Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

-Φοβάμαι τις ώρες που παραδέρνει της ομίχλης η φωνή και ουρλιάζει:-θα γίνεις στάχτη βγαίνοντας...
-Θα ήθελα να αφήσω γιά τον καθένα μας ένα κομμάτι ίσκιο,
το βήμα που ποτέ δεν σκοντάφτει στο σκοτάδι μας,
μιά ελπίδα κουλουριασμένη στην άκρη του κρεβατιού,
αόρατη δύναμη στις γρίλιες του παράθυρου όταν μέσα κρατούν την σκέψη την πύρινη,
την κληρονομημένη θλίψη να πουλήσω στον δρόμο που στοιβιάζονται τα μεσημέρια,
το όνομα να φτερουγίσει κατάκοπο στο καρφί και στο στόμα,
την φορεσιά την ανθρώπινη να σκίσω στην γωνία,
στο δέρμα -το ανατρίχιασμα σύρριζα να χαράξει τη μέρα...
Το ξίφος να διαβάζω!
Την θυσία μοίρα να κάνω!
Φωτιά να ανάβω εδώ και να στερεύει ο πάγος!
-Φοβάμαι τις ώρες που περήφανα στοιχειώνει ο στίχος...
-Με εγκαύματα η αγάπη στον ήλιο πάντα έφτανε..."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου