"Φοράμε μια ανατριχίλα
ένα νούμερο
πιο μεγάλη απο εμάς..."



VENNIS

-Γράφει κανείς, γιατί αν μπορούσε να πηδήξει τον εαυτό του κάπως αλλιώς,
απλά δεν θα έγραφε...



VENNIS

Οι ιστορίες μωρό μου είναι αλήθεια.

Κοιμάται μόνη η απελπισία τις νύχτες -και το πρωί ξυπνάει χωμένη στην ντουλάπα.
Η αγάπη πρέπει να βγεί έξω! Η αγάπη πρέπει να βγεί έξω!
Τότε σταματούν στο σταθμό όλα μας τα ταξίδια μάγκα μου.
Κλαίνε επάνω στις αποσκευές τα όνειρα.
Τσαφ τσουφ, επιβιβαστείτε.
Άδειοι λεωφόροι σαν πουλιά που έχασαν το δρόμο πριν το πέταγμα.
Επιβιβαστείτε γαμώτο.
Τέλειωσε και το χόρτο, τέλειωσε η νύχτα, τέλειωσαν τα μαστίγια, τέλειωσε το τίποτα.
Τίποτα.

Ανοίγουν τα παράθυρα του έρωτα, σε όλου του κόσμου τους τρελούς.
Γαμημένη φάρα.
Μιλούν με τραγούδια, μισάνθρωποι με θηλιά.
Αγαπούν με ανοιγμένα φώτα.
Γυρνάνε απο φιλί σε φιλί.
Ντύνονται βαριά, περπατούν στα νύχια.
Και ζουν δίσεκτες ζωές, να προλάβουν.
Να προλάβουν...

Κλείνει ο χειμώνας.
Επιβιβαστείτε γαμώτο.

Πεινάω.
Μικρή παύση και αρχίζει ξανά το ποίημα.

Βοές, βοές που δε λένε να φύγουν, χάνεις το στόχο.
Αναρωτιέσαι τι στο διάβολο κάνεις εδώ, εκεί.
Εκεί...
Αρπάζουν οι μέρες μας φωτιά, τα χαρτιά λιγοστεύουν.
Ώρα ασήμαντη.

Επιβιβαστείτε.

Καμία απάντηση.
Μονάχα μια γαμημένη ομοιοκαταληξία ματώνει στα πόδια σου.

Χωρίς μετάφραση.

Οι ιστορίες μωρό μου είναι αλήθεια.
Ζούμε από τη λάθος πλευρά που για μας ήτανε πάντοτε η σωστή…

Συνεχίζεται… 



VENNIS

Mόνο πόζες έμεινε να παίρνει ο ίσκιος μας/ σαν το τίποτα ενός σπασμένου γέλιου/
σαν το θάνατο που ποτέ δεν μας έχει του χεριού του/ λικνίζομαστε ολόκλειστοι/
Τρώμε με σπασμένα δόντια χούφτες λύπη.
Καταπίνουμε μέρες οδύνης μην σκύψει η ζωή στο τέρμα.
- Στο ελάχιστο η μνήμη κοιμάται με μικρές δόσεις έρωτα -

'Επειτα κοιτάμε αδιάφορα έξω απο το παράθυρο, αν ο καιρός είναι καλός.


VENNIS

Ένα στίχο δώς μου θέε μου, που να σε περιγράφει...

VENNIS

Όλα αυτά που μαζί σου, φτιάχνουν εμένα...
Τον εαυτό μου, που ματώνει σε κάθε ανάσα που λείπεις,
μέχρι να δοκιμάσει πόσο αντέχει χώρια σου, την επόμενη...



VENNIS

Νύχτωσε πάλι.
Τόσο άδεια και μονότονη συνήθεια του ήλιου να τρυπώνει βαρύς απο τρόμο,
χωρίς ήχο, χωρίς θόρυβο, μονάχα αμίλητος, στο χάος.
Σε λίγο πρέπει να κλείσω τις κουρτίνες.
Να αποφύγω όσα μέσα τους βολεμένα με κράτησαν την ημέρα
και αβίαστα, να με κυριεύσει πάλι το ανύπαρκτο.
Τώρα δε θα χρειαστεί να φοβάμαι αυτά που μπορεί να σημαίνουν πόνος.
Τα αστέρια έξω δε θα μιλούν για τίποτα.
Μόνο θα νανουρίζουν την μαύρη πόλη.

Εσύ.
Εγώ.

Η καλοσιδερωμένη μου σκέψη θα χωθεί στα τσαλακωμένα σεντόνια και
θα ορμήσει με τον τρελό εαυτό της καταπάνω μου.

Σκατά.

Ποτέ δεν με πετυχαίνω.
Εγκαταλείπομαι.
Στο γαμημένο απαράδεκτο της υπόθεσης,
που μας κρατάει χώρια.

Εσύ.

Τα φιλιά σου απελπισμένη πίνω.
Μαλακισμένα, ανόητα και μονότονα σαν τη συνήθεια του ήλιου
που κάθε φορά ίδια ώρα χάνεται.
Μην με κοιτάς.
Για ένα φιλί, λάθος μίλησα.

Θα κλείσω τώρα τις κουρτίνες και μαζί με αυτές, εσύ θα βαραίνεις μέσα μου.
Τυχαίοι καιροί.
Κατευθείαν έρωτες.

Εσύ, εγώ, οι άλλοι.

Και η ήττα που δε ξεχωρίζει μέρες ή νύχτες αλλά χτυπάει τα παραθυρόφυλλα
με μπουνιές, εκεί κοντά στο ξημέρωμα.
Σήκω! Τρέξε!
Να ανήκω, να ανήκω.
Να μου ανήκεις...
Δεν ξέρω πως λένε πια ψέματα.
Στο διάβολο όλες οι νύχτες.
Στο διάβολο το ανύπαρκτο.
Ακίνητες, παράλυτες νύχτες.
Στα όρια της τρέλας.
Έσπασα.

Νύχτωσε πάλι.
Και στην καρδιά μου φυτρώνουν χέρια.
Γήινα στήθη και δίψα για σπέρμα.
Καρδιά, καρδιά.

Πάντα εσύ...

Μοιάζω ολόκληρη με έναν παλμό,
με μιά χούφτα νερό το σώμα, χύνεται πλάι σου.
Πλάι σου...

Κοίτα! Κοίτα με.

Σε λίγο πρέπει να κλείσω τις κουρτίνες.
Ίσως για μια στιγμή να προλάβεις κλεφτά, να με δείς να τρέμω.
Το κρύο σιώπησε, όπως εσύ.
Και η τρεμούλα θα'χει φωνή.
Τους φόβους θα κόβει στα δύο,
του εσύ να'σαι εκεί και εγώ εδώ.

Για πάντα.
Γαμημένο για πάντα.

Το πρωί θα χαμογελάσω, θα τραβήξω πάλι τις κουρτίνες, ο ήλιος θα φορέσει
τα καλά του και η ζωή θα κλάψει πάλι που έγινε ξένη.

Εσύ. Εγώ.

Σκατά.

Οι κουρτίνες έκλεισαν και το πουθενά μου ανήκει.
Άλλο σκοτάδι, άλλο κρύο, άλλη ελπίδα, δε θα ειπωθεί.
Στο χώμα ανακατεύομαι.
Σημάδεμα του νου που σαλεύει.

Δεν ήθελα να σε τρομάξω απόψε.

Αύριο ίσως δοκιμάσω για χάρη σου να κοιμηθώ με ανοιχτές διάπλατα τις
κουρτίνες μου.
Να σου χαρίσω για μια φορά, λίγους κλειδωμένους όρκους,
από κείνους που δεν ζήτησες.

Σκύψε. Άκου.

Φαίνεται το παράκανα.
Λάμπει αυτό που νιώθω, στον κόσμο μας.
Κι όσο και αν σιωπώ για εμάς, ετούτο φανερώνεται.


Αύριο ίσως σε πιστέψω και βάψω μαύρες τις κουρτίνες.
Κι όσα εσύ καις για το εμάς που έγραψα, να απλώσω στον πάγο της αλήθειας.

Σκάσε! Σκάσε!

Τώρα πρέπει να φύγω.



Τι φταίς και εσύ, τι φταίς...

Τότε θα μάθω, πως το εσύ και εγώ.

- Δεν υπάρχει...

ΑΥΛΑΙΑ

Καληνύχτα.




VENNIS

Έτσι κάνουν οι άνθρωποι, άμα θέλουν κάτι πάρα πολύ.

- Μένουν νηστικοί μπροστά στη δόξα του έρωτα.


VENNIS

Με τι χαρά φεύγει ο άντρας
για τον έρωτα.
Κι όμως, γυρίζει πάντα λυπημένος.

Τώρα, επάνω στο στήθος πατάει του ποιητή,
κάθε πρωί

Εγώ, ολάκερη.

Κι αυτό που ακόμη δεν έγινε.





VENNIS

Οι επιθυμίες ολόκληρες.
Κι ο έρωτας μισογεμάτος.
Σαν ένα μήνυμα απο το σύμπαν,
που δεν συναντήσαμε ποτέ.
Ότι έχει συμβεί απ’ την αρχή, ότι καθόρισε το τέλος κάθε έκπληξης. Μπορεί αυτά που έρχονται να είναι καρφωμένα στον ουρανό, μπορεί να χορεύουν στον βυθό, μπορεί να είναι σύννεφα.
Εσαεί.
Οι δυό μας κόσμοι, ανακατεύονται.

Θα σε βρώ.
Θα με βρώ.

Όποια γαμημένα κόλπα κι αν παίζουν για εμάς οι Θεοί, εκεί πάνω. 

VENNIS

Ο Χριστός ξεγλίστρησε απ'το Σταυρό και τώρα είμαστε εμείς καρφωμένοι στον 

γαμημένο,μαύροι και λευκοί,λευκοί και μαύροι,πέρα για πέρα. 




ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ

Εφτά ελπίδες.
Η μία επάνω στην άλλη.
Κι ο εαυτός μου με ρυτίδες,
εφτά κι αυτές.
Προσπαθείς να περιγράψεις την αιωνιότητα κι ένα βλέμμα.
Ίδια βήματα,
ίδιες γωνιές που παρατήσαμε τα όνειρα.

Αργότερα απο το ποτέ, δεν υπάρχει.
Ίσως και το πουθενά.

- Χαθήκαμε.





VENNIS

Πίστεψέ με: δεν μας γυρεύει τίποτα έξω απο το φόβο.
Υπάρχει εκεί, σταθερός και γκρίζος.
Ελπίδα και πράξη πάνε πάντα μαζί, χέρι χέρι.
Έπειτα αρχίζει η επανάληψη.
Ηττημένοι εραστές, τα "εγώ" ποτάμια που κυλούν, λέξεις που ψαχουλεύουν χώρο.
Κι ο χρόνος, που κλέβει ζωή απ' την τσέπη μας.
Ο κόσμος τότε, χωρίζεται σ’ «εκείνους» σ’ «εμάς» και σε αυτά.

Σαν να λέω πως σε θέλω πολύ και η εικόνα σβήνει.
Μοιάζει με τον λεκέ της μούχλας στον τοίχο ο πόθος.

- Έρχεται από μέσα.











VENNIS

Με παίρνει ο έρωτάς σου απ' τις φλέβες
στο στόμα σου και με πίνει.
Σ' ένα δωμάτιο άδειο κρεβάτι Τρίτη βράδυ
και βγαίνω διάφανη,
δική σου 
και μόνη στο στρώμα.

Αφήνω πίσω τους φόβους σου
πατημένους 
με τα ρούχα και τις ημέρες
που έλειπες,
σωρό στο πάτωμα.

Σιωπηλά σ' αποδέχομαι,
σιωπηλά.

Πιότερο να μην σ' έχω
παρά να πουν πως μας νίκησαν.



VENNIS

Καθημερινά περνούν τα χρόνια μας τα ακίνητα.
Κι αχόρταγες ερωτήσεις.
Πρόσωπο, έλεος, ρίγος.

- Ένας έρωτας, πες ένας έρωτας.
Και μια τύψη, πες τύψη.

Τώρα

Είσαι ο άντρας
Φωνή καμία.
Μονάχα λαχτάρα.

- Σκεπάζεις τον κόσμο μου.

Άγριος και τρυφερός, στη φωτιά
μας που σβήνει.

Έρωτας το λοιπόν
Κι ας μη το λες.

Έρχεται και φεύγει.
Αλλά δε γύρισε.

- Αλλά δε γύρισε...



VENNIS

Ξημέρωμα.
Οι δρόμοι της πόλης.
Μιλάνε πότε σε σένα,
πότε σε εμένα.
- Αλλόκοτα.
Ποτέ σε άλλους.

Νύχτα με πυρετό.
Και πόθους αθάνατους.
- Τραυλίζοντας.

Χωρίς λόγο χαράζω τις ώρες σου.
Μιά λέξη, μιά φράση,
τίποτα δεν μου επιστρέφεις πια.

Απο αιώνες εδώ,
το ξέρω,
σε άλλη ζωή υπήρξαμε.
Συνεχώς, συνεχώς αγαπημένε,
συνεχώς.

Με έρωτα μέθυσα.

Αν είναι κάτι απ' όλα να σωθεί.

- Σώσε εμάς.


