Είδα την σπαραγμένη μου ελπίδα να αιωρείται εξόριστη...

-Άπλωνε το χέρι της στο κρύο φάντασμα της ματαιότητας,
στην αναταραχή πίστεψε πως νικούσε,
στην αντάρα μιλούσε με σπασμένο σαγόνι,
έπειτα αποκοιμιόταν στην μελλοθάνατη άβυσσο του τίποτα, που γιά λίγο μας ένωσε...

Είδα την απελπισία μου παγιδευμένη...

-Ζέσταινε αυτό που ζούσε αιώνια με ένα μόνο σπίρτο,
ερωτευόταν στο ημίφως,
λάτρευε την δύσπνοια του λυγμού,
αγκάλιαζε την κόλαση με ξύλινα δάχτυλα,
έπαιζε κρυφτό σε τοίχους που φώναζαν:-Κρύψου!

Είδα την τρέλα μου να απορεί στο παράθυρο...

-Έστεκε πάντα μονάχη της,
στο ποτήρι που ράγισε,
στο ελάττωμα που δραπέτευσε,
καταραμένη θεών και ανθρώπων,
στο απόκοσμο πάτημα πέτρα ψυχρή το κακούργημα..

-Κάποιος απόψε είδε την αγάπη να ξεψυχάει και γέλασε...



VENNIS MAK