Καμιά φορά θυμάμαι τα χέρια να γίνονται πουλιά,
το χρώμα απο φιλιά που δεν ήπιαμε,
τη στιγμή την ανύπαρκτη που με αγαπούσες...
Καμιά φορά θυμάμαι να σιωπούμε γεμάτοι δάκρυα, ένα χαμένο βογγητό, 
ένα ολόψυχο σώμα, μιά στοιχειωμένη ανάσα.
Το μελάνι να στερεύει
 κι εγώ να συνεχίζω με το αίμα μου να γράφω γιά δυό ψυχές που λύγισαν αγέρωχες.

-Που έβαψαν τους τοίχους με έρωτα και δεν τους ξέβαψαν ποτέ...


    VENNIS MAK






Xανόταν ο πιό μικρός ψίθυρός μου
στην ομίχλη.
Eνώ τις μέρες μιλούσε δυνατά:
-Από πάντα περιμένω...

   VENNIS MAK









Χωρίς τέλος στο δρόμο του ποιήματος...
Δε θα τρέμω πια.
-Να σταματά το ρίγος εκεί που ο ίσκιος φωνάζει:-Tίποτα!

 
VENNIS MAK

"-Tην οργή των επιθυμιών να φοβάσαι..."

 

 

 

 VENNIS MAK