Ένα ποίημα που θα λέει για σένα.
Απο αυτά που βουίζουν στον ανήφορο, με αγύμναστο πισινό και υποταγμένη κάθε διάθεση.
Με όνειρα αδιόρθωτα και στιγμές που αυτοκτονούν σε πτώση σαν πουτάνες απλήρωτες.
Στημένο αδιάφορα στον τοίχο της εξόφλησης με τα βρακιά στα γόνατα και το κεφάλι εκεί που κάποτε δοξαστικά ατένιζαν τα αχαμνά.
Ένα ποίημα που θα λέει για άλλους.
Ενώ θα σκοτώνεται με το κεφάλι τσακισμένο στην άσφαλτο ουρλιάζοντας.
Κρυώνω...
Κεινάω...
Πεταμένα κορμιά πιό πέρα...
Καρφωμένα βλέμματα στο κενό...
Με σκοτωμένους Θεούς και αναστημένους Διάβολους...
Να βαστούν όλες οι ώρες που καταριέμαι,
αλυσίδες στην τσέπη ενώ το φεγγάρι κλαίει στα χέρια του δήμιου....

Ένα ποίημα που θα μιλάει για όσα δεν μας τρέλαναν ακόμη.
Για μαξιλάρια και στερνές πνοές, για τσιγάρα που έσβησαν μαζί και την γεύση στο στόμα,
για το τούνελ της σκέψης μας, για την λέξη :Φοβάμαι, που σύρθηκε ως κάτω.

Για τους ατάλαντους ποιητές που πηδάνε στους μαύρους ανέμους του στίχου,
για την ημέρα που πηδήχτηκε νωρίτερα, μέσα σε έναν αξόφλητο λογαριασμό στο κατώφλι,
για το πρωινό που καταβροχθίζουμε αργά το μεσημέρι,
για την κυρά που σε περιμένει σαν νταβατζής στης αργοπορίας σου την πόρτα,
για βράδια που δεν ζούμε,
αλλά ανασαίνουμε.
Για έρωτες που χαράζουν επάνω σου:-Πήγαινε γρήγορα!!
Συμφορά.
Συμφορά.
Ψυχορραγεί...
Ψυχορραγεί η αγάπη μου...

Για ένα μόνο γαμημένο ποίημα έλεγα...




VENNIS MAK