"Λοιπόν θυμάμαι μια φορά και δυό καιρούς στον ουρανό...
Σιγόκαιγε μια φωτιά που γυρνούσε σαν την αποκαλούσες
-φεγγάρι που ολοένα θλιβόταν-
Περνούσε σαν ανέμισμα με κόκκινους τροχούς ανάμεσα απο όνειρα,
σαν βοή κυλώντας στο κενό,
κάτι παρόμοιο με ψυχή χωρίς ακροατές,
έπειτα λύγιζε το κεφάλι της ,
ίδια ευθεία στον θάνατο.

Οι όρκοι της στητοί κι αγέρωχοι,
αγόγγυστη στην απάτη,
με την νύχτα γνώριμη,
μόνο φτερά και πέταγμα!

Θρήνος και ώρες,
με ματωμένο τ' αριστερό πλευρό
και βάρος μαχαιριού που κραύγαζε:-χτες!
Ωραία σιωπή....
Κι από πάνω δέρμα...

Λοιπόν θυμάμαι μια φορά και δυό καιρούς στον ουρανό...
Ένα αστέρι σκέπαζε όποιον έκλαψε για μια στιγμή με αναφιλητά,
-απο στέγη σε στέγη-
Αίμα κατακόκκινο,
σε στήθη και βουνά...
Με στίχους που μονότονα έλεγαν...-Κρυώνω!

-Ας πάψουν όλα να μιλήσουν οι ποιητές...."VENNIS MAK


{ Ευχές να φθάσουν οι αχτίδες μου παντού!

Καλές!!! Καλές!!!Καλές!!!!! Γιορτές!!!!}