Συνείδηση ομίχλης...

"Δυο φορές πρόδωσα τον ήλιο κι έφυγα...
Την μία αγαπούσα φιγούρες απορίας και θλίψης,
την άλλη ξάπλωνα στην παγίδα να πληρώνεις τον εαυτό σου
-σε ρευστό-

Πεινασμένη μνήμη.
Και αποσπώμενη.
Τις νύχτες στέκεται με τα χέρια απλωμένα πάνω στα συντρίμμια της προηγούμενης,
το πρωί ξυπνά δίχως χέρια.

Φόβος που αδίστακτα έλυσε τα σκυλιά του...
Για ύστατη φορά να αγκαλιάζεις κορφές,
τα βήματα έπειτα να χαρίζεις στην αθωότητα...
Για μια φορά.
Μήτε λόγια, μήτε σιγή.
Μήτε να κρυφοκαίει, μήτε να σβηστεί..
-Σαν ένα γειά που έχει αργήσει-
Κανείς δεν ήρθε.

Πόσο μπορεί να πληγωθεί ο έρωτας...
Τόσο που να αιμορραγήσει ανάμεσα απο τα πόδια σου.

Χωρίς τέλος στο δρόμο του ποιήματος...
Δε θα τρέμω πια.
Να σταματά το ρίγος εκεί που ο ίσκιος φωνάζει:-τίποτα!
Οργή και όλεθρος να'μαι!!
Άκουσα φωτιά!!
Άκουσα φωτιά να ουρλιάζει ο στίχος.

Δυο φορές πρόδωσα τον ήλιο κι έφυγα...
Γνώριμη σε μάτια νεκρών,
χωρίς ονόματα και χωρίς ορίζοντα,
χειρονομίες που συνωστίζονται...
Ένα χαμόγελο
-και μισό-

-Θεέ μου,
τόση ερημιά...
Κάτι φτερά απομείνανε
και σάρκα που τα φιλοξενεί..
Σαν τον ενσαρκωμένο φόβο
-ημιδιάφανη-

Πριν κρυώνει θα φροντίζω να σκεπάζεται η ελπίδα μου...
Στον λαιμό μου γελώντας ας σύρει τώρα το σπαθί...
Δεν βαριέσαι.

-Όμοιά σας..."