Κάνουν κρατς τα όνειρά μου και πέφτουν.
Είναι εκείνο το αμετάκλητο, το αδιέξοδο, το γεμάτο γρατζουνιές ANTIO ένα τετράγωνο πιό κάτω.
Ξερνώντας πάει και πάει...

Μετά χτύπησε πρώτη φορά μέσα μου η άρνηση. Στην αρχή ήταν ένας μονότονος ψίθυρος που τα πρωινά λιγόστευε απο τον φόβο του ήλιου.
Τις νύχτες όμως σερνόταν σα φίδι κάτω απο τις ολόκλειστες πόρτες και σερνόταν πάνω μου, σιγοσφυρίζοντας.
Φύγε...Τρέξε να σώσεις όσα σώζονται.
Άρχισαν τα θεμέλια να τρίζουν.
Μαχαίρι.Μνήμη.Μήτρα.Ελπίδα μάταιη θε μου...
Λόγια.Μυστικά κρυμμένα.Και το απόλυτο μαύρο της σιγής.
Λύπες κάτω απο την πόρτα...Ενοχή και καμία τρυφερή ανάμνηση.
Ποια είμαι εγώ;Ποια είμαι εγώ;

Ασφυξία.

Η αγάπη ήταν το σφαγείο μας.

(Τους νεκρούς μου εαυτούς θρηνώ.
Θρηνώ απο την οροφή ως το φέρετρο)

VENNIS