Εκκρεμότητα

Τι ματαιότητα η αγάπη μου για να τη διαπεράσεις...


-Έζησα να σε βλέπω να περνάς μόνο
και μετά να καταπίνω με ένα λυγμό ότι τυλίγεται γύρω απ' τη ζωή μου...
Όσο έρωτα φύλαξα,
πάντα τον κρατούσα για αργότερα...
Τώρα η μέρα μου ορκίζεται να νικήσει και η νύχτα μου καταπατά όλους τους όρκους,
στοιχειώνει χωμένη σε ένα βογγητό,
βουτάει η ελπίδα μου στο κενό και τη σώζει έπειτα η ψυχή μου..

-Όταν ξανάρθω πάλι για πόνο θα μου μιλάς;
Τι ματαιότητα όλα να μυρίζουν παρελθόν και εσύ πάντα να αργείς...

Και δεν είναι πως τρομάζω, πως φοβήθηκα, πως κάποιος θα'ρθει, κάποιος θα φύγει,
-είναι που με χώρεσες ολόκληρη σε μιά εκκρεμότητα...