Ανάμεσα απ' τις αποστάσεις,
είναι οι δρόμοι.
Μα μοιάζει περίεργο να τριγυρνάς χωρίς παπούτσια σε αυτούς.
Κι ότι και αν χάνεται -πας μαζί του.
Έπειτα κάποια ημέρα ξαναστρίβεις με τα ίδια βήματα, 
στη γωνία που παράτησες τα όνειρα.
Tους μιλάς με καθημερινά σου καρφωμένα λόγια
“Tι κάνετε;”, “E, καλά, ευχαριστώ, εσύ;”

Αυτό που αρνούμαι είναι να τα ρωτήσω αν τέλειωσε η αγάπη,
ή αν βαδίζει σαν κι εμένα και αυτή, ξυπόλητη,
ή ίσως αν είδαν πουθενά τον ουρανό μου.

Eννιά η ώρα το πρωί.
- Eίμαστε μια συντονισμένη απάτη.
Εγώ χωρίς τα παπούτσια μου, τα όνειρα στην γωνιά παρατημένα,
ο ουρανός που σκοτείνιασε, αυτό που ποθήσαμε και δεν βρήκε όνομα.

Δύο η ώρα την νύχτα.
- Συντονισμένη απάτη.

Κι οι δρόμοι που δεν αρχίζουν, μήτε τελειώνουν

Η μεγαλύτερη.




VENNIS