Είμαι ένα τρέμουλο υπαρκτό,
μιά άηχη αφή στο δρόμο,
δίκοπη επιθυμία που βαραίνει,
σπλάχνα ανήμερα και ελάχιστα,
ταραχή που πλάι σου χαμηλώνει,
με φιλιά, ίσκιους και όρκους.


Με λέξεις και ελαφριά ξυράφια

Και επιστρέφω και αγαπώ και φουμάρω.

Δίψα είμαι.
Χαρά κρυφή.
Τρελή λάμψη.

Ανατριχίλα εκεί που δεν περνά άνθρωπος.


Κι αντέχω και προχωρώ και δουλεύω.
Και λιγότερο συντρίβομαι.
Δέκα τόνοι ουρανός σου γίνομαι.
Κρατώντας την ανάσα του.


Να ο κόσμος μου.
Μήτρα κόκαλα
και ράχη.

Αιμοφόρα και ασώματη.


Όταν απελπίζομαι παύω.
Στο ένα λειψό λεπτό σου.


- Ολημερίς ολόκληρη έπειτα, καίγομαι στο ποίημα.

VENNIS MAK