Περπατούσα λέει σε ένα δρόμο...
Η φωτιά άκουγε σβήνοντας κι όλο έσφιγγα τα δόντια.
Συλλαβίζοντας τη νύχτα,
-αστράφτει η πείνα μας- Με ένοχα μυστικά
κι έρωτες "μεγάλους"-παραμάσχαλα..
 Καταζητείται όποιος διψά για αίμα.
Κι έπειτα τι;
Σιωπή.
Υποπτεύεσαι ουρανούς,
και
ένα ποίημα που θαναι γιά πάντα...
Έπειτα όλα γίνονται,
τώτα ξέρουμε να πετάμε
και να κολυμπάμε
-ανάποδα-
Αφού πρώτα σπάσουμε τα μούτρα μας.