Τομή διάσπαρτη στο μέτωπο,
-δυό μνήμες βαλσαμωμένες και πόρνες-

Άναρθρο σύμπαν
κι ο διπλανός που ζεί στο λυκόφως ουρλιάζει:

-Χωρίς μάσκες στο χάος!

Να'μαι πάλι μόνη επάνω στο φεγγάρι...

Μέσα στις χούφτες τώρα,
θα βυθίζουμε τις λέξεις,
πεθαίνοντας απο φόβο,
-άνευ όρων τσαλακωμένοι-

Σταγονομετρημένη όψη,
-λικνίζω στάχτη κι αμαρτίες-

Σκαρφίστηκα μιά αγάπη,
μαλακή ,
συνομώτρια,
άστεγη...

Που στέρεψε φωνάζοντας:
-Δολοφόνε!!

Έπειτα στην πτώση της ορκίστηκα...

-Πράγματι μονάχα ομίχλη και χώμα που λυτρώνει ο έρωτας-
Ξεβράζοντας απο τα δόντια ανάμεσα
την πίστη
και την φωτιά...

Η Τέφρα με πρόλαβε.

Αναρίθμητη ζώ μέσα μου,
καμαρώνω την μιά στιγμή του ψεύτικου,
αγέρωχη σε όσα άγραφα
-δηλαδη προσπελάσιμη-

Ω θάνατε!!
Δώσαμε τα χέρια,
-πως δεν υπήρξαμε-
όπισθεν και στο μη
- εξορίστηκα-

Δίπλωσέ μου την ανάγκη,
μια ανάποδα και μια κανόνικα
-και φύγε-

Να πεις πως η ομορφιά απόψε,
-η αγκαλιά που σε αρνείται πάντα-
νηστικό σε αφάνισε...

Δεν θα με πάρει κανένας σας,
Εγώ θ’αναβιώσω ή θα θάψω,
εγώ θα κάψω από ανοιχτούς ορίζοντες κι ακόμα πιο πέρα,

Πιο εύκολο να  γίνει να σπάσω στον λαιμό μου τον λυγμό...
Ένας θόρυβος που λείπει,
την εντολή ξεστόμισε του φόνου
-θα του ξεφύγω-

Μονάχα η ποίηση στον αιώνα θα απομείνει να λέει:
-Ολοκλήρωσαν οι ελπιδες την σήψη μου.



VENNIS MAK



http://www.youtube.com/watch?v=P0yrRzdhFXU&list=FLp5JkTL5ANpn2yyEcnBHpEA&index=2&feature=plpp_video