"-Στις εξώπορτες καρφώνεται ανήμπορο το αίνιγμα του φόβου,
κυλούν τα μάτια μου και η καυτή μου ανάσα
-πάνω σου-
Έχω μία μόνο ζωή και το ξέρω,
-να σε προφτάσω-
και θα ακουστεί η φωνή μου
και ο άνεμος θάναι πάλι δικός μου,
ανυπόφορη στοργή σαν προσκυνώ,
-το χώμα-

Τι λοιπόν?

Ένα στίχο απο αυτούς που φύλαγα,
γυροφέρνω,
νεκρός μες στους νεκρούς,
λες και η κορυφή του κόσμου σου,
έγινε για να ανέβω.

-Απόχρωσή μου...

Σε σβήνω και απ' την αρχή σε διορθώνω,
κανείς δεν βλέπει τον χαμό μου,
με ελαφριά τα βήματα και την περιστροφή της γής,

-γή μου-
-δρόμους χαράζεις-

Δικό μου φάντασμα κάθε βράδυ
ηδονικά να τρίζεις τα οστά
και την ωδή στην σάρκα που λιώνει.
Άνεργη χαρά που με σκοτώνεις,
γιγάντια στην θυσία στέκω.
Τράυμα μου στον ουρανό,
σαν με διαβάζεις,
ξάπλωσε σε ένα δωμάτιο με λέξεις,
στο αίμα που με ποίημα υψώθηκε.

-Ποτέ ξένα...
-Ποτέ δικά μου...

Λιποτάχτης σε ότι σου χάρισα να υπάρξεις,
στον κρόταφο που χτυπά ο γρίφος,
-στην καταιγίδα μας άναρχη φλόγα μου-
-και στον πάγο τώρα-

Ψιλαφίζοντας οι νίκες ,
κλαίγοντας γοερά
μα αν τρέξω-τρέχουν...

Ξέσπασε σαν κεραυνός
και σαν δεν σ' αγαπώ,
να λες πως δεν υπάρχεις.
Εφτά τα μάτια να κλείνεις,
γιατί η στιγμή θα ξεψυχούσε,
στην ζωντανή κραυγή μου.

-Ελεύθερό μου αγρίμι...

Γυρίζοντας πίσω,
το τέλος μας ανατριχιάζει..
Είσαι το ποτέ…
Μες στο σκοτάδι.

Τι λοιπόν?

Λαχτάρα που σκόνταψε.
Διάλογος με την πληγή μου...
Διπλασιάστηκε απόψε το φιλί και μας κατάπιε..
-Έναντίον μας...

Τι λοιπόν?

Με διέγραψες άραγε?
Αδιάντροπα λόγια με κοιμίζουν,
να μ΄αποχαιρετάς σαν θάνατος.

Πες μου το ψέμα σου -αλήθεια μου..
-Και μήπως τ' όνειρο τέλειωσε..."-VENNIS MAK