VENNIS

Δεν βρίσκω από πού ν' αρχίσω.
Σε αυτές τις νύχτες που ξεπηδούν από τα μάτια σου.
Εξαφανίζεσαι πίσω από τον χρόνο που κυλά.
Κι εγώ βουβή,
ψάχνω μακριά σου το σώμα μου.
Ξέχασα, ξεχνάω λοιπόν
την ακίνητη απουσία,
την αγάπη που κόβει βόλτες,
τα μαντρωμένα όνειρα,
άστεγη, χωρίς σπίτι,
χωρίς κλειδιά.

Γλιστράει η πράξη...
Πλέκει λόγια και τα ξεμπλέκει.
- Άτολμα.

Έπειτα χάνομαι στην παλάμη σου.


Σου φύλαξα την σκιά μου κι απόψε.

- Τόσο άδεια και τόσο γεμάτη από εσένα.



VENNIS

Ανάμεσα απ' τις αποστάσεις,
είναι οι δρόμοι.
Μα μοιάζει περίεργο να τριγυρνάς χωρίς παπούτσια σε αυτούς.
Κι ότι και αν χάνεται -πας μαζί του.
Έπειτα κάποια ημέρα ξαναστρίβεις με τα ίδια βήματα, 
στη γωνία που παράτησες τα όνειρα.
Tους μιλάς με καθημερινά σου καρφωμένα λόγια
“Tι κάνετε;”, “E, καλά, ευχαριστώ, εσύ;”

Αυτό που αρνούμαι είναι να τα ρωτήσω αν τέλειωσε η αγάπη,
ή αν βαδίζει σαν κι εμένα και αυτή, ξυπόλητη,
ή ίσως αν είδαν πουθενά τον ουρανό μου.

Eννιά η ώρα το πρωί.
- Eίμαστε μια συντονισμένη απάτη.
Εγώ χωρίς τα παπούτσια μου, τα όνειρα στην γωνιά παρατημένα,
ο ουρανός που σκοτείνιασε, αυτό που ποθήσαμε και δεν βρήκε όνομα.

Δύο η ώρα την νύχτα.
- Συντονισμένη απάτη.

Κι οι δρόμοι που δεν αρχίζουν, μήτε τελειώνουν

Η μεγαλύτερη.




VENNIS

Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, ούτε κανένας πια.
Δεν είναι που η μοναξιά μας μεγάλωσε τόσο
και οι άνθρωποι μας τρομάζουν.
Δεν είναι που ο έρωτας χάνεται
και οι ελπίδες σκορπίσανε.
Είναι που μαζί του κλείνουν οι δρόμοι,
είναι ότι η απουσία του τον κόσμο μου αλλάζει.

Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, ούτε κανένας πια.
Ούτε ο καιρός που λιγόστεψε.
Ούτε τα χαμόγελα που σβήνουν.

Είναι που δεν έρχεσαι
και το φως χαμήλωσε.





VENNIS

- Μια σκέψη χειρονομούσε άσεμνα.
Τρέμοντας μου έλεγε:- Δεν θα λάβεις ποτέ γαλήνη.
Υπήρχαν ώρες που το μυαλό γινόταν ένας μαύρος δράκος.
Ψηλάφιζε τα ντουβάρια και κατέληγε στο κάτω μέρος του λαιμού,
σαν μπουκιά.
Έπειτα το κρεβάτι μου έμοιαζε, σε κάτι ξημερώματα σφαγών,
που ούρλιαζαν: Εν αρχή ην ο φόβος.
Κάτι σαν ανάστημα, κραυγή και πάλι πίσω.
Πρόσβαση στη σκιά.
Κι όνειρο.

- Μπροστά από την μικρή γραμμή κάθε μου αλλαγής σε έβρισκα.
Τέντωνα τη χορδή της χαράς ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και σαν αυτή έσπαγε, έπαιρνες γεύση και όραμα
στο νηστικό μου βράδυ.

Δούλευε η καρδιά, πάνω σε εγκλήματα.

Τι παράδοξο!
Μοιραστήκαμε το εφιάλτη.
Εραστές που δύουν το ονόμασα.
- Έτσι, στα τυφλά.

Πέφταμε...
Εγώ, εσύ, το εμείς.
Καρφί, το καρφί.
Σάρκα με σάρκα.
Δεν έχω...
Δεν είμαι...

Κι όταν σε περιμένω τώρα πια, κάθε απόψε, εσύ δεν έρχεσαι.
Και είσαι μαζί μου - αυτός που φεύγει.


- Αρκεί να μην τρέμεις.

Ως το τέρμα της σιωπής. 


VENNIS