Τα δικαιώματα των θλίψεων ανήκουν στους δημιουργούς τους...
-Απόψε τέλειωσα μονορούφι θα έλεγα το βιβλίο Τελευταία Πόλη του Διονύση Μαρίνου.
Φίλου συγγραφέα και λογοτέχνη.
Και ποιός άραγε νοιάζεται για ταμπέλες όταν μέσα του μαίνεται πόλεμος...
Σε αυτή μου την διαδρομή χρειάστηκε να πάω με τα πόδια, που προχωρώντας γίνονταν μέτωπο,
βλέφαρα, ύλη και θρήνος.
Σαν να πρωτοφτιαχνόταν ο κόσμος, τον γκρέμιζα και τον ατένιζα στην χαοτική πλάνη, του:
-Ζώ, υπάρχω, γράφω...
Απατηλή ώρα να ψάχνεις λέξεις -να περιγράψεις το μεγαλείο του όνειρου και του εφιάλτη που απέκτησαν δικό τους χώρο- και οι γαμημένες ποτέ να μην φτάνουν...
Νιώθω ακόμη και τώρα πως η ανάγκη να επιλέγεις να υποφέρεις χρειάζεται τόσα κότσια,
τόσο κομμένη φλέβα για του λόγου το αληθές που η ροή του αίματος, γίνεται αγωνίες παλιές,
αφόρετες, στενές, τράχηλος και βήματα, παιδιά που κλαίνε πετώντας αετούς σε μάταιους ουρανούς, κεφάλια σπασμένα, μύτες ανοιγμένες σε παιχνίδι που νικιέται ο θάνατος με ταχύτητα.
Σαν να σκούζεις κόντρα, την ταφόπλακα σηκώνοντας, υπογράφοντας με μελάνι τα μυστικά περάσματα του νου, ενός άντρα, ενός γραφιά, ενός που την πένα έκανε προέκταση της κόλασης
και εξάρτημα του χεριού του.
Ανάψανε μεμιάς όλα μου τα φώτα!!!
Σκέφτηκα ακάλυπτη τα όσα φοβήθηκα ανοίγοντας ένα φράγμα πίστης στην αύριο μου γενιά,
στην ποίηση που κατρακυλάει αβίαστη στην πεζή της χρήση χωρίς να εκπορνεύσει ούτε μια στάλα τον εαυτό της.
Πολεμιστής ακλόνητος στην δημιουργία του ο Διονύσης.
Κάρφωσε στο φως με καρφιά ανόμοια την μία του ιδέα, το μη-ξόδεμά της, φτύνοντας όνειρα,
καταργώντας ότι θα τον βαστούσε σιωπηλό ,με μία μόνο πράξη!!
-Με ακούω λέει βγαλμένο απο το σώμα μου...
Με εποχή που κλείνει την έννοια βασιλιάς, στα σημεία κάθε ορίζοντα.
Σφάζοντας τον εαυτό του, όταν πεινάει και όταν διψάει,
μετρώντας σε αράδες τις πατημασιές του.
Τελειώνοντας την λάμψη που με κλωθογυρίζει απο την πρώτη εως την στερνή σελίδα του βιβλίου,
θα ξαπλώσω στην κάψα της έκφρασης του Διονύση, κάνοντάς την κατά πως μου χαρίστηκε δική μου...
Γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου, η γιγάντια ψυχή του κόσμου του,
με σκέπασε σαν πάπλωμα...
Mε εκτίμηση και με τα ιδανικά μου βγαλμένα απο τις φλόγες της Τελευταίας Πόλης του Διονύση Μαρίνου.
Ευλογημένη είναι η ώρα που συναντάμε έναν ποιητή που δεν στρίμωξε πουθενά την λύσσα του...
VENNIS MAK
-Απόψε τέλειωσα μονορούφι θα έλεγα το βιβλίο Τελευταία Πόλη του Διονύση Μαρίνου.
Φίλου συγγραφέα και λογοτέχνη.
Και ποιός άραγε νοιάζεται για ταμπέλες όταν μέσα του μαίνεται πόλεμος...
Σε αυτή μου την διαδρομή χρειάστηκε να πάω με τα πόδια, που προχωρώντας γίνονταν μέτωπο,
βλέφαρα, ύλη και θρήνος.
Σαν να πρωτοφτιαχνόταν ο κόσμος, τον γκρέμιζα και τον ατένιζα στην χαοτική πλάνη, του:
-Ζώ, υπάρχω, γράφω...
Απατηλή ώρα να ψάχνεις λέξεις -να περιγράψεις το μεγαλείο του όνειρου και του εφιάλτη που απέκτησαν δικό τους χώρο- και οι γαμημένες ποτέ να μην φτάνουν...
Νιώθω ακόμη και τώρα πως η ανάγκη να επιλέγεις να υποφέρεις χρειάζεται τόσα κότσια,
τόσο κομμένη φλέβα για του λόγου το αληθές που η ροή του αίματος, γίνεται αγωνίες παλιές,
αφόρετες, στενές, τράχηλος και βήματα, παιδιά που κλαίνε πετώντας αετούς σε μάταιους ουρανούς, κεφάλια σπασμένα, μύτες ανοιγμένες σε παιχνίδι που νικιέται ο θάνατος με ταχύτητα.
Σαν να σκούζεις κόντρα, την ταφόπλακα σηκώνοντας, υπογράφοντας με μελάνι τα μυστικά περάσματα του νου, ενός άντρα, ενός γραφιά, ενός που την πένα έκανε προέκταση της κόλασης
και εξάρτημα του χεριού του.
Ανάψανε μεμιάς όλα μου τα φώτα!!!
Σκέφτηκα ακάλυπτη τα όσα φοβήθηκα ανοίγοντας ένα φράγμα πίστης στην αύριο μου γενιά,
στην ποίηση που κατρακυλάει αβίαστη στην πεζή της χρήση χωρίς να εκπορνεύσει ούτε μια στάλα τον εαυτό της.
Πολεμιστής ακλόνητος στην δημιουργία του ο Διονύσης.
Κάρφωσε στο φως με καρφιά ανόμοια την μία του ιδέα, το μη-ξόδεμά της, φτύνοντας όνειρα,
καταργώντας ότι θα τον βαστούσε σιωπηλό ,με μία μόνο πράξη!!
-Με ακούω λέει βγαλμένο απο το σώμα μου...
Με εποχή που κλείνει την έννοια βασιλιάς, στα σημεία κάθε ορίζοντα.
Σφάζοντας τον εαυτό του, όταν πεινάει και όταν διψάει,
μετρώντας σε αράδες τις πατημασιές του.
Τελειώνοντας την λάμψη που με κλωθογυρίζει απο την πρώτη εως την στερνή σελίδα του βιβλίου,
θα ξαπλώσω στην κάψα της έκφρασης του Διονύση, κάνοντάς την κατά πως μου χαρίστηκε δική μου...
Γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου, η γιγάντια ψυχή του κόσμου του,
με σκέπασε σαν πάπλωμα...
Mε εκτίμηση και με τα ιδανικά μου βγαλμένα απο τις φλόγες της Τελευταίας Πόλης του Διονύση Μαρίνου.
Ευλογημένη είναι η ώρα που συναντάμε έναν ποιητή που δεν στρίμωξε πουθενά την λύσσα του...
VENNIS MAK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου