Κι όλο και περισσότερο απομακρύνονται όσα για εμάς έγραψα.
Όσα νεκρά γερά βαστήξαμε
Όσα μας ξέβρασαν
Όσα δε ξυπνούν επιθυμίες
Όσα στην σκόνη την ιστορία χάραξαν
και μετά σκόρπισαν
Όσα ο βαρύς χειμώνας μας έφερνε
σαν το τέλος της πτώσης
Όσα είναι γεννημένα
όσα μοιάσαν αυταπάτες
όσα του νού δε ψεύδονται
όσα τρέμοντας νικούσαμε
στις ενοχές χωρίς πράξεις
όσα σαν ελπίδες ανάλαφρα αιωρήθηκαν
όσα η καρδιά απέφυγε.

Κι όλο και περισσότερο απομακρύνονται όσα για εμάς πόθησα.

Όσα αξημέρωτα ούρλιαζαν άφωνα
όσα την ηδονή σφήνωναν στο δέρμα
όσα η μοίρα δάνειζε στο λάθος
και εσύ έλεγες σωστό
όσα τελειώναμε χωρίς λόγια και συνέπειες
όσα αναμονή εξόντωσης βαφτίζαμε
όσα χωρίς να αιτιολογήσω σκότωσα
όσα έσπειρα
χωρίς να χορτάσω
όσα ξόδεψα
χωρίς να μου λείψουν
όσα ατένισα
χωρίς να τα δώ
όσα σου' κλεψα
και όσα μου χάρισες.

Χωρίς να τα πάρω.

Κοίτα τώρα η γη,
τώρα του ήλιου ο ρυθμός παύει,
τώρα το χώμα το πεθαμένο,
τώρα η ψυχή που καίγεται,
τώρα το χαρτί που ξεθώριασε,
τώρα μια μυρωδιά που δεν θυμίζει τίποτα
τώρα το όνειρο που μένει έκπληκτο
και γκρίζο

Θόρυβος.
Έλεος.
Για φαντάσου.

Αφουγκράσου αυτό που όλο και περισσότερο απομακρύνεται.

Εσένα.

V.