Ποιός θά’ βρει ποιόν...

Ποιός θά’ βρει ποιόν...
Αδιαπραγμάτευτο.
Τέρμα οι τοίχοι...
Στέκομαι στις ώρες που δεν είχα τίποτε άλλο
-απο χέρια και πόδια-
Συσσωρευμένη σκόνη σε εννιά μήνες γέννας και εννιά αιώνες
-κυκλοφορίας-
Καρδιά μερικά γραμμάρια δυνατότερη
και δέκα εκατοστά ελπίδα.
 Σαν να λέμε λιγότερη οργή,
ήχοι που δεν ακούς,
μόνο βλέπεις,
αυτά τα κομμάτια που σκόρπισαν
-ξανά  και ξανά-
Ο ασυνάρτητος λυγμός του έρωτα φαίνεται πάνω στο έδαφος.
Απο αγάπη πιά δεν θα κρυφτούμε,
άλαλα ποιήματα δεν θα σκορπίσουμε,
οι σκιές δεν θα συνεχίζουν ξυπόλητες,
να κοιτούν ανατολικά τα οστά μας.
 "Υπάρχω"
"Σε τυλίγω"



Ποιός θά’ βρει ποιόν...
Κάτω από χιόνι...
Κάτω απο το μαξιλάρι πλάθω την λέξη...
Εκ γενετής μεγαλείο μου...
Ονομάζω ένα ένα τα δάχτυλα που θα σε αγγίζουν...
Όλο μου το φευγιό,
είτε ψυχής, είτε κορμιού,
σφιχτά στο πρώτο μου φως...
Προσευχή που σχίζεται στα βήματά μου.
Μετράω τους σφυγμούς σου,
μελάνι σε χαρτί,
φωτιά που διέσχισε την άδεια πένα
και την ξαναγέμισε φοβισμένη κοιτώντας σε...

Πέθανα εκατό φορές...
Στεκόταν εδώ και πάγωνε η δίψα...
Πάνω από μας, μόνον ουρανός...
Επειδή το αύριο θα'ναι μεγάλη μέρα,
όνειρο μέσα στο όνειρο,
-σε κρατώ στη χούφτα μου-
τ' αστέρια πια δε σβήνουν,
η μπόρα πια ξεσπάει!!!
Σε ερωτεύομαι...
«Σαν ν' ανασαίνω»
 Με τις αστραπές πετάει η σκέψη μου.
Παρασύρομαι...

  ...Γυρνάω πίσω...

                                                       ...γυρνάω πίσω...

Ποτέ μου δεν αφέθηκα τόσο,
αγαπημένε μου,
ήλιος μεσουρανεί
-μέσα μου-
Εσαεί και νυν κι αεί...

Θεέ μου μην εκραγώ μονάχα και χαθείς...