Η ελπίδα πέρασε απ'τον δρόμο,
έπειτα ξεμάκρυνε μετρώντας στην χούφτα αγωνίες...
Και να που τώρα φτάνει εδώ η ορφάνια,
ολόκληρη σαν σφαίρα,
σκεπάζοντας τις σκιές στον τοίχο..
Με τα μούτρα ο πόθος βυθίζεται στην κόλαση,
με αίμα που τρέμει,
σαν δάκρυ που τα μάτια καίει,
έπειτα ξεμάκρυνε μετρώντας στην χούφτα αγωνίες...
Και να που τώρα φτάνει εδώ η ορφάνια,
ολόκληρη σαν σφαίρα,
σκεπάζοντας τις σκιές στον τοίχο..
Με τα μούτρα ο πόθος βυθίζεται στην κόλαση,
με αίμα που τρέμει,
σαν δάκρυ που τα μάτια καίει,
λοξά χτυπώντας της λάσπης το κέρδος μας
-τώρα-
και τότε ανάσαινα...
Κάπου τα ξέρω αυτά...
Σαν να γεννήθηκα νωρίς.
Σαν κάτι βαθύ να με λερώνει.
Στη δυσκολία των στίχων,
λίβας ανελέητος το τί και το πώς μου,
-σώνονται-
Δύσκαμπτη καρδιά μου,
στην αιώνια ταραχή φριχτή!
Ω! Νεκρή ερωμένη της στάχτης
-την γη σάρωσε-
πεπρωμένο που εκπληρώνεται...
Κι η νύχτα τρύπια τον κεραυνό οργίζει,
κρυμμένο βαστά τον ουρανό,
μ’ ένα μονάχα
στεναγμό ανθρώπου,
για όσα ξεβράστηκαν μαζί του κλαίμε...
Φωτιά που μιά ριπή λογάριαζα
-ψυχή μου δεν σβήνεις-
Και δεν υπάρχει φράση,
τραύλισμα ή θρήνος,
στον άηχο ύπνο
τη μνήμη μου όλη αποθηκεύει
-ο θάνατος-
Βρυχάται η οδύνη πάλι..
Έχει κρύψει τις πληγές στο χώμα,
πετάει μιά στιγμή,
κανέναν δεν ρωτάει πιά και δεν καλεί κανέναν
-μονάχα μαύρα φτερά υψώνει-
Νίκη!
Ω! Νίκη του δαιμονά μου η ώρα!
Πρόλαβε ήδη και φυτρώνει βουβό σκοτάδι..
Θα συστηθώ ένα πρωί
-σε ότι με έφαγε-
στη στοιχειωμένη μου σιωπή...
Φεγγάρι η θλίψη και λυσσάει,
για τους εραστές που αγκαλιάζουν,
ρωγμές και βράχια,
στόμα που τρέφεται
και δόντια σαν σπάνε
και όνειρα σε τάφο
-ζωή μου μαύρη μονότονα-
Πότε ήταν η στερνή φορά που κοίταξα
-μέσα στο καταχείμωνο-
κι άλλα γέλια δεν άκουσα, κι άλλα νερά δεν είδα
Χορός που έλαβε τέλος εδώ...
Θά ’ρθει μιά μέρα μιά λέξη ν’ ανταμώσω
δική μου την ώρα της δύσης...
Αν ο Θεός τα άκουσε όλα αυτά...
VENNIS MAK
-τώρα-
και τότε ανάσαινα...
Κάπου τα ξέρω αυτά...
Σαν να γεννήθηκα νωρίς.
Σαν κάτι βαθύ να με λερώνει.
Στη δυσκολία των στίχων,
λίβας ανελέητος το τί και το πώς μου,
-σώνονται-
Δύσκαμπτη καρδιά μου,
στην αιώνια ταραχή φριχτή!
Ω! Νεκρή ερωμένη της στάχτης
-την γη σάρωσε-
πεπρωμένο που εκπληρώνεται...
Κι η νύχτα τρύπια τον κεραυνό οργίζει,
κρυμμένο βαστά τον ουρανό,
μ’ ένα μονάχα
στεναγμό ανθρώπου,
για όσα ξεβράστηκαν μαζί του κλαίμε...
Φωτιά που μιά ριπή λογάριαζα
-ψυχή μου δεν σβήνεις-
Και δεν υπάρχει φράση,
τραύλισμα ή θρήνος,
στον άηχο ύπνο
τη μνήμη μου όλη αποθηκεύει
-ο θάνατος-
Βρυχάται η οδύνη πάλι..
Έχει κρύψει τις πληγές στο χώμα,
πετάει μιά στιγμή,
κανέναν δεν ρωτάει πιά και δεν καλεί κανέναν
-μονάχα μαύρα φτερά υψώνει-
Νίκη!
Ω! Νίκη του δαιμονά μου η ώρα!
Πρόλαβε ήδη και φυτρώνει βουβό σκοτάδι..
Θα συστηθώ ένα πρωί
-σε ότι με έφαγε-
στη στοιχειωμένη μου σιωπή...
Φεγγάρι η θλίψη και λυσσάει,
για τους εραστές που αγκαλιάζουν,
ρωγμές και βράχια,
στόμα που τρέφεται
και δόντια σαν σπάνε
και όνειρα σε τάφο
-ζωή μου μαύρη μονότονα-
Πότε ήταν η στερνή φορά που κοίταξα
-μέσα στο καταχείμωνο-
κι άλλα γέλια δεν άκουσα, κι άλλα νερά δεν είδα
Χορός που έλαβε τέλος εδώ...
Θά ’ρθει μιά μέρα μιά λέξη ν’ ανταμώσω
δική μου την ώρα της δύσης...
Αν ο Θεός τα άκουσε όλα αυτά...
VENNIS MAK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου