-Ω αιώνια μου αγάπη! ΣΤΟΝ ΓΕΡΩΝ ΜΟΥ.....ΕΙΘΕ...

Έλα χωρίς να μου μιλάς...
 Περίλυπος αν ήσουν,
με απωθημένα φτερά και όρκους αξόδευτους,
την γή μου σκέπασε,
-σφυγμός που κυβερνάει-
-Αιωρείται στο σύμπαν μιά λέξη...
-Ω αιώνια μου αγάπη!


Σκέψου λέει,
να ήσουν νερό σε γκρεμό ασκαρφάλωτο,
με μιά ματιά στο ελάχιστο πρίν το επόμενο βήμα
-μαντέψει-

Είχα μαχαίρι
και μιά σκοτωμένη νιότη.
πετρωμένος χρόνος,
μα ανίκητος...
Σήκωσέ με!


-Ακούς τον ήλιο; Το οξυγόνο που αναπνέεις
κι ο αναστεναγμός μου...

Αυτή η δόνηση...
Αμέτρητη!
Αμέτρητη με διασχίζει...
Όσα χωρούν στα σωθικά μου,
χαρτί μου και σάρκα που ενώθηκαν
-Ω αιώνια μου αγάπη!

-Εραστή της ιστορίας μου,
ουρανέ μου που σαν έξω κοιτάζεις,
ξέρεις πως γιά εσένα και εμένα
-ξημέρωσε-

-Μεγαλοσύνη μου...

 -Αγέρας να' ναι μονάχα?
Ή τάχα ποταμός που ξεδίψασα...

Να'ρθει ζητά η νύχτα να σε πιώ ξανά...
Ψελλίζω- δροσιά μου...
Το κορμί,
το δέρμα,
η ψυχή,
να διηγούνται,
-την φλύαρη διαδρομή των ματιών σου-
επάνω μου...
-Ω αιώνια μου αγάπη!
-Βασιλιάς παραμένεις,
να σε αγγίζω πέρα απ' την σιωπή,
με έρωτα να κρατιέται σφιχτά ο αιώνας
-στο στερέωμα-
με μάτια ορθάνοιχτα
με ακίνητη ηδονή
και ανυπόμονα χείλη,
ολοένα χορεύω,
-εντός σου-
-Ω αιώνια μου αγάπη!
-Σαν στίχος αμετάφραστος να'ρχεσαι.
Στο πρώτο της ζωής μου ποίημα.
Πρίν ποτέ αποχωριστούμε
 να μιλά για μας…
-Ω αιώνια μου αγάπη...