-Δεν είμαι ο ποιητής που λέτε πως ξέρετε.

-Δεν είμαι ο ποιητής που λέτε πως ξέρετε.
 -Στο ίδιο στρώμα που πέφτω κοιμάμαι,
την μοναξιά βάζω προσκέφαλο κάθε νύχτα αγωνίας,
στον χρόνο του έρωτα και του θανάτου ανάβει η λάμπα το παράπονο,
 με απόκριση βαθιά στο χάος το σώμα μου χωρίζει ,
το όνομά μου στην λάμψη στέκει του κεριού,
μετά στενάζει και επιστρέφει...

-Δεν είμαι ο ποιητής που λέτε πως ξέρετε.
Στο στήθος μου ριζώνει η πέτρα άθικτη,
γιά πτώματα που ποιήματα γίνηκαν γράφω,
τις φλέβες μου κόβω να στάξει ο στίχος,
αγκαλιά με φίδια που χορεύουν πίνω και βρίζω,
στην χαρακιά της απιστίας που ηχεί και στου λαιμού τον παλμό-η φωνή μου,
τα άγια φιλώ και το μαχαίρι στα δόντια χωράω...

-Δεν είμαι ο ποιητής που λέτε πως ξέρετε..."