Μοναξιά, εκεί όπου άνετα ξαπλώνεις...

Κι ούτε οι ουρανοί/ καί ούτε οι τάφοι/ το χρώμα της φλέβας γνώρισαν,
μήτε η πλάση όλη γονάτισε στης ποιήτριας την όψη όταν αυτή αγάπησε.

Όνειρο στο καρφί και στο σφυρί.
- Χάνω τη γήινη εξουσία μου-

Ανάμεσα σε εμένα και σε αυτό,
θαύμα βαλσαμωμένο και από δεύτερο χέρι...

( Επιτρέπεται να κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσά μας τόση ελπίδα )

Έκοψα θαρρετά τις σάρκες μου στις καρδιές που συνάντησα.
Κατάκοπη...

Σαν φάρσα που μ' αποζημιώνει ένα βήμα πιο κάτω.

Τώρα οδεύω προς τον έρωτα...

Ή κάπου προς τα εκεί...



VENNIS MAK