Τομή διάσπαρτη στο μέτωπο
-δυό μνήμες βαλσαμωμένες και πόρνες-
Άναρθρο σύμπαν.
Κι ο διπλανός που ζεί στο λυκόφως ουρλιάζει:
-Χωρίς μάσκες στο χάος!
Να'μαι πάλι μόνη επάνω στο φεγγάρι...
Μέσα στις χούφτες τώρα,
θα βυθίζουμε τις λέξεις,
πεθαίνοντας απο φόβο,
-άνευ όρων τσαλακωμένοι-
Σταγονομετρημένη όψη,
-λικνίζω στάχτη κι αμαρτίες-
Σκαρφίστηκα μιά αγάπη,
μαλακή,
συνομώτρια,
άστεγη...
Που στέρεψε φωνάζοντας:
-Δολοφόνε!!
Έπειτα στην πτώση της ορκίστηκα...
-Πράγματι μονάχα ομίχλη και χώμα που λυτρώνει ο έρωτας-
Ξεβράζοντας απο τα δόντια ανάμεσα
την πίστη
και την φωτιά...
Η Τέφρα με πρόλαβε.
Αναρίθμητη ζώ μέσα μου,
καμαρώνω την μιά στιγμή του ψεύτικου,
αγέρωχη σε όσα άγραφα έμειναν
-δηλαδη προσπελάσιμη-
Ω θάνατε!!
Δώσαμε τα χέρια,
-πως δεν υπήρξαμε-
όπισθεν και στο μη
- εξορίστηκα-
Δίπλωσέ μου την ανάγκη,
μια ανάποδα και μια κανονικά
-και φύγε-
Να πεις πως η ομορφιά απόψε,
-η αγκαλιά που σε αρνείται πάντα-
νηστικό σε αφάνισε...
Δεν θα με πάρει κανένας σας,
Εγώ θ’ αναβιώσω ή θα θάψω,
εγώ θα κάψω από ανοιχτούς ορίζοντες κι ακόμα πιο πέρα.
Πιο εύκολο να γίνει να σπάσω στο λαιμό μου το λυγμό...
Ένας θόρυβος που λείπει,
την εντολή ξεστόμισε του φόνου
-θα του ξεφύγω-
Μονάχα η ποίηση στον αιώνα θα απομείνει να λέει:
-Ολοκλήρωσαν οι ελπίδες την σήψη μου.
VENNIS MAK
-δυό μνήμες βαλσαμωμένες και πόρνες-
Άναρθρο σύμπαν.
Κι ο διπλανός που ζεί στο λυκόφως ουρλιάζει:
-Χωρίς μάσκες στο χάος!
Να'μαι πάλι μόνη επάνω στο φεγγάρι...
Μέσα στις χούφτες τώρα,
θα βυθίζουμε τις λέξεις,
πεθαίνοντας απο φόβο,
-άνευ όρων τσαλακωμένοι-
Σταγονομετρημένη όψη,
-λικνίζω στάχτη κι αμαρτίες-
Σκαρφίστηκα μιά αγάπη,
μαλακή,
συνομώτρια,
άστεγη...
Που στέρεψε φωνάζοντας:
-Δολοφόνε!!
Έπειτα στην πτώση της ορκίστηκα...
-Πράγματι μονάχα ομίχλη και χώμα που λυτρώνει ο έρωτας-
Ξεβράζοντας απο τα δόντια ανάμεσα
την πίστη
και την φωτιά...
Η Τέφρα με πρόλαβε.
Αναρίθμητη ζώ μέσα μου,
καμαρώνω την μιά στιγμή του ψεύτικου,
αγέρωχη σε όσα άγραφα έμειναν
-δηλαδη προσπελάσιμη-
Ω θάνατε!!
Δώσαμε τα χέρια,
-πως δεν υπήρξαμε-
όπισθεν και στο μη
- εξορίστηκα-
Δίπλωσέ μου την ανάγκη,
μια ανάποδα και μια κανονικά
-και φύγε-
Να πεις πως η ομορφιά απόψε,
-η αγκαλιά που σε αρνείται πάντα-
νηστικό σε αφάνισε...
Δεν θα με πάρει κανένας σας,
Εγώ θ’ αναβιώσω ή θα θάψω,
εγώ θα κάψω από ανοιχτούς ορίζοντες κι ακόμα πιο πέρα.
Πιο εύκολο να γίνει να σπάσω στο λαιμό μου το λυγμό...
Ένας θόρυβος που λείπει,
την εντολή ξεστόμισε του φόνου
-θα του ξεφύγω-
Μονάχα η ποίηση στον αιώνα θα απομείνει να λέει:
VENNIS MAK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου