Είδε μια μέρα πως ήθελε ακόνισμα η ζωή.
-Την ακόνισε.
Αναπηδάει μπροστά σε πέντε μέτρα ύψος,
με αναπνέει και με καταπίνει ταυτόχρονα.
Τώρα είπε να γράψει για έναν φόβο,
μα δεν με κοιτάει.
Ένας ουρανός τον δικαιώνει
και ένα ανάστημα.
Πεινούσε πριν καν με φάει.
Σε μιά χρωματιστή πόλη τώρα,
περπατάμε χώρια και μονόχρωμα.
Ένα κουμπί κουτσαίνει στο ναί και σκουριάζει ακόμη.
-Κουμπώνεται ΡΕ η ζωή?