Έμεινα στο μαύρο φώς,
κατηγορώντας το σκοτάδι περνά πιο εύκολα η φωτιά...

Τι μεγάλα όνειρα έχουν οι θνητοί!
Προχωρούν σβήνοντας σκέψεις πυροτεχνήματα,
ενώ τινάζουν ότι ερμήνευε τις μέρες τους...

Ανάβουν οι πόνοι τους
-ένας ένας-

Ανάμεσα μας,
κρυώνω μερικές φορές.

Δεν έχει ενοχές η σιωπή,
μονάχα ουρανούς να τους διαβείς
και φάλτσες νύχτες.

-Λυπάμαι, έτσι είναι τα πράγματα.

 Βάζει ο έρωτας το χέρι του και παίρνει ἀνθρώπους...




VENNIS MAK