"-Και ήμασταν τόσο κοντά...
-Άνθιζε ο έρωτας την έρημο στους βράχους τους λαβωμένους στο φώς,
άνοιγαν τα βλέφαρα με λαχτάρα στον ήχο της φωνής κάνοντας τις σκέψεις σαν τρομαγμένα πουλιά να πετούν στον τρυφερό άνεμο,
την γεύση του θανάτου υμνούν τώρα οι παλάμες που άδειασαν,
η γαλήνη εχθρός άσπονδος στο κορμί που κλονίζεται,
...η ηχώ των χειλιών σβήνει ταπεινωμένη σε ότι κόπηκε,
δούλος της λήθης καμώνεται ξαπλωμένος ο χρόνος και άχαρος,
ασκέπαστη βυθίζεται η θλίψη στην βροχή που την αμαρτία αντίκρυσε,
-έκλεισαν σε πυρετό οδύνης οι δρόμοι...
"Την άλλη φορά Αγάπη μου, ίσως τους μοιραστούμε..."