-Μην μου κρύβεις τον ήλιο...

Μιά λέξη σφήνωσε ανάμεσα απο τα δόντια μου,
στέκει ο λυγμός μου με ανία,
το ανάστημά της μετράει η θλίψη.

Στο ουρλιαχτό του αγέρα χάνεται η σκόνη μας,
λουλούδι μου που έλιωσες στην αφή.

Xωρίς ούτε μιά εξήγηση με κοιτά τώρα ο Θεός.

Ω!! Χαρά μου που έσκυψες στο αόρατο...
Το πικρό ποτήρι όλου του κόσμου μ' άφησες να κουβαλώ στην πλάτη.

-Αν με εγκαταλείπεις μια σταγόνα γεύσου πριν φύγεις ολότελα.
Tο αίμα μου που έμαθε να ιδρώνει...

Απ' το να σ' αγαπώ άραγε υπήρξε πιότερη αλαζονία;

-Ποιός θάσαι πιά,
χωρίς να μπορείς τον έρωτά μου να ζείς...



VENNIS MAK