Κάποτε

-Κάποτε έφτασα ψηλά στον ουρανό...
.
-Είχε μείνει μόνος, δίχως ούτε μία ιστορία να μου πεί,
τον έβαλα κάτω από τα σκεπάσματα σαν μικρό παιδί και ξεκίνησα..
-Του είπα γιά την αγάπη που ολοένα πάλιωνε, γιά το βουβό παράπονο που αποκοιμιόταν με κλειστά φώτα...
-Του ζωγράφισα μιά παράσταση θανάτου,
έπειτα έναν άγγελο που έπεφτε με διπλωμένα τα φτερά του,
την δόξα που έριχνε το σπίτι στο σκοτάδι όταν ξεχνιόταν,
την μνήμη σε κάθε συλλαβή της ψυχής...
-Τον κράτησα ζεστό,
του έκρυψα την πρόνοια του τάφου,
του έδειξα το ξεθωριασμένο μελάνι που ασπαζόταν το αίμα πριν χαριστεί στην λέξη,
πετάξαμε μαζί πέτρες στον περαστικό φόβο,
πνίξαμε κάτω απο την γλώσσα την λαιμαργία της απορίας,
ενώ έξω απο το σύννεφο έβρεχε δάκρυα...

-Κάποτε έφτασα ψηλά στον ουρανό...

-Είχε μείνει μόνος, δίχως ούτε μία ιστορία να μου πεί,
αλλά δεν χωρούσες σε λέξεις,
υπνοβάτησα στο κενό και ύμνησα ξανά την σιωπή,
 -έβαζε όρους πιά το όνειρο-
-ούτε ένα ποίημα πιά για σένα είχα ορκιστεί
-ούτε ένα ποίημα...