Η ανθρωπότητα κράτησε την ανάσα της.

Πάσχιζε να γευτεί μιά ελάχιστη αλμύρα από τα δικά της
- και τα δικά του φιλιά -

Διαπέρασε η στιγμή μονομιάς και τις δύο καρδιές.
Κρατώντας τες κλειδωμένες στην αιώνια θέση τους.

Μέχρι να ακουστεί η τελευταία λέξη,
που ενώνει τούτη τη ζωή και την επόμενη.

Έτσι κάνουν οι άνθρωποι, άμα θέλουν κάτι πάρα πολύ.

Μένουν νηστικοί μπροστά στη δόξα του έρωτα.

VENNIS