"-Μέριαζε το φοβισμένο της γραφής όλες τις στιγμές που άπλωνε το χέρι να αγγίξει ουρανό και μετά στρεφόταν με λυπημένο το βλέμμα στο μελάνι...
-Άραγε ο έρωτας μπορεί να τρέξει δίχως ανάσα...
-Η μήπως ανάμεσα στις νεκρές λέξεις μονάχα βρίσκει δρόμο...
Καί όλα αυτά που βαστήξαμε στα αστεία ,
τώρα μόνο πεθαίνουν..
Από αγάπη ξοδεύτηκε το σάλιο μας,
έσταζε σε κούφιες συλλαβές,
μετά χωρούσε στο απίθανο και άρχιζε να ελπίζει μόνο του γιά χαμένες νιότες,
γιά ηλιοβασίλεμα που ναυάγιζε στο φώς της αυταπάτης,
στο ένα λεπτό που κάπου ανήκε ,
ως το επόμενο που αποκοιμιόταν μόνο του,
στην αγωνία της ψυχής που πρώτα ερωτεύτηκε και μετά ρώτησε-γιατί...
-Κανείς δεν αγγίζει πιά την θλίψη,
γερνάει οικιοθελώς την θαμπή ανάμνησή του,
αδειάζει τα συρτάρια του νού και τα στριμώχνει με σιωπές που φωνάζουν:-είμαι καλά,
ορκίζεται να μισεί ατελείωτα όσα γνωρίζει,
έπειτα σε βουβές επαναλήψεις να μισεί καί όσα δεν έμαθε ποτέ,
χτυπάει ανελέητα την γροθιά στο στομάχι του και μετά καταπατά όλους τους όρκους,
ποτίζει με αθανασία το χώμα και μετά αδειάζει τα σπλάχνα πάνω του,
γράμματα γράφει το μελάνι με έπαρση και έπειτα τα καίει μετρώντας τα ένα ένα...
-Άραγε ο έρωτας μπορεί να ενσαρκώσει το τίποτα...
-Η μήπως θέλει ο φόβος στήθος να ταιστεί της ανάγκης μας το λεπτό το ακύρτωτο,
η προσευχή κερί να σβήσει με θάνατου σκιά στο πλάι,
δυό ώρες που σπαράζουν στο ελάχιστο,
στο ψέλλισμα να οδεύει το σημάδι-και η ανάσα,
στης μαχαιριάς την καληνύχτα το καθρέφτισμα-
και στου νερού τον πάγο σήμερα ξοδευτήκαμε...
-Με φλόγα και θρήνο ο στίχος επέστρεψε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου