Λαγνεία

Πόροι αναβλύζουν,
αναστεναγμός
-ακόμη ατίθασος-
διαγράφει πράξεις.
Σε κατέκλυσα... Μικρός Θεός ζείς στα λαγόνια μου...
-Ηδονή μου-
Μουρμουρίζει η σάρκα και ο νούς μουρμουρίζει...
-Μέσα σου κλέισε με-
Τεντωμένο σκοινί και το πείσμα του τέλους,
στην αναπνοή μου,
στους παλμούς,
στις αισθήσεις.
Λυγίζω το κορμί ώσπου να πάρει την μορφή σου,
σαν δροσερός θάνατος,
δυο νύχτες μόνο σε είχα και δεν σε είχα...
-Το μετά άδικα το άυλο πάλι ονειρεύεται-
Μας έκαψε η ορμή
και του έρωτα η θεότητα...
Από το σώμα μου απόψε ο τελευταίος στίχος αποκολλήθηκε..."