Η αγάπη προσδιορίζει την ανάγκη γιά ουρανό
με το στόμα ρημαγμένο
- μη με ρωτάς που πήγα-

Χωρώ στο κάθε σκοτεινό κελί.
Μοναξιά είναι,
τίποτα απο εμένα να μην ακουστεί ξανά.

Ανόητη
-ποιος ξέρει-

Κατευθύνει ο φόβος το φύσημα του ανέμου
καταπάνω μου τρέχει το απόλυτο μηδέν,
αφρίζοντας στο πλήθος.

Γράφω λέξη λέξη τη πτώση μου
-μέσα απ' το "υπόγειο"-

Ω ποτέ, ποτέ!

Λυπημένα κοιτώ το ύστατό μου φταίξιμο.
Μια στιγμή πριν μ' αφανίσει,
καταδικασμένη....

Θάνατε...
Εις το επανιδείν.-VENNIS MAK