Θα μπορούσα να στέκω όλη νύχτα πάνω απο ένα λυγμό σπασμένο,
με τις παλάμες στεγνές και το βλέμμα υγρό,
-σαν το παιδί που παίζει στο σκοτάδι με την αφή-
την σπίθα στο στήθος να περιγράφει ο στίχος/
και το παράθυρο να ανοιγοκλείνει στην ποίηση που ποτέ δεν αρκεί...
 -Στον δικό μας ουρανό κάποτε δεν έσκυβε ο ήλιος..
-Ακόμη ένα δάκρυ χαμένο/
/πουτάνα ζωή/