Το πρόσωπό σου ήταν τοπίο σκιερό.

Αφώτιστη στάθηκα.

Κατάμονη αγαπούσα την νύχτα σου.

-Θα σε θυμάμαι όσο η ζωή μου θα προχωράει κατά μήκος του μαύρου.

Στην μοναξιά πoυ μαστιγώνει τις μνήμες,
ενώ πρώτα σκεπάζονται
- και έπειτα ονειρεύονται-

-Ολημερίς απο τότε μαζεύω απο στοίβες με λάσπες τον έρωτά μου...

Δεν ζεί πιά το μελάνι,
μαθαίνω να γράφω με τα δάχτυλα...



VENNIS