Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

"-Μέσα στο πλήθος δεν μπορούσα ακόμα να περπατήσω σχεδόν,
έτρεχα σαν τρελή με όσα είχα χάσει επάνω μου,
στους ώμους να βαραίνει η αλήθεια:-είσαι ότι είσαι- καί αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ,
το πρόσωπό σου θα μοιάζει με όλων των άλλων πρίν απο εσένα καί μετά.

-Σε επαναλαμβάνω-τον αδύναμο ίσκιο σου,
τους χαμηλούς τόνους της επιθυμίας,
τον φόβο που πάντα σε έπιανε απο τον λαιμό,
το κάθε νεύρο όταν τεντωνόταν να μας πνίξει στην αγκαλιά,
το τέλος της μοναξιάς μας που ξάπλωνε σιγανά στον θόρυβο,
ενώ έξω θα βουβαίνεται ο αγέρας.

"-Όπως σήμερα έτσι καί χτες ρωτούσα-«Γιατί;» καί «Για ποιόν;»
Οι προβολείς της μνήμης αναβόσβησαν ένας ένας,
ένα τόξο έριξα στο σκοτάδι μας,
μετά το κοιτούσα μέχρι που επέστρεψε,
-ολομόναχο-

-Ω!Εκλεκτή μου αίσθηση!
-Δυσάρεστή μου συνέπεια!
-Φτιαγμένη απο τρόμο η λαχτάρα μας,
στον άοπλο πάγο αφέθηκε.
-Σαν τίς παλιές λιακάδες στην δύση με πείσμα αθέατα πέθανες/
-καί τώρα μόνο χαράζει-

-"Μετά θα ρίξω τελικά μιά τελευταία ματιά στο σκοινί που ταλαντεύεται,
την σκόνη απο το στόμα μου θα σκουπήσω/
βαστώντας θαρρετά μόνο όσα αγάπησα-
κοιτώντας το χειροκρότημα όσων υπήρξαμε /στα μάτια,
ηρωίδα στην τραγική μου πρόβα- με έναν σπασμό-θα ανέβω..."-βενετία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου