Θυμάσαι πώς έβλεπες τον κόσμο ως παιδί; Τι άλλο θυμάσαι;
Καθρεφτιζόμουν περιμένοντας με...Μάλλον έτσι θα το περιέγραφα. Τα τότε χρόνια υπάρχουν θολά μέσα μου, νιώθω πως είχα μία στάση αναμονής σε όσα έρχονται, η παιδική ηλικία τουλάχιστον για εμένα ήταν πίσω από κουρτίνες.
Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;
Έκπτωτη...-Με ξεβράζει μέσα σε τούτο πάντα η ζωή μου.
Πώς ήταν η ζωή σου;
Ήταν μια αναμονή εξόντωσης που μονολογούσε: Αύριο θα σε κάψω. O πιο σωστός τρόπος που βρήκα ήταν τελικά η ποίηση, η δόξα της.
Τι είναι αυτό που σε έκανε να γράψεις επίσης ότι «η λογοτεχνία είναι απόδειξη ότι η ζωή δεν είναι αρκετή»;
Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Και εσείς έχετε εκατοντάδες ατάκες έτοιμες να περιγράψουν αυτό που στους αιώνες θα μείνει ανεξήγητο. Την τέχνη της γραφής που αποτελεί πύρινο εσωτερικό διάλογο του ποιητή με το Θεό. Η σημαντικότερη και πιο μοναχική υπόθεση μεμιάς γίνεται όλων, τους αποτελεί, τους αποσπά από την πεζότητα και τους καταστά κοινωνούς ενός ονείρου. Η ζωή λοιπόν είναι λίγη μπροστά στην τέχνη και γιγαντώνεται παράλληλα μέσα της. Ο ποιητής λοιπόν δεν αλλάζει τον κόσμο, απλά μέσα από τα μάτια του τον διορθώνει...
Ποια ήταν τα μεγάλα πλην της ζωής σου;
Το κυρίαρχο στην ύπαρξή μου είναι τα παιδιά μου, τα καλύτερά μου ποιήματα είναι η κόρη μου και ο γιος μου που μου θυμίζουν κάθε μέρα πως η καλύτερή πλευρά μου βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο.
Τι σε κάνει να πονάς;
Ό,τι τραντάζει το αίμα μου...Η έλλειψη έμπνευσης, η καθημερινή τραγική πραγματικότητα που θαρρώ μόνιμα κυνηγάει τους διαφορετικούς...Το να γράφω για ορμητικούς και παθιασμένους έρωτες και να συντηρώ τη γεύση μου με νερόβραστα λαχανικά που έλεγε και ο Ρεμπό..
Τι δεν αντέχεις;
Δεν αντέχω τα μικρά μαχαίρια, τους ίσκιους που φωνάζουν: Τίποτα! Τους ρηχούς ανθρώπους σε βαθιές στιγμές, τους ατάλαντους που δεν το ξέρουν, τους ανέραστους που δεν προσπάθησαν...
Έχεις σκεφτεί καθόλου τι μπορεί να είναι η αγάπη; (ακόμα το ψάχνω και εγώ.., μάλλον πράξεις είναι και αρετή, αλλά θα ήθελα να μου πεις εσύ)
O Oτάβιο Παζ είχε πει: Ν’ αγαπάς θα πει να γδύνεσαι τ’ όνομα σου...Πιο συγκλονιστική περιγραφή δεν θα μπορέσει να δώσει άλλη πρόταση...
Τι είναι ποίηση;
Πιθανόν η μοναδική απάντηση δε θα δοθεί σε κανέναν ποτέ. Όπως κάποτε το σκοτάδι αποφάσισε να σκορπιστεί, έτσι και το φως διατάζει την αιώρησή του στους στίχους και στην ιστορία που αναγνωρίζεται με το πέρας του χρόνου. Με οδηγό την ποίηση και πυξίδα το βιβλίο ανά χείρας, ο αναγνώστης συναντάει την αγωνιώδη ανάγκη του ποιητή να καταγράψει απελπισμένα τον κεραυνό όταν ξεσπάει στα σπλάχνα και στην αρμονία των επιθυμιών του. Να συναντήσει την οδύνη, δηλαδή, που αποτυπώνεται με τη γραφή...Εκεί πρέπει να σταθεί άλαλος με σεβασμό και ταύτιση ο αναγνώστης εισπνέοντας την ανάσα αθανασίας του κειμένου. Για να μην επιβεβαιωθεί ποτέ ο μέγιστος φόβος του ποιητή όπως ανέφερε ο Ν.Καρούζος, πώς «η γραπτή ποίηση σωριάστηκε στο στήθος μου σαν ένα τίποτα».
Πότε αναπνέεις (εάν αναπνέεις);
Αναπνέω ανάμεσα από παρενθέσεις. Τις ώρες που γράφω εισπνέω και τις ώρες που κοιτάζω άπραγη το ταβάνι ονειρευόμενη ουρανούς...Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με γνωρίζω. Το μυαλό μου όταν αγκαλιάζει το απόλυτο χάος! Την τρέλα. Και την ψυχή μου όταν η ανάγκη για τέχνη μοιάζει με πάθηση!
Ποια είσαι; Τι ορισμό θα έδινες στα αυτά που είσαι;
Μέσα στην οδύνη του να με ανακαλύψω, πότε αγιοποιείται η μορφή μου έσωθεν και πότε μυθοποιείται στην παραίσθησή μου όπως κάθε καταραμένου ποιητή.
Έπειτα ξυπνώ και συντρίβομαι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ μετωπικά-χεχεχε
«Σύζευξη θανάτου και έρωτα» στα ποιήματα σου. Όλα αυτά ήταν η Δήμητρα, που φοβήθηκε αυτό το κομμάτι της νύχτας που εμπεριείχε τον έρωτα, ότι δηλαδή προϋποθέτει τον ναρκισσισμό… Εσύ ξέρεις τι φοβάσαι;
Αν βρεις ποτέ ποιητή που δεν είναι νάρκισσος, θα ήθελα να μου τον συστήσεις. Η ποίηση είναι άκρατη ματαιοδοξία και ο μόνιμος φόβος των ποιητών είναι μην τους τελειώσουν ποτέ οι λέξεις. Από την άλλη, όσο αφορά το ανθρώπινο σαρκίο μου, νιώθω πως δεν πήρα αγάπη, τόση όση να χορτάσω...
Πώς χαρακτηρίζεις την Vennis;
Ο καθρέφτης μου κάθε μέρα με κοιτάει και λέει: «Ποια είσαι»; «Ποια είμαι βρε;» του λέω, σοκαρισμένη γιατί βλέπω πως ακόμη δεν έχω απάντηση...Με υψωμένες ελπίδες συνεχίζω, με στίχους, αλητεύοντας χαρούμενη που τελικά δεν επαρκεί ο εαυτός μου.
Έγραψες ότι «Εγώ θα’ μαι ευχαριστημένη να φύγω γνωρίζοντας πως δεν πρόδωσα αυτό που αγάπησα περισσότερο την ποίηση και το μη -παζάρεμά της στο βωμό των πρόσκαιρων φώτων όταν ανάβουν και σβήνουν χωρίς δικό σου ρυθμό»… Ποιος είναι ο εσωτερικός σου ήχος-ρυθμός;
Ένα από τα ελάχιστα που δε θα μπορούσε να με κατηγορήσει ποτέ κανείς (χιλιάδες άλλα θα βρει ευκολότερα) είναι ότι το δικό μου θέλω, ήταν να γίνω αρεστή. Αρνήθηκα κάθε συμβιβασμό ακόμη και αν αυτό με οδηγήσει να καταστρέψω εαυτό. Ο μόνος εσωτερικός ρυθμός μου είναι η επιθυμία πριν αναδυθώ στους ουρανούς να μάθω το λόγο που υπήρξα εδώ πριν από αυτό.
Μαχαίρι είναι το τρελό πρόσχημα της ποίησης που επιστρέφει πάντα στον κάτοχό του…» Με αυτό που έγραψες, μου δίνεις την εντύπωση ότι ποίηση για σένα είναι ένα άλλο σύμπαν με τους νόμους του. Ποιοι άλλοι νόμοι ισχύουν στον κόσμο σου;
Η ποίηση έχει άγραφους νόμους στον κάθε ποιητή που υπερέχει εκεί άσφαλτος, αισθήσεις και ένα άραγμα θα πω σε μια βουβή στάση παρατήρησης των φαινομένων, αντίδρασης, ώθησης και νόησης των γύρω...Το να μελετώ ανθρώπους και όρια είναι σαν σπορ πλέον. Μου αρέσω όταν είμαι κυνική, μου αρέσω και όταν δεν είμαι. Η διαφορά είναι πως το επιλέγω. Και το πως και τα σύμπαντά μου, ανάλογα.
Με ποιους ανθρώπους επικοινωνείς;
Με αυτούς που βλέπουν τη ζωή σαν δρασκελιά και ως τροφή, γνωρίζοντας πως όταν τελειώνει αυτό το γεύμα, θα περιμένουν άτρομοι με λαχτάρα το επόμενο.
Μίλησε μου για το θέατρο.
Μετά τη φετινή μου παράσταση «Υψηλή Τάση» με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς να την πλαισιώνουν, έχοντας τη μαγική αίσθηση της κάθε πρόβας ακόμη μέσα μου ακατάπαυστα, πιστεύω πως μεγαλύτερο για έναν ποιητή από το να δει και να ακούσει τις εσωτερικές του κραυγές επί σκηνής, δεν υπάρχει...Τα πιθανά μελλοντικά σχέδια για επόμενο βιβλίο με αφήνουν τόσο αδιάφορη, διότι ακόμη εκστασιάζομαι με την ευλογία που βίωσα να νιώσω πως είναι να ξαπλώνεις επάνω στης Αιωνιότητας τη γλώσσα...
Εάν είμαστε «μια ατελής εξίσωση, μια ρωγμή στο σύμπαν», τι θα μας έκανε «τέλειους άρα τελικούς»;
Χάριν συμμετρίας δε θα θυσίαζα τίποτα.
Η ατέλεια πως βιώνεται, Βέννις;
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Θεού είμαστε...Αν δεν κατορθώσουμε από αγάπη να μας σκοτώσουμε, αλλά σκοτώνοντας την αγάπη να βαδίζουμε, θα πει πως ζήσαμε αντεστραμμένα.
Ποιο το τίμημα να μετουσιώνεις την νύχτα σε φως;
Το τίμημα του να γράφεις είναι κάτι βαθιά χαραγμένο μέσα μου και το αποτύπωσε ο κορυφαίος Καρούζος...Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το’ μαθα τι είναι τα ποιήματα. Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα. Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.
Επειδή όμως, κάποτε κάποτε χάνουμε τόσο χρόνο για θεωρίες που λησμονήσαμε να ζήσουμε, ας τελειώσω λέγοντας: Η ζωή συνεχίζεται και αν την κοιτάς σαν σκλάβος, μπορεί άνετα να την ξαναχάσεις...
http://prev014.philenews.com/el-gr/u-r-a-hero/738/639/h-enallaktiki-kallitechnis-vennis-mak#.UGjdYlEcbjn
Καθρεφτιζόμουν περιμένοντας με...Μάλλον έτσι θα το περιέγραφα. Τα τότε χρόνια υπάρχουν θολά μέσα μου, νιώθω πως είχα μία στάση αναμονής σε όσα έρχονται, η παιδική ηλικία τουλάχιστον για εμένα ήταν πίσω από κουρτίνες.
Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;
Έκπτωτη...-Με ξεβράζει μέσα σε τούτο πάντα η ζωή μου.
Πώς ήταν η ζωή σου;
Ήταν μια αναμονή εξόντωσης που μονολογούσε: Αύριο θα σε κάψω. O πιο σωστός τρόπος που βρήκα ήταν τελικά η ποίηση, η δόξα της.
Τι είναι αυτό που σε έκανε να γράψεις επίσης ότι «η λογοτεχνία είναι απόδειξη ότι η ζωή δεν είναι αρκετή»;
Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Και εσείς έχετε εκατοντάδες ατάκες έτοιμες να περιγράψουν αυτό που στους αιώνες θα μείνει ανεξήγητο. Την τέχνη της γραφής που αποτελεί πύρινο εσωτερικό διάλογο του ποιητή με το Θεό. Η σημαντικότερη και πιο μοναχική υπόθεση μεμιάς γίνεται όλων, τους αποτελεί, τους αποσπά από την πεζότητα και τους καταστά κοινωνούς ενός ονείρου. Η ζωή λοιπόν είναι λίγη μπροστά στην τέχνη και γιγαντώνεται παράλληλα μέσα της. Ο ποιητής λοιπόν δεν αλλάζει τον κόσμο, απλά μέσα από τα μάτια του τον διορθώνει...
Ποια ήταν τα μεγάλα πλην της ζωής σου;
Το κυρίαρχο στην ύπαρξή μου είναι τα παιδιά μου, τα καλύτερά μου ποιήματα είναι η κόρη μου και ο γιος μου που μου θυμίζουν κάθε μέρα πως η καλύτερή πλευρά μου βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο.
Τι σε κάνει να πονάς;
Ό,τι τραντάζει το αίμα μου...Η έλλειψη έμπνευσης, η καθημερινή τραγική πραγματικότητα που θαρρώ μόνιμα κυνηγάει τους διαφορετικούς...Το να γράφω για ορμητικούς και παθιασμένους έρωτες και να συντηρώ τη γεύση μου με νερόβραστα λαχανικά που έλεγε και ο Ρεμπό..
Τι δεν αντέχεις;
Δεν αντέχω τα μικρά μαχαίρια, τους ίσκιους που φωνάζουν: Τίποτα! Τους ρηχούς ανθρώπους σε βαθιές στιγμές, τους ατάλαντους που δεν το ξέρουν, τους ανέραστους που δεν προσπάθησαν...
Έχεις σκεφτεί καθόλου τι μπορεί να είναι η αγάπη; (ακόμα το ψάχνω και εγώ.., μάλλον πράξεις είναι και αρετή, αλλά θα ήθελα να μου πεις εσύ)
O Oτάβιο Παζ είχε πει: Ν’ αγαπάς θα πει να γδύνεσαι τ’ όνομα σου...Πιο συγκλονιστική περιγραφή δεν θα μπορέσει να δώσει άλλη πρόταση...
Τι είναι ποίηση;
Πιθανόν η μοναδική απάντηση δε θα δοθεί σε κανέναν ποτέ. Όπως κάποτε το σκοτάδι αποφάσισε να σκορπιστεί, έτσι και το φως διατάζει την αιώρησή του στους στίχους και στην ιστορία που αναγνωρίζεται με το πέρας του χρόνου. Με οδηγό την ποίηση και πυξίδα το βιβλίο ανά χείρας, ο αναγνώστης συναντάει την αγωνιώδη ανάγκη του ποιητή να καταγράψει απελπισμένα τον κεραυνό όταν ξεσπάει στα σπλάχνα και στην αρμονία των επιθυμιών του. Να συναντήσει την οδύνη, δηλαδή, που αποτυπώνεται με τη γραφή...Εκεί πρέπει να σταθεί άλαλος με σεβασμό και ταύτιση ο αναγνώστης εισπνέοντας την ανάσα αθανασίας του κειμένου. Για να μην επιβεβαιωθεί ποτέ ο μέγιστος φόβος του ποιητή όπως ανέφερε ο Ν.Καρούζος, πώς «η γραπτή ποίηση σωριάστηκε στο στήθος μου σαν ένα τίποτα».
Πότε αναπνέεις (εάν αναπνέεις);
Αναπνέω ανάμεσα από παρενθέσεις. Τις ώρες που γράφω εισπνέω και τις ώρες που κοιτάζω άπραγη το ταβάνι ονειρευόμενη ουρανούς...Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με γνωρίζω. Το μυαλό μου όταν αγκαλιάζει το απόλυτο χάος! Την τρέλα. Και την ψυχή μου όταν η ανάγκη για τέχνη μοιάζει με πάθηση!
Ποια είσαι; Τι ορισμό θα έδινες στα αυτά που είσαι;
Μέσα στην οδύνη του να με ανακαλύψω, πότε αγιοποιείται η μορφή μου έσωθεν και πότε μυθοποιείται στην παραίσθησή μου όπως κάθε καταραμένου ποιητή.
Έπειτα ξυπνώ και συντρίβομαι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ μετωπικά-χεχεχε
«Σύζευξη θανάτου και έρωτα» στα ποιήματα σου. Όλα αυτά ήταν η Δήμητρα, που φοβήθηκε αυτό το κομμάτι της νύχτας που εμπεριείχε τον έρωτα, ότι δηλαδή προϋποθέτει τον ναρκισσισμό… Εσύ ξέρεις τι φοβάσαι;
Αν βρεις ποτέ ποιητή που δεν είναι νάρκισσος, θα ήθελα να μου τον συστήσεις. Η ποίηση είναι άκρατη ματαιοδοξία και ο μόνιμος φόβος των ποιητών είναι μην τους τελειώσουν ποτέ οι λέξεις. Από την άλλη, όσο αφορά το ανθρώπινο σαρκίο μου, νιώθω πως δεν πήρα αγάπη, τόση όση να χορτάσω...
Πώς χαρακτηρίζεις την Vennis;
Ο καθρέφτης μου κάθε μέρα με κοιτάει και λέει: «Ποια είσαι»; «Ποια είμαι βρε;» του λέω, σοκαρισμένη γιατί βλέπω πως ακόμη δεν έχω απάντηση...Με υψωμένες ελπίδες συνεχίζω, με στίχους, αλητεύοντας χαρούμενη που τελικά δεν επαρκεί ο εαυτός μου.
Έγραψες ότι «Εγώ θα’ μαι ευχαριστημένη να φύγω γνωρίζοντας πως δεν πρόδωσα αυτό που αγάπησα περισσότερο την ποίηση και το μη -παζάρεμά της στο βωμό των πρόσκαιρων φώτων όταν ανάβουν και σβήνουν χωρίς δικό σου ρυθμό»… Ποιος είναι ο εσωτερικός σου ήχος-ρυθμός;
Ένα από τα ελάχιστα που δε θα μπορούσε να με κατηγορήσει ποτέ κανείς (χιλιάδες άλλα θα βρει ευκολότερα) είναι ότι το δικό μου θέλω, ήταν να γίνω αρεστή. Αρνήθηκα κάθε συμβιβασμό ακόμη και αν αυτό με οδηγήσει να καταστρέψω εαυτό. Ο μόνος εσωτερικός ρυθμός μου είναι η επιθυμία πριν αναδυθώ στους ουρανούς να μάθω το λόγο που υπήρξα εδώ πριν από αυτό.
Μαχαίρι είναι το τρελό πρόσχημα της ποίησης που επιστρέφει πάντα στον κάτοχό του…» Με αυτό που έγραψες, μου δίνεις την εντύπωση ότι ποίηση για σένα είναι ένα άλλο σύμπαν με τους νόμους του. Ποιοι άλλοι νόμοι ισχύουν στον κόσμο σου;
Η ποίηση έχει άγραφους νόμους στον κάθε ποιητή που υπερέχει εκεί άσφαλτος, αισθήσεις και ένα άραγμα θα πω σε μια βουβή στάση παρατήρησης των φαινομένων, αντίδρασης, ώθησης και νόησης των γύρω...Το να μελετώ ανθρώπους και όρια είναι σαν σπορ πλέον. Μου αρέσω όταν είμαι κυνική, μου αρέσω και όταν δεν είμαι. Η διαφορά είναι πως το επιλέγω. Και το πως και τα σύμπαντά μου, ανάλογα.
Με ποιους ανθρώπους επικοινωνείς;
Με αυτούς που βλέπουν τη ζωή σαν δρασκελιά και ως τροφή, γνωρίζοντας πως όταν τελειώνει αυτό το γεύμα, θα περιμένουν άτρομοι με λαχτάρα το επόμενο.
Μίλησε μου για το θέατρο.
Μετά τη φετινή μου παράσταση «Υψηλή Τάση» με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς να την πλαισιώνουν, έχοντας τη μαγική αίσθηση της κάθε πρόβας ακόμη μέσα μου ακατάπαυστα, πιστεύω πως μεγαλύτερο για έναν ποιητή από το να δει και να ακούσει τις εσωτερικές του κραυγές επί σκηνής, δεν υπάρχει...Τα πιθανά μελλοντικά σχέδια για επόμενο βιβλίο με αφήνουν τόσο αδιάφορη, διότι ακόμη εκστασιάζομαι με την ευλογία που βίωσα να νιώσω πως είναι να ξαπλώνεις επάνω στης Αιωνιότητας τη γλώσσα...
Εάν είμαστε «μια ατελής εξίσωση, μια ρωγμή στο σύμπαν», τι θα μας έκανε «τέλειους άρα τελικούς»;
Χάριν συμμετρίας δε θα θυσίαζα τίποτα.
Η ατέλεια πως βιώνεται, Βέννις;
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Θεού είμαστε...Αν δεν κατορθώσουμε από αγάπη να μας σκοτώσουμε, αλλά σκοτώνοντας την αγάπη να βαδίζουμε, θα πει πως ζήσαμε αντεστραμμένα.
Ποιο το τίμημα να μετουσιώνεις την νύχτα σε φως;
Το τίμημα του να γράφεις είναι κάτι βαθιά χαραγμένο μέσα μου και το αποτύπωσε ο κορυφαίος Καρούζος...Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το’ μαθα τι είναι τα ποιήματα. Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα. Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.
Επειδή όμως, κάποτε κάποτε χάνουμε τόσο χρόνο για θεωρίες που λησμονήσαμε να ζήσουμε, ας τελειώσω λέγοντας: Η ζωή συνεχίζεται και αν την κοιτάς σαν σκλάβος, μπορεί άνετα να την ξαναχάσεις...
http://prev014.philenews.com/el-gr/u-r-a-hero/738/639/h-enallaktiki-kallitechnis-vennis-mak#.UGjdYlEcbjn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου