Τι χρώμα είχε η μέρα μου;

-Απλό μαύρο αίμα...

Ερχόταν το κύμα και πρίν με σκεπάσει με φιλούσε στο στόμα. Σαν κανείς πιά να μην με γνώριζε/ σαν το όνειρο μονάχα να με ξέβραζε/ σαν να ξάπλωνα το όνομά μου με τα χέρια στο νερό.

Μαχαίρι/ και προσδοκία.
Σαν λαιμητόμος για προσωπογραφία

-Ή κάπως έτσι-

Σώμα κόντρα γ ύ ρ ω από τα λόγια,
προορισμός που ποτέ δεν φτάνουμε.
Καθρέφτες που ουρλίαζουν:-Ο αληθινός φονιάς είσαι εσύ!
Σελίδα που κόβει βόλτα με γυμνά μάτια.

Κ α τ ε υ θ ε ί α ν στον βυθό που όλα επιτρέπονται...

Αποστρέφω το κεφάλι και βουτώ στην σιωπή για την υψηλή μου ανάδυση μετά.

Παράξενα πλάσματα είμαστε...

{Απο την πρώτη λέξη ως την τελευταία- Μη με πιστεύετε} 

 

VENNIS MAK