Μές...-βενετία

"Μές στην κλειστή παλάμη μου της ανάγκης το τραγικό ανασαίνει...
-Ξεχνάει εμένα σαν έλεγα: η σιωπή πιά βαστά την γλώσσα,
μαύρο πανί η μνήμη και μόνη οδεύει -χίλιες φορές καταραμένη...
-Στα δάχτυλα, στους μηρούς, στο βάδισμα, η σκιά μας διψά γιά λέξεις,
τα φαγωμένα χείλη-ακούς?-τώρα φτερά έκθετα,
στον λυγμό μου που  ποτέ δεν σου γνώρισα- όλο στερεύεις...."