Ω! Πάψε πιά,
Σε εξορκίζω!!
Σταματούν τα τοπία στον ύπνο μου,
δειπνώ γελώντας τις σάρκες μου...
Καλέ μου, άκου:
Όσο δάκρυζα με καταλάβαιναν,
πριν παραδοθώ καταφύγιο έπλαθα,
ποιήματα πού 'πεσαν απ' τά στόματά μας
κι όλο τρίζουν
-σβήνω-
Το κάθε ένα απο αυτά που σέβεται τον εαυτό του,
είναι κι ένας όρκος.
Τα πρώτα είναι ωδές,
μισές και μόνες στην καταιγίδα,
αβάδιστα στέκουν,
με δεμένους αστραγάλους και ξόρκια.
Τα άλλα στη κόλαση λοιπόν!!
Περιμένουν το σκοτάδι βυθισμένα...
-Καταραμένο το φευγιό
και Θεός αν είναι ας συντρέξει.
-Ο Θάνατος λοιπόν μας εξισώνει-
Τον βγάζω λυτό,
περίπατο.
Τυφλή και μεθυσμένη,
κρούει μονάχη της την πόρτα μου η παραίτηση...VENNIS MAK