Τικ τακ, μονοτονία...
Ο ήλιος πάει να βουτήξει στο παράθυρό μου, έτσι δείχνουν μικρότερη η μοναξιά μου και μεγαλύτεροι οι δρόμοι μου.
Όπως και ναχει, ότι κι αν έρχεται, περνάει ή φεύγει είτε πρώτη ή τελευταία φορά, αν ο κόσμος έξω αλλάζει ή παραμένει ο ίδιος, αν μου χαρίστηκαν λίγες, ή εκατομμύρια στίγμες, ακόμη κι αν παραμείνω με ακοίμητα μάτια, με χαρά ή με θρήνο, ένα θα παραμείνει ακέραιο κάτω ...απο το φώς.

Είμαι εγώ μονάχα που θα πώ τελευταία :- Πάει έσβησες.

(Δεν έχει αρχή και τέλος το σκοτάδι μας...)

Πάμε για ύπνο.

Αυλαία.

V.