"-Καί αν γιά θλίψη μιλώ, την χαμένη μας λέξη αναζητώ...
-Αυτήν που τότε υψώθηκε στην αγκαλιά υμνώντας το όνειρο το ακούραστο,
την αλλόκοτη κραυγή που σ' αγαπούσε σιωπώντας,
τα πόδια που πηγαίνουν κλαίγοντας στο έμβρυο του θανάτου και στης μήτρας το άτρωτο σε βήμα που δεν ξέρει ακόμη που πηγαίνει...
Την βουβή ανασαιμιά των πνευμόνων όταν ...την ρωγμή της μέρας στην αυγή της που ήρθε ερωτεύονται,
στην πράξη που η λάβα λιώνει το σίδερο του δισταγμού καί τα σεντόνια απλώνει στον ήλιο ενώ έξω ακόμη βρέχει...
-Τούτος ο λόγος εστί-την ωδή μου/ το ποίημα και το άνθισμα στο φώς/
το σύννεφο στην γυμνή ψυχή/ και το προσκύνημα της ένωσής μας στίς αρτηρίες..."