Μου μιλάνε με στίχους.
Και ρόλους.
Υποψήφιες σφαγές.

Δεν το καταλαβαίνω αυτό.
Προβάρω συνεχώς κάποιες συνηθισμένες λέξεις.

Είμαι.
Νύχτωσε.
Και μοναξιά ίσως.
Μπορεί και φόβος, δε ξέρω απόψε, αύριο μπορεί ναναι παντού.
Το "προχωρώ" θα μου φανεί χρήσιμο.
Το οι "άλλοι" το αφαιρώ.

Για να ξεχάσω το πλήθος.

Θα αναφέρω τη σιωπή, ύποπτη και μεγαλύτερη μέσα μου.


Σίγουρα αύριο όμως, θα καθαρογράψω τη λέξη αγάπη.
Αυτό, δεν τολμώ να το αφαιρέσω.


Ούτε και να το ρωτήσω.


Καληνύχτα



VENNIS ΠΡΟΣΕΧΩΣ (2013)