Τόσοι στίχοι υπήρξα,
γονατισμένοι στο μαχαίρι
-που πιά δεν τους θυμάμαι-

-Ματωμένη γιορτή...

Με δόντια κοφτερά,
στο πλήγμα και στην λέξη,
αλύγιστη να παραμένω.

Πυρωμένη μανία.

Χαραυγές θαρρώ ακίνητες,
κορμιά που μιά στιγμή αφέθηκαν,
την άλλη στο αόρατο άστραψαν
-μέσα στο σύμπαν τους-

Έ Κ Π ΤΩ Τ Η...

Δεν είμαι σίδερο,
είμαι αυτό
που απο απόσταση ασφαλείας,
-αγαπήθηκε-
κι έπειτα βουβό,
ξεχύθηκε στην ατμόσφαιρα...

Στο παραθυρό μου
ξενυχτάνε
το μέλλον
και το παρόν μου...

Κι άφησα την ζωή μου μονάχη να τρέξει,
σπάραγμα ακατάλυπτο,
ωδή σπασμένη,
-δεν είμαι τώρα εδώ-

Σαρώνω αντίστροφα όσα έμειναν και όσα
εξαίσια δόθηκαν στο αιώνιο...

Ω!-της ψυχής μου πληγή!
Με αίμα που οργίζεται,
αλλά ακόμα να τρέξει…

-Αν κάτι μέσα μου ακόμη παραμένει
θαναι η πιθανότητα ψεύδους του δικού μου "είναι"

-Κάποτε ούρλιαξα :-ΥΠΑΡΧΩ
και κανείς δεν κουνήθηκε..."



ΕΡΩΤΩΝ ΥΨΙΣΤΗ ΑΡΧΗ -BY VENNIS MAK