Μοναδικός μου τρόμος.

Τικ τακ, μονοτονία...
Να σώσω το μέταλλο.
Κι άφθαρτη να μείνω στο στήθος.

Εκεί δα να!

Στον κόρφο που τρέμει, μέχρι εκεί που φτάνει η λαχτάρα.


Γκρεμισμένη ματιά.
Τις νύχτες ανοίγει παράθυρα στον ήλιο,
έπειτα τη γλώσσα των σκυλιών μιλάει

Ξο φλή σα τε! Κάτω!!!


Στεγνώνει ο θυμός μου!!
-Και κλειδώνει-
Σε αργή ταχύτητα...


Επόμενος τρόμος.

Το "εγώ" των σφαγών...

Να σε καλοδέχονται ξένοι.
Γνώριμοι- άγνωστοι.
Αιώνια επανάληψη,
αυτών που απέφυγες.
Να ζούμε δηλαδή με την πλάτη γυρισμένη στον πίνακα.

Θέλω να βλαστημήσω.
Τόλμησες να φτάσεις το άπειρό μου!!

Επόμενος τρόμος.

Οι σκέψεις μου ξαπλώνουν επάνω σε νερά.
Το θάνατο να απειλείς
και στους έρωτες να φωνάζεις:
Μη ζείς γρήγορα!!!
Μη ζείς γρήγορα!!!


Ακάθαρτη,
στεγνή,
σάρκινη.


Αφοδεύει η αγάπη μου ,
ρωτώντας αν στεφθεί κάποια από τις δυο μας νικητής.


Επόμενος τρόμος.

Όνειρα που γυρεύουν ησυχία.

Κι έτσι εγώ, μόνη,
καμιά φορά είμαι βασίλισσα,
υψώνομαι μέσα απο ωκεανούς
και σχοινί σε ψυχή που αναδιπλώνεται.

Είμαι το μυαλό που ξεφλουδίζεται,
φτηνό σαν τσιγαρόχαρτο.
Ώρες συνουσίας στο κατώφλι που μόνο κλαίμε
-αγκαλιά-

Είσαι μόνη μαζί του! Μόνη! Μόνη!


Επόμενος τρόμος.

Σημείο-τίποτα.

Φόβος που γράφει:
Λύσε μου τα χέρια!!!
Λύσε μου τα χέρια...
-Γιατί, αύριο το πρωί – αν δεν σε σκοτώσω,
θα τα κάνουμε όλα σιωπηλά...
Γιατί, αύριο θα μπορώ να σε χτυπάω όπου θέλω…
Με όλους τους κανόνες μου
-λεκιασμένους-

Ο πραγματικός τρόμος.

Πώς είπατε;;

Σκουπίζω την ελπίδα μου σταγόνα -σταγόνα απο το μέτωπο.



-Στο διάολο, ρε...


VENNIS MAK