"-Kαί πάλι εδώ- στην μέρα καί στην νύχτα ν'αγρυπνούμε,
με φιμωμένο στόμα καί ορθάνοιχτες τις αισθήσεις,
στα χαμένα μας βήματα,
-τον εαυτό σου να ρωτήσεις-
λαβωμένη πως άφησες να σφαδάζω σε αυτό...
-Aγάπη μου-
στην έλειψή σου τώρα η δίψα γιά λέξεις επέστρεψε,
δίχως κρότο-δίχως ούτε μία μαχαιριά,
στο μέτωπο,
στον τοίχο,
στην σιωπή μας-σιωπή μου.
-Σε ποιο απ' τα ονόματά σου απαντάς?


-ω!εσύ μίλησε τώρα-
που κατά τύχη στο κενό με χώρεσες,
στου έμψυχου και στου άψυχου το σάλιο,
-στον βράχο-
επιζώντες πιά στην ανυπαρξία,
θεατές μόνο σε αυτό που κλαίγοντας αποχαιρετούμε.
-το τέλος ματωμένο με γυμνά χέρια σύραμε-
καθώς όλα στο σκότος φωνάζουν στερνή μου φορά,
-συλλαβή-συλλαβή: -Δεν είχα ήλιο να σε κρατήσω..."-βενετία