Ειδωλολάτρης στίχος

Απο την ανατολή καί το χαμηλομένο σκότος ,
εως καί το ξόδεμα στο φώς έζησα μόνη.
Κανείς δε μίλησε για αγάπη
καί η αγάπη έγειρε το κεφάλι
κλείνοντας μονάχα απαλά τα μάτια.
Ούτε ένα βλέφαρο δε σάλεψε στο δάκρυ,
κύλησαν όλα σα χρόνια,
σα μέρες και νύχτες τόσο βουβές,
όσο οι λέξεις που έσπαζαν στις άκρες του τρόμου μου:
Μη στέκεις μέσα απ' τον τοίχο!!

Μ Η Σ Τ Ε Κ Ε Ι Σ Μ Ε Σ Α ΑΠ ' Τ Ο Ν Τ Ο Ι ΧΟ!!


Μικρές λύπες κράτησα φυλαγμένες καί νεκρές οδύνες στον ίσκιο μου.
Η ελπίδα καταφθάνει!!
Ο έρωτας καταφθάνει!!
Μιά σήραγγα καί ένα όνειρο που τη φυλά στη μνήμη καταφθάνει!!
Η φυλακή του,
η φυλακή σου,
τα ψιθυρίσματα,
το ξαφνιασμένο,
το λειψό,
ότι / ως τη στερνή μου ανάσα που ούρλιαζε:
-Σ Ω Θ Η Κ Α!!

Καταφθάνει....

-Καί δεν περιμένει κανείς..."VENNIS MAK