Ένωση...

Μαύροι άνθρωποι με κεφάλι απο γράμματα,
ατελής ουσία,
-όπως οι διάβολοι-
το ράγισμα,
το μαχαίρι,
φωτιά ανεστραμμένη,
 μια λευκή σελίδα καλπάζεις!
Θα επιστρέψω,
ουρλιάζει η λάμπα και σβήνει,
αρρώστια η σκέψη
και ο ουρανός κριτής μας!

Λόγια χάρτινα!
Λόγια χάρτινα!
Δικό μου της οδύνης ξέσπασμα,
το τρελό σου γέλιο με διασχίζει,
φόβος που ξεκαρδίζεται
-Σε όσα γνωρίζω πως είμαι-

Φριχτά με πυρετό όνειρα,
ποτάμια φουσκωμένο μου αίμα,
βαρία λευκή κατάρα.
Αμίλητη δέσε με σε μιά βαριά εικόνα,
τρύπησε άγρια μιά μου σκέψη...

Προσοχή όταν έρθει όνειρο που ψάχνει το μέτριο.
Δεν είμαι τίποτα αν δεν μυρίσει επανάσταση!
Αν δεν πλαγιάσω πλαί σου στο απάτητο χώμα,
αν δεν κλέψουμε λίγο μπλέ απ'τα σύννεφα,
-ξεκομμένοι-
χωρίς να σε χορταίνω..
Και σαν πεθάνω,
να γράψεις πως
έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα,
ενώ ακρωτηριασμένος με λάτρευες.



Εθίστηκα!!!
Υστερόγραφο μου...
Δεν είσαι λίγοι στίχοι,
μα ένα ποίημα ολόκληρο...