ΑΛΛΟΘΙ

"-Βήμα τραχύ μου εσύ,
απείθαρχο και ερειπωμένο...
-Ορμήνευε ο πάγος τα σημάδια μα εσύ το κρυφό φίμωνες,
στο κρεβάτι της σύμπτωσης/τελευταία φορά,
στο άδειο ουρανό πέτρινα δάση ξερίζωνες,
το φεγγάρι στα μάτια τρεμόσβηνε,
μωρό που ερχόταν στην γη...
-Ώρες με ώρες/μέρες με μέρες,
μπρός στο νεκρό παράθυρο,
στίς σκισμένες κουρτίνες,
στον λείο σαν γυαλί θάνατο..
Στην νύχτα και στην έκσταση μισό και ακόμη κατάπινες/
την αγάπη που έδεσε σφιχτά την θηλιά και έπειτα το μετάνιωσε μόνη,
χωρίς να σβήσει το φώς...
-Δυό λέξεις στην κίτρινη κραυγή του τρόμου,
μιά ώρα ανάγκης στην σταχτί μοναξιά,
η υγρασία της δικής σου αναπνοής που ριγά στον αέρα,
το κοπάδι από όνειρα που ένα αχ πίστεψαν...
-Ακόμη μια ρυτίδα στο ποίημα..."