάρς Μπουκόφσκι θα παντρευτεί την Linda Lee Beighle. Η οικογενειακή θαλπωρή δε θα αλλάξει ιδιαίτερα τον Μπουκόφσκι. Ωστόσο, θα του προσφέρει μια ηρεμία. Οι συνήθειές του θα παραμείνουν ως είχαν. Θα πηγαίνει στον ιππόδρομο: Κάθε μέρα, καθώς πηγαίνω σ’ εκείνο τον ιππόδρομο, ξέρω ότι ξοδεύω τις ώρες μου στα σκατά, θα εξακολουθήσει να πίνει (κάνοντας στροφή στο κρασί), θα γράφει περισσότερο: Κάποιες φορές, όταν το γράψιμό μου δεν έχει ρυθμό, έχω δοκιμάσει αλλά πράγματα. Έχω χύσει κρασί πάνω στις σελίδες, έχω βάλει τις σελίδες σε σωρό και τους έχω ανοίξει τρύπες με το τσιγάρο. «Τι ΚΑΝΕΙΣ εκεί μέσα; Μυρίζω καπνό!» / «Όχι, όλα είναι μια χαρά, μωρό μου, όλα είναι μια χαρά…» / Μια φορά έπιασε φωτιά το καλαθάκι των αχρήστων και το ’βγαλα έξω, στο μικρό μου μπαλκόνι, περιχύνοντάς το με μπύρα, θα συνεχίσει ν’ ακούει την αγαπημένη του μουσική: Λοιπόν, ναι, εκεί υπάρχει η κλασσική μουσική. Τελικά το έχω πάρει απόφαση. Όμως ξέρω πως θα είναι πάντοτε εκεί για μένα. Την ακούω 3 ή 4 ώρες τη νύχτα. Παρόλα αυτά συνεχίζω να ψάχνω και γι’ άλλη μουσική. Απλώς δεν υπάρχει εκεί. Θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Αυτό μ’ ενοχλεί. Είμαστε εξαπατημένοι από έναν ολόκληρο τομέα. Σκέψου όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζουν και που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους αξιοπρεπή μουσική. Δεν είναι να απορείς που καταρρέουν τα πρόσωπά τους, να απορείς που σκοτώνουν απερίσκεπτα, να απορείς που έχουν χάσει την καρδιά τους, αλλά και να ασχολείται με μια καινούργια εξάρτηση, τις γάτες. Είναι καλό να έχεις ένα τσούρμο από γάτες τριγύρω σου. Όταν αισθάνεσαι άσχημα, απλώς κοιτάζεις τις γάτες και αμέσως νιώθεις καλύτερα, γιατί αυτές γνωρίζουν ότι τα πάντα είναι απλά κι εφικτά και σου το μεταδίδουν. Δεν ενθουσιάζονται με τίποτα. Έχουν τη γνώση. Όσες περισσότερες γάτες έχεις τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να ζήσεις περισσότερο. Θα εξακολουθήσει να στέλνει ιστορίες και ποιήματα, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όλες αυτές οι ιστορίες και τα ποιήματα που θα δημοσιευτούν στα μικρά αυτά λογοτεχνικά περιοδικά, θα επανεκδοθούν αργότερα από τις εκδόσεις Black Sparrow σε μικρούς, συλλεκτικούς τόμους. Στη δεκαετία του ’80 θα κυκλοφορήσουν και σε κόμικς·ο Μπουκόφσκι θα αναλάβει τα κείμενα κι ο σκιτσογράφος Robert Crumb την εικονογράφηση.

ΠΟΙΗΜΑ 
Άλλη μια μέρα ο ήλιος της νιότης μου που έμοιαζε με υδράργυρο χάθηκε.
Και τα τρελά κορίτσια ανήκουν σε άλλους καθώς οδηγώ προς το πλυντήριο και παρατηρώ τ' αγόρια να το γυαλίζουν ως εκεί που δεν πάει άλλο. Εκεί που στέκομαι και παρατηρώ συνειδητοποιώ ότι πάρα πολύς καιρός, γλίστρησε μέσα απ' τα χέρια μου, πολλά χρόνια χάθηκαν και τώρα ο χρόνος που μου απέμεινε εδώ είναι λίγος.
Πηγαίνω στο αυτοκίνητο μου, δίνω στον κύριο ένα δολάριο για φιλοδώρημα, μπαίνω, ο ήλιος της νιότης μου που έμοιαζε με υδράργυρο χάθηκε.
Ξεκινάω, στρίβω αριστερά, στρίβω δεξιά, κάπου πηγαίνω.
Τα χέρια μου στο τιμόνι. Κοιτάζω νευρικά τον κεντρικό καθρέφτη
παρα είμαι γέρικο θήραμα πια για τους νέους κυνηγούς.
Σταματάω στο κόκκινο φανάρι.

Ωραία μέρα για τους νέους και τους δυνατούς
κι εγώ ζω εδώ πέρα για πάρα πολύ καιρό.

Ύστερα ανάβει πράσινο και συνεχίζω.





ΠΟΙΗΜΑ

Καθόμουν σε ετούτο
το δωμάτιο για ώρες
δακτυλογραφώντας, και πίνοντας 
κόκκινο κρασί.

Πίστευα πως ήμουν
μόνος εκεί.
Η πόρτα είναι κλειστή 
και το παράθυρο.

Τώρα μια μεγάλη παχιά μύγα
άσχημη και μαύρη
κάθεται στο χείλος του ποτηριού
με το κρασί μου.

Από πού ήρθε;
Τόσο αθόρυβη
και ακίνητη.

Κάπως έτσι
θα πρέπει να 'ρχεται
και ο θάνατος.

 ΠΟΙΗΜΑ
ω, ας με συγχωρέσει Αυτός για τον Οποίον Χτυπά η Καμπάνα,
ω, ας με συγχωρέσει ο Άνθρωπος που περπάτησε στο νερό,
ω, ας με συγχωρέσει η γριούλα που’ζησε μέσα σε ένα παπούτσι,
ω, ας με συγχωρέσει το βουνό που βρυχήθηκε τα μεσάνυχτα,
ω, ας με συγχωρέσουν οι άλαλοι ήχοι της νύχτας, της μέρας και του θανάτου,
ω, ας με συγχωρέσει ο θάνατος του τελευταίου ωραίου πάνθηρα,
ω, ας με συγχωρέσουν όλα τα βυθισμένα πλοία κι οι νικημένοι στρατοί,
αυτό είναι το πρώτο μου ΠΟΙΗΜΑ FAX.
Είναι πολύ αργά:
Έχω
χτυπηθεί.



Στις 9 Μαρτίου του 1994, άφησε για πάντα την αγαπηµένη του Πόλη των Αγγέλων, το Λος Άντζελες, που το τραγούδησε όσο ο Ζακ Πρεβέρ το Παρίσι, και πήγε να σµίξει µε τους αγγέλους τ’ ουρανού που τόσο τους είχε ανάγκη όταν πάλευε µε τις κακουχίες και µε τα πλήκτρα τής παλιάς µαύρης βαριάς του γραφοµηχανής, µιας πάντα κλασικής Ρέµινγκτον.


 ΠΟΙΗΜΑ

Ξεζούμισε αυτό το επιπλέον ποίημα
εκτός κι αν έρθει από μόνο του.
αυτό είναι αυτό το επιπλέον ποίημα
και δεν έρχεται μόνο του
κι έτσι δεν περιμένω να λειτουργήσει.
Χρησιμοποιώ αυτό το ποίημα
για να γεμίσω τον χώρο
καθώς πίνω το τελευταίο μου
ποτήρι από κρασί
απόψε.
Ήταν μια ικανοποιητική νύχτα:
Είδα έναν εκπληκτικό αγώνα μποξ πριν
πουδράρισα τις γάτες για τους ψύλλους
απάντησα σε δύο γράμματα
έγραψα τέσσερα ποιήματα.
κάποιες νύχτες γράφω δέκα ποιήματα
απαντώ σε έξι γράμματα
πίνω περισσότερο
αλλά σε όλα τα πράγματα
το ιδανικό είναι μια ήπια
συνέπεια.
τώρα αυτό το ποτήρι του κρασιού
είναι σχεδόν άδειο.
Παρακολουθώ τα αυτοκίνητα
που ξεκολλιούνται απ' τον αυτοκινητόδρομο
εκεί έξω.
η ικανοποίηση μεταξύ των αγωνιών
είναι το ελιξίριο της ύπαρξης.
το ποτήρι του κρασιού είναι τώρα άδειο.

Καλή
νύχτα.



 

Πάνω στην ταφόπλακα του μνήματός του, υπάρχει χαραγμένη μια φράση πού τη χρησιμοποιούσε ως συμβουλή προς τους φιλόδοξους συγγραφείς και ποιητές. Μια φράση σχετιζόμενη με την έμπνευση και τη δημιουργία… 

Μην προσπαθείς.

  



«Αυτό που μετράει περισσότερο είναι πόσο καλά περπατάς μες στη φωτιά»

Τον έλεγαν Χένρυ -Τσαρλς Μπουκόφσκι.