Σε είδα μια νύχτα να κατεβαίνεις στη σκάλα που άπλωνε το φεγγάρι φυλακισμένος σε μια αχτίνα.
Σε ένα κομμάτι μηνύματος αινιγματικού που κράτησε την φροντίδα όλου του κόσμου...
-Έπεφτες σαν αέρας που αφουγκραζόταν το τρίξιμο της σάρκας,
σα μια θολερή ανάσα που φωτίστηκε μια στιγμή - πριν σβήσει.

Στη φοβερή αποκάλυψη που κρατά η ανελέητη σκέψη της μοναξιάς.
Στο μέλλον, στο παρελθόν και στην πρώτη λέξη που ενταφιάστηκε ανάμεσά τους...
-Σήκωνες το βλέμμα μετρώντας σπιθαμή προς σπιθαμή,
πόσο σου δόθηκα.

Σήκωσες το χέρι, άγιο δισκοπότηρο.

Μεταλαβιά αγάπης.



-Έπειτα έσβησε το φεγγάρι...




VENNIS MAK