"-Κι έμαθα πώς τα πρόσωπα αθώρητα ακόμη-συρρικνώνονται στον φόβο.
Kι έμαθα πως το κελί στένευε και ο χώρος απόκαμε σε άλλο.
Μεγάλο μου έργο!
Στητή μου όψη και σκόνταγμα!
Ντύσου με στίχους...
Στέρνα στεγνή και βάφτισή μου...
Στα βήματα που χάνουν τρεκλίζοντας/ τώρα υπάρχω!

Κι αν το σαστισμένο μου στόμα παλέψουν να φιμώσουν,
εγώ θα γράφω και θα μιλώ με τα μάτια!
Γιατί η ποίηση ακούει με τσίνορα βαριά στη θυσία,
με τα πόδια της θύμησης τις ώρες ποδοπατάει,
πόρτες ανοίγει στα σύμπαντα,
αυτά που διάλεξαν να μου χαιδεύουν κάθε πρωί το μάγουλο.

Κι αν το σαστισμένο μου στόμα παλέψουν να φιμώσουν,
εγώ απο οργή και πόθο θα γράφω με τα σπλάχνα...

-Έχει λόγο που ζεί μέσα μου το φεγγάρι..